[10]
กวางน้อยน่ารักนายยักษ์เลยจับกิน
“อิ่มแล้วเหรอคะ” เธอถาม เขาเลยชี้ให้ดูในชามว่ามันยังมีข้าวเหลือสักเม็ดหรือไม่
“โอ...ขอโทษทีค่ะ ดาวป้อนเพลินไปหน่อย”
เธอว่าแล้วหัวเราะน้อยๆ เพราะนึกขำความเปิ่นของตัวเอง วาโยยกแก้วน้ำมาดื่ม พอได้กินข้าวกินปลากำลังวังชามันก็ไหลมาราวได้ยาวิเศษ เขารู้สึกดีกว่าเมื่อชั่วโมงที่แล้วมากโข
“ทำไมเธอไม่หย่า”
“ก็ไม่ทำไมค่ะ แค่ไม่หย่า” ตอบไปเรื่อย ราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญ
“สับปลับปลิ้นปล้อน” คนเป็นสามีถากถาง
“คุณเองก็เหมือนกัน” ละอองดาวแก้ต่าง เขามันจอมโกหก ตัวเขาเองรู้ดีที่สุด
“ไม่เหมือน เพราะฉันยังเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ แต่เธอเพิ่งมาเปลี่ยนความตั้งใจเพราะเห็นแก่สมบัติของฉัน!”
ฉึก!
วาจาของสามีประดุจธนูอันแหลมคมพุ่งมาปักลงกลางใจ มิหนำซ้ำปลายธนูนั้นยังแต้มทาด้วยยาพิษ มันแทรกซึมไปตามกระแสโลหิต ดื่มกินพลังชีวิตที่มีจนหมดสิ้นไม่เหลือหลอ แม้ว่าสิ่งท
