ฟาห์รายิ้มกว้างเมื่อเห็นหลานชายนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ชายหนุ่มนั่งดื่มกาแฟดำพร้อมอ่านหนังสือพิมพ์ ยังมีอาหารเช้าแบบอเมริกันอีกชุดที่ตั้งว่างราวกับรอใครบางคน
“นานๆ ทีแม่ตื่นมาจะเห็นลูกนั่งอยู่ตรงนี้ทีนะ”
“ดีหรือไม่ดีครับ” ยามาทยิ้มแล้ววางมือจากหนังสือพิมพ์ เขาสวมชุดอาหรับด้วยผ้าสีเข้ม ซึ่งปกติต่อให้ไม่ใช่ชุดแบบนี้เขาก็มักสวมสีเข้มเสมอ
“นับเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง” ฟาห์รายิ้มแล้วเรียกคนรับใช้รินน้ำส้มให้ “จะดียิ่งกว่าถ้าลูกชายแม่จะมีสะใภ้ให้แม่สักคนแล้วก็หลานให้แม่สักโหล”
“คุณป้า” เขาลากเสียงยาวยานคาง “นั่นเป็นเรื่องยากที่สุดในชีวิตผมเลยนะ”
“หนูสการ์เล็ตต์ก็น่ารักนะนิสัยดีด้วย”
ยามาทเลิกคิ้วสูง “คุณป้าเพิ่งเจอเธอเมื่อวานเองนะครับ”
“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องดูนานก็รู้” ฟาห์รายิ้ม “แสดงว่าคนนี้ ‘ใช่’ แล้วซินะ”
“เธอเป็นเพื่อนผมนะครับ” เขาพูดเหมือนย้ำกับตัวเองมากกว่า “และที่สำคัญเธออายุยี่สิบสองส่
