“ขอโทษนะคะหมอยามาท”
“เรื่องเล็กน้อยพระเจ้าข้า”
“แต่ก็ทำให้ต้องรีบกลับมาด่วน ทั้งที่ยังไม่ครบกำหนดลาพักร้อน”
“ขอแค่พระชายาแข็งแรงก็พอแล้วพระเจ้าข้า” ยามาทยิ้ม วางมือจากการตรวจรักษาพระชายาอารยา โดยมีองค์ราเฟย์ กษัตริย์แห่งบาฮาเนียประทับอยู่ใกล้ด้วยความกังวล
“หม่อมฉันบอกแล้วแค่เป็นหวัดเฉยๆ พระองค์ก็ไม่ทรงเชื่อ”
อารยาค้อนราเฟย์ผู้เป็นพระสวามี
“เป็นไข้หวัดใหญ่ลงกระเพาะ” ราเฟย์ตรัสด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“รักษาแต่เนิ่นๆ ย่อมดีแล้วพระเจ้าข้า”
“หมอยามาทค่ะ พูดกับฉันธรรมดาก็ได้เมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นลูกมือหมอนะคะ” อารยาเอ่ยเบาๆ แม้จะรู้ดีว่าองค์ราเฟย์ได้ยินแต่ก็รู้ว่าพระองค์จะไม่ทรงกริ้วเป็นแน่
“มันเป็นเรื่องในอดีตแล้วนี่พระเจ้าข้า” ยามาทขยับแว่นตาชิดใบหน้า “กระหม่อมขอตัวก่อนพระเจ้าข้า”
“ไม่อยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันก่อนเหรอ” องค์ราเฟย์เอ่ยถามปนยิ้ม
“วันนี้คงไม่สะดวกพระเจ้าข้า”
ยามาทถวายการเคาร
