ตอนที่ 2
1403 Words
ตอนที่ 2
“อย่างว่าใครไม่สนใจก็โง่แล้ว นั่นน่ะคุณโมรี รัตนศักดิ์สวัสดิ์ บุตรสาวคนเดียวของพลเอกเธียรชัย รัตนศักดิ์สวัสดิ์เชียวนะมึง เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก เคยเดินแบบงานหนึ่ง สวย สง่า แบบนั้นมีเร้อจะถูกกินฟรีง่ายๆ”
รัตนศักดิ์สวัสดิ์... อย่างนั้นรึ อิศรวัชร์นึกถึงใบหน้าสวยเฉี่ยวของสาวเจ้า มิน่า... ทั้งสวยทั้งรวย ถึงได้ทำตัวเย่อหยิ่ง ทั้งที่เขาดูแล้วก็ไม่เห็นว่าจะน่าสนใจอะไร ผู้หญิงสวยเขาเจอมาเยอะแยะ
“สวยแล้วไงวะ”
“ก็สวยและรวยทั้งยังมีชาติตระกูลแบบนั้น นายชัยวัตน์ถึงได้พล่านไง นี่แกอย่าบอกนะว่าคิดว่านายนั่นจะได้กินฟรีไปแล้วน่ะ แกล่ะคิดว่าไงวะอิศ”
“ไม่รู้โว้ย ไม่สนใจ”
ชายหนุ่มตอบปัดๆ ท่าทางบอกไม่สนและไม่คิดจะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก คนที่เพิ่งจะเห็นหน้ากันแค่แวบเดียว กฤษดาปรี่เข้ามาตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“แกไม่สนก็ดีว่ะ เพราะข้าไม่อยากมีคู่แข่งที่หล่อและรวย แค่ไอ้ภูคนเดียวก็ทำเอาพวกข้าจะโสดกันตายอยู่แล้ว”
“นี่พี่อิศ นี่ไงๆ คนนี้แหละรินอยากได้มาเป็นนางแบบ” เสียงกรี๊ดกร๊าดตื่นเต้นของศริณนาทำเอาอิศรวัชร์ต้องหันไปมองนิตยสารฉบับหนึ่งในมือน้องสาว จะไม่มองก็ไม่ได้เพราะแม่น้องสาวตัวดีเล่นเขย่าแขนเขาอยู่นั่น พูดเสียงดังลั่นลานจอดรถ
“นี่ไงคะ คุณโมรี”
ศริณนาชี้ไปที่รูปเล็กๆ ของใครคนหนึ่งในชุดราตรี ภาพนั้นมีผู้คนรวมกันกว่ายี่สิบชีวิตเพราะเป็นงานราตรีสโมสรของภริยานายทหาร สิ่งที่ทำให้ใจแกร่งกระตุกคือชื่อนั่นต่างหาก
“โมรี”
“ใช่ค่ะพี่อิศพี่ภู คุณโมรี รัตนศักดิ์สวัสดิ์ไงคะ สวยใช่ไหมล่ะ”
พิภูแย่งหนังสือเล่มนั้นไปดูใกล้ๆ “สวยจริงด้วย”
“นี่แหละค่ะ คนที่รินอยากได้มาเป็นแบบ พี่อิศช่วยติดต่อให้รินหน่อยได้ไหม”
“แล้วทำไมไม่ติดต่อเองล่ะ”
“ก็คุณโมรีเธอไม่ค่อยรับงาน ติดต่อก็ยากนี่คะ แล้ววันนี้รินได้ข่าวว่าเธอมาเดินแบบที่นี่ด้วย นะๆ พี่อิศ ช่วยติดต่อให้รินหน่อย รินอยากได้ เอ๊ะ! นั่น”
อิศรวัชร์หันไปมองตามเสียงอุทานของน้องสาวที่ชี้มือชี้ไม้ เขายังไม่ทันพูดอะไร ศริณนาก็ตรงดิ่งเข้าไปยังเป้าหมายที่บังเอิญได้พบทันที
“คุณโมรีคะ คุณโมรี”
ร่างระหงอวบอิ่มมีน้ำมีนวลด้วยวัยสาวสะดุ้ง ขณะปิดประตูรถยนต์ ซึ่งเธอเพิ่งนำมันมาจอดภายใต้อาคารจอดรถของโรงแรมหรูระดับประเทศ
โมรียืดตัวขึ้นมองคนทัก ก่อนจะพบว่าเป็นหญิงสาวในชุดราตรียาวสีน้ำเงินเข้มแสนสวย ข้างกายของหญิงคนนั้นคือชายหนุ่มหน้าเข้มคม ความหล่อเหลาระดับพระเอกทีเดียว แต่ตาคมดุที่เธอบังเอิญสบนั้นทำให้ต้องรีบถอนสายตา และอีกหนึ่งหนุ่มที่ยิ้มลกว้างนำหน้า ส่งสายตาพราวระยับมาให้เธอ สายตาแสดงว่าสนใจแบบนั้นโมรีอ่านออก และรีบถอนสายตาหันมาส่งยิ้มอ่อนให้กับหญิงสาวที่ทักเธอและทำท่าคล้ายว่ายินดีที่ได้พบทั้งที่ไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ
“ดีใจจังค่ะที่พบกันโดยบังเอิญแบบนี้ รินกำลังคิดอยู่ว่าทำยังไงจะได้เจอคุณโมรี อุ๊ย! รินชื่อศริณนาค่ะ เป็นเจ้าของห้องเสื้อศริณนา นี่พี่ชายรินค่ะ อิศรวัชร์และนี่พี่พิภูเพื่อนพี่อิศค่ะ”
“เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ผมก็ยินดีมากครับ เรียกผมว่าภูก็ได้ครับ” พิภูรีบยื่นมือออกไปตรงหน้าสาวสวย พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มส่งให้
โมรีเห็นแบบนั้นก็ยิ้มหวาน ยื่นมือไปสัมผัสกับชายหนุ่ม ตามด้วยเจ้าของห้องเสื้อสาวคนสวย แบรนด์ศริณนาที่เธอได้ยินชื่อเสียงมาไม่น้อย สุดท้ายก็ชายหนุ่มหน้าเข้ม เขาเพียงพยักหน้านิดๆ ยามสัมผัสมือกัน
“คุณอิศรวัชร์เจ้าของสนามกอล์ฟกับห้างสรรพสินค้าใช่ไหมคะ โมรีเหมือนจะเคยได้ยินชื่อ”
เธอถามย้ำเสียงหวาน แม้ว่าชื่อของเขาจะถูกบันทึกไว้ในสมองส่วนซีรีบรัมเรียบร้อยแล้ว
อิศรวัชร์กดยิ้มบางๆ รอยยิ้มหวานของหญิงสาวกระชากใจเขาอย่างแรง ภายใต้อาการสงบนิ่ง ใจแกร่งกลับกระตุกไปกับรอยยิ้มหวานหยด ยามที่อีกฝ่ายเอียงคอถามอย่างน่ารักก็ช่างน่ามองจนแทบลืมหายใจ เขาไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“ครับ เรียกผมว่าอิศเฉยๆ ก็ได้ ต้องขอโทษที่รบกวนเวลาส่วนตัว น้องสาวผมมีธุระจะคุยกับคุณนิดหน่อย เชิญทางนี้ไหมครับ”
เสียงห้าวนุ่มทุ้ม มือใหญ่ผายออกไปทางกำแพงด้านหนึ่งของลานจอดรถ ซึ่งเป็นที่โปร่งและมีกระถางไม้ดอกประดับไว้อย่างสวยงาม
โมรีพยักหน้า เห็นหน้ากันใกล้ๆ แบบนี้ ความหล่อเหลาคมเข้มของชายหนุ่มทำให้ใจเธอเต้นแรง หากเป็นคนอื่นเธอคงไม่เปิดโอกาสให้เข้ามาคุยนานแบบนี้ สำหรับอิศรวัชร์ เขามีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เธอปฏิเสธไม่ออก
ดวงตาคมเผลอมองไปตามเรือนร่างเย้ายวนนั้น ลมหายใจหนุ่มติดขัด เลือดลมในกายพลุ่งพล่าน เขาบอกกับตัวเองว่ามันเป็นความรู้สึกของผู้ชายที่พอใจในความสดสาวเท่านั้น เพราะอิศรวัชร์ไม่คิดจะยุ่งกับผู้หญิงที่มีข่าวลือเรื่องผู้ชายมากหน้าหลายตาแน่ๆ
“คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”
“รินขอรบกวนเวลานิดนะคะ พอดีรินกำลังจะทำคอลเล็คชั่นใหม่รับหน้าร้อน พอเห็นรูปคุณโมรีเมื่อปลายเดือนก่อนเลยสนใจอยากได้คุณเป็นนางแบบในคอลเล็คชั่นใหม่ที่กำลังจะออกในเดือนธันวาคมนี้น่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณโมรีสนใจอยากลองถ่ายแบบบ้างไหมคะ”
ศริณนารีบบอกอย่างกระตือรือร้น “รินอยากให้คุณโมรีมาเป็นแบบจริงๆ นะคะ”
“ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันไม่คิดจะทำงานพวกนี้ อีกอย่างก็ไม่เคยทำด้วย กลัวว่าจะทำงานคุณรินเสียเปล่าๆ นะคะ”
หญิงสาวตอบอย่างเกรงใจ สำหรับโมรีแล้ว เธอไม่ฝันใฝ่งานในวงการบันเทิงทุกชนิด ที่เธอปรารถนาคือการได้เป็นทนายสาวและทำงานเพื่อผู้ตกทุกข์ได้ยากมากกว่า
“ไม่ลองคิดดูก่อนเหรอครับคุณโมรี ชุดที่น้องรินออกแบบสวยๆ ทั้งนั้นนะครับ ผมรับรองว่าคุณรินใส่แล้วจะยิ่งสวยมากขึ้นไปอีกแน่ๆ” พิภูช่วยหว่านล้อม
“เห็นจะไม่ดีกว่าค่ะ ต้องขอโทษมากๆ จริงๆ นะคะ” โมรีบอกอย่างเกรงใจ
“น่าเสียดายจริงๆ ค่ะ พอเห็นคุณโมรีปุ๊บรินก็มั่นใจว่าคุณโมรีนี่แหละใช่เลย แต่ถ้าคุณโมรีไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงหวานใสบอกอย่างสุดแสนเสียดาย
“ถ้าเปลี่ยนใจก็ติดต่อมาได้นะครับ นี่นามบัตรผม”
อิศรวัชร์ซึ่งเงียบฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้ จับจ้องมองรอยยิ้มหวานแล้วนึกขัดเคืองขุ่นใจ เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นตัวมากกว่า เพราะน้องสาวของเขาแสดงความสนใจในตัวเธอ ขณะที่อิศรวัชร์คิดว่า เสื้อของศริณนาสวยอยู่แล้ว นางแบบคนไหนก็ใส่สวย ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้หญิงคนนี้
“ขอบคุณค่ะ และขอบคุณมากที่ให้เกียรติกับฉัน ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวรับนามบัตรมาถือไว้ ไม่รู้เธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าสายตาคมกล้าที่มองมานั้นแฝงด้วยบางอย่าง ไม่ใช่ชื่นชมและไม่ได้รังเกียจแต่มองผ่านเลยเหมือนไร้ตัวตนยังไงยังงั้น โมรีจึงรีบตัดบท
“วันนี้คุณโมรีมาเดินแบบด้วยใช่ไหมครับ ผมว่าคุณต้องสวยที่สุดในงานแน่เลย”
- Writer
