ตอนที่ 8
992 Words
ร่างแน่งน้อยทรุดลงนั่งและเมื่อเธอเงยขึ้นก็พบป้ายหินอยู่ตรงหน้า พลอยพิชญามองช่อดอกไม้แห้งกรังหลายช่อถูกนำมาวางเอาไว้ด้วยความสะเทือนใจยิ่งนัก ชื่อที่ปรากฏอยู่บนป้ายคือเขา
มาเรียส คริสเตียนเซน
เบนไม่ได้โกหกเธอ มาเรียสจากโลกนี้ไปแล้วจริง ๆ
“มาเรียส” หญิงสาวรำพึงชื่อนั้นกับตัวเอง เธอตื้อตันไปหมดจนไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้ ถ้าคืนนั้นทุกคนไม่กินเหล้าจนรั้งสติไม่อยู่ ก็คงจะ...
“ทีนี้รู้รึยังว่าคุณทำอะไรลงไป! คุณฆ่าคนคนหนึ่งให้ตายโดยที่ไม่ยอมมารับรู้หรือรับผิดชอบอะไรเลย เราฝังเขาไว้ที่นี่เพราะมาเรียสรักสกรูวา เขายังเคยบอกพวกเราว่าอยากมาอยู่ที่นี่ในบั้นปลายชีวิต ใช่...เขาได้กลับมาอยู่ที่นี่จริง ๆ แต่ก็คงจะเร็วจนตัวเขาเองก็คาดไม่ถึง”
“ฉัน...เสียใจด้วยจริง ๆ นะคะเบน” เธอหันมาบอกเขา
“เสียใจอย่างนั้นหรือ?”
เบนทวนประโยคนั้นก่อนทรุดตัวลงนั่งด้านหลังหญิงสาวแล้วบีบไหล่บางจนแน่น
“คำว่าเสียใจของคุณทดแทนชีวิตที่เสียไปของมาเรียสไม่ได้ เพราะผมจะไม่ยอมรับมันและไม่มีวันให้อภัย!”
“อุ๊ย! เบน ฉันเจ็บนะคะ คุณจะพาฉันไปไหนอีก”
พลอยพิชญาหน้าตื่นเมื่อถูกร่างสูงใหญ่ฉุดกระชากลงจากเนินเขาและมุ่งหน้าไปยังอีกฟกหนึ่งของเกาะที่เต็มไปด้วยหุบผาชันข้ามไปถึงหาดทรายซึ่งมีกระท่อมหลังหนึ่งวางตัวอยู่เดียวดายก่อนที่เขาจะพาเธอเข้าไปในนั้น
“คุณต้องอยู่ที่นี่!”
เบนเหวี่ยงหญิงสาวลงไปนั่งทรุดอยู่ข้างเตียงไม้เก่า ๆ เธอขยับลุกขึ้นนั่งและจับข้อมือไว้เพื่อยับยั้งความเจ็บปวด พลอยพิชญามองไปรอบ ๆ กระท่อมซึ่งถูกกั้นฝาและมุงหลังคาด้วยไม้อย่างหยาบ ๆ ไม่มีตู้เสื้อผ้า มีแต่เตาเหล็กไว้ก่อไฟ มันดูเหมือนที่พักชั่วคราวของคนจรมากกว่าจะเป็นที่อยู่อย่างถาวรบนเกาะ
“กระท่อมนี้เคยเป็นที่พักของคนเลี้ยงแกะ อาจจะดูแย่หน่อย แต่มันก็เหมาะดีแล้วกับคนอย่างคุณ!”
เจ้าของเสียงห้าวดุดันย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเจ้าของดวงหน้างาม พลอยพิชญาดูซูบซีด ความหวั่นกลัวฉายชัดในแววตาคู่นั้น เบนยกยิ้มมุมปาก เขาเยาะหยันเธออย่างผู้กำชัยชนะ
“ผมจะให้คุณพักผ่อนคืนนี้ แต่อย่านึกว่าผมจะเห็นใจฆาตกรอย่างคุณ พรุ่งนี้ผมจะให้ออรูร่ามารับคุณที่นี่”
“ไปไหนคะ?”
“แล้วเธอจะบอกคุณเอง...คืนนี้หลับให้สบายล่ะ เก็บแรงเอาไว้เพราะหลังจากนี้คุณต้องเจองานหนักอีกมาก!”
“เบนคะ” พลอยพิชญารีบเกาะแขนแกร่งไว้ด้วยท่าทีอย่างจะร้องขอ
“เรื่องของมาเรียสฉันอยากจะบอกว่า...ฉันเสียใจจริง ๆ นะคะ หรือถ้าคุณคิดว่าจะไม่ให้อภัย ฉันก็ยินดีที่จะขอชดใช้ความผิดที่ผ่านมาทั้งหมด”
“คุณจะได้ชดใช้อย่างสาสมแน่ พลอยพิชญา...ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ อยากจะให้ผมยกโทษให้งั้นหรือ สำหรับผมแล้ว ความตายก็ควรชดใช้ด้วยความตายมันถึงจะสมน้ำสมเนื้อกัน!”
เบนสะบัดแขนจากการเกาะกุม เขาทำหน้าเหมือนขยะแขยงหญิงสาวเต็มทนทั้งที่ในส่วนลึกเริ่มเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา เขาอยากกอดอยากจูบเธออีกครั้งเหมือนก่อนหน้านี้ที่เขาทำยังไม่เพียงพอ
แต่แล้วชายหนุ่มกลับเลือกที่จะหันหลังและเดินไปหยุดตรงประตูซึ่งดูไม่แข็งแรงเท่าไรนัก
“รู้ตัวไว้ด้วยว่าคุณมาอยู่ที่นี่ในฐานะ ทาส ของผม เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองอะไรกับผมทั้งสิ้น”
เขาหันกลับมามองหญิงสาวซึ่งนั่งหมดแรงและจ้องเขาตอบด้วยแววตาอันเจ็บปวด ชุดกระโปรงบนตัวเธอมอมแมมด้วยเศษฝุ่นทรายและแขนเสื้อเป็นรอยฉีกขาดยับย่น เบนแค่นยิ้มเยาะ
“คุณต้องอยู่ที่นี่อย่างตายทั้งเป็น ลมหายใจของคุณเป็นของผม แม้แต่วิญญาณก็จะถูกจองจำเอาไว้ที่นี่ คุณไม่มีทางเลือกหรือหนีไปไหนได้อีก!”
ชายหนุ่มทิ้งคำคาดโทษก่อนเดินออกไปและปิดประตู พลอยพิชญาหลั่งน้ำตาในความเงียบงัน เวลาค่ำที่แสงตะวันยังคงส่องสว่างกำลังคืบคลานเข้ามา เธอเห็นแสงมลังมะเลืองลอดผ่านตามรอยแยกของฝาไม้
นี่คือดินแดนแห่งพระอาทิตย์เที่ยงคืน จะไม่เห็นเงาจันทร์ในราตรี จะไม่มีความมืดใต้ดวงอาทิตย์ฉายแสง หญิงสาวรู้สึกโดดเดี่ยวเป็นที่สุด รอบตัวมีเพียงความอ้างว้าง
ใบหน้างามหันไปมองเตียงเก่า ๆ ที่มีฟูกสาก ๆ สีมอ ๆ ปูไว้พอได้เอนกายนอน ก่อนค่อย ๆ ขยับร่างอันบอบช้ำลุกขึ้นแหงนหน้ามองหลังคาของกระท่อมไม้ทรงสูง
เธอจะติดต่อใครได้บ้างไหม พ่อแม่ที่อยู่เมืองไทยคงไม่ต้องพูดถึง ดารินล่ะ...เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอ พลอยพิชญาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดกำลังใจเมื่อนึกได้ว่าโทรศัพท์ของเธออยู่ที่บ้านของเบน แต่แล้วก็เกิดกำลังใจขึ้นมาอีกหนเมื่อตรึกตรองว่าหากเธอได้กลับไปที่บ้านของเขาก็อาจมีวิธีติดต่อกับเพื่อนของเธอได้
“ตอนนี้ดี้อยู่ประเทศสวีเดน”
เสียงของเพื่อนรักดังชัดในหู สวีเดนกับนอร์เวย์อยู่ติดกัน ดารินอยู่ใกล้แค่เอื้อม พลอยพิชญาตั้งความหวังไว้ลึกสุดลึก
- Writer
