ออรูร่ากล่าวขณะร้อยหางปลาสองตัวด้วยเชือกอย่างรวดเร็ว
“พวกเขาต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเพราะช่วงเวลาขุดทองของเรามีน้อย”
“ช่วงขุดทองหรือคะ?” สาวไทยย่นคิ้วสงสัย
“ค่ะ..มันจะกินเวลาประมาณสามเดือนในแต่ละปี จะมีปลาค้อดแอตแลนติกนับล้านตัวอพยพจากทะเลแบเร็นตส์ลงใต้มาวางไข่ตามพืดหินใต้น้ำแถบหมู่เกาะที่เราอยู่ค่ะ โลโฟเตนเป็นหมู่เกาะที่พาดผ่านจุดที่เราทำประมงได้มากที่สุด และที่สำคัญที่นี่ยังมีภูมิอากาศเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบสำหรับการทำปลาตากแห้ง ถ้าคุณพลอยมาอยู่ที่นี่ก็ต้องหัดกินปลาค้อดตากแห้งนะคะ มันเก็บไว้ได้นานและมีโภชนาการสูงมาก”
พลอยพิชญารับฟังด้วยความรู้สึกทึ่ง เธอยกฮู๊ดเสื้อขึ้นคลุมศีรษะเมื่อรู้สึกถึงความร้อนจากแดดที่ลามเลียก่อนลงมือทำงานใหม่โดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่น้อย
ออรูร่าสอนเธออย่างใจเย็นและดูเหมือนสาวชาวเกาะมีความอดทนเป็นเลิศขณะที่สาวไทยเริ่มอ่อนล้าเมื่อเวลาผ่านไปค่อนวัน ป
