ตอนที่ 1
1262 Words
ตอนที่ 1
เพียะ!!!
เสียง... ดังก้องลานจอดรถภายใต้ตึกขนาดใหญ่ของโรงแรมหรู ทำให้อิศรวัชร์ต้องหันไปมอง เขาไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่เป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณที่สั่งให้หันไปมอง ชายหนุ่มเพิ่งออกมาจากผับหรู ค่าสมาชิกเรือนแสนพร้อมกับเพื่อนอีกสองสามคนที่มาพักผ่อนด้วยกัน คนทั้งหมดหันไปมองยังที่มาก่อนจะพบกับหญิงสาวสวยคนหนึ่ง ผลักอกกว้างของผู้ชายคนหนึ่ง โดยมีชายอีกคนยืนอยู่ข้างๆ คอยรั้งเธอเอาไว้
“แม่เจ้าโว้ยเจ้าหล่อนสวยชิบ” กฤษดาแทบเป่าปาก ถ้าไม่ติดว่าจะทำให้คนทั้งสามหันมาสนใจพวกเขา
“ไปกันเถอะ อย่าไปสนเรื่องของชาวบ้านเลย” อิศรวัชร์ทำท่าจะเดินไปที่รถ แต่เพื่อนๆ ตะปบแขนเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิวะอิศ ผู้หญิงคนนั้นคุ้นๆ ขอดูให้แน่ใจก่อน” ปิยะทำหน้าครุ่นคิด ขณะมองไปที่สาวสวยที่เขาคลับคล้ายว่าเคยเห็นเธอที่ไหน
อิศรวัชร์ส่ายหน้า อดมองคนทั้งสามไม่ได้ พอมองแล้วก็คุ้นหน้า คิ้วเข้มขมวด ฝ่ายผู้ชายเขาพอรู้จักทั้งสองคนแต่ไม่สนิทคุ้นเคย ใช่แค่เขาที่สนใจมอง คนที่มาเที่ยวพักผ่อนต่างพากันเมียงมองแล้วเดินเลยผ่านไป
กล่องกำมะหยี่กล่องหนึ่งในมือหญิงสาวเหวี่ยงปะทะอกของชายคนนั้น เจ้าของใบหน้างดงามหากเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว ดวงตาเธอวาววับ กระนั้นอิศรวัชร์ก็พบว่าเจ้าหล่อนสวยไม่เบาทีเดียว
“โมรี!”
ชายคนนั้นเค้นเสียงตวาดเสียงดัง เขาอับอายและเสียหน้าจนกลายเป็นความโกรธ รับกล่องเล็กๆ นั้นไว้ได้ฉิวเฉียดก่อนมันจะหล่นลงพื้น
“คุณชัยวัตน์เลิกแล้วต่อกันไปเถอะ โมรีก็พอแล้วอายคนอื่นเขามั่งสิ”
“คุณไม่เกี่ยวไม่ต้องยุ่งเลยคุณพีระ ผมก็แค่อยากตกลงกับผู้หญิงคนนี้ซึ่งเป็นคู่หมั้นคู่หมาย ใครๆ ก็รู้ คนอื่นไม่ต้องยุ่ง มานี่เลย”
ชัยวัตน์ เจ้าของคลับเฮ้าส์และสปาชื่อดังคว้ามือเรียวทำท่าจะลากร่างบางตรงไปรถยนต์ของตน ยังไงวันนี้เขาก็ต้องพูดกับเธอให้รู้เรื่อง คนอย่างเขาถ้ารักชอบใครแล้วก็ต้องได้อย่างที่ใจปรารถนา
“ปล่อยฉันนะ”
โมรีสะบัดมือเต็มแรงอย่างรังเกียจ ผู้ชายพวกนี้ดีแต่ใส่หน้ากากทำตัวเป็นคนดีของสังคม แท้ที่จริงเข้ามาตีสนิทเพราะหวังจะกินเธอตลอดตัวโดยอาศัยผู้ใหญ่ชักนำเข้ามา
“โมรีเราต้องไปคุยกัน”
“ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน กรุณาอย่ามาทำตัวหยาบคายกับฉัน แล้วก็เก็บเอาของกำนัลพวกนั้นกลับไป ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมนอนกับผู้ชายหน้าไหนเพื่อแลกกับข้าวของเงินทอง กลับเถอะพี”
“ไม่ได้ ผมพาคุณมาก็ต้องพาคุณกลับ เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ”
“ในเมื่อโมรีเขาไม่อยากกลับกับคุณก็กรุณาเลิกยุ่งกับเธอเถอะ สิ่งที่คุณทำคุณอาเธียรคงไม่ชอบใจแน่ๆ” พีระ ไฮโซหนุ่มหล่อมาดนิ่งพูดเรียบๆ
“อีกอย่างผมไม่คิดว่าการไปไหนมาไหนด้วยกันสองสามครั้งจะเรียกว่าคู่หมั้นคู่หมาย กรุณาให้เกียรติผู้หญิงเค้าหน่อยนะคุณ ใครได้ยินโมรีจะยิ่งเสียหาย”
ชัยวัตน์พยายามวุ่นวายกับโมรีจนเกินงาม ร้อนถึงเขาที่ตามมาด้วยต้องเข้ามาช่วย แต่นายชัยวัตน์ยังไม่ยอมรามือ
“แกไม่ต้องยุ่ง โมรีเป็นผู้หญิงของฉัน”
เสียงตวาดกร้าว ทำเอาผู้ชมผู้ฟังต้องหันไปมองผู้หญิง ศึกชิงนางกันเห็นๆ ระหว่างไฮโซหนุ่มกับนักธุรกิจหนุ่มคนดัง โดยมีหญิงสาวสุดฮอตของปีนี้เป็นเดิมพัน
อิศรวัชร์กดยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าช้าๆ ตาคมกล้าจับจ้องมองหญิงสาวผู้เป็นชนวนเหตุ สาวสวยพราวเสน่ห์ ที่เพียงแค่มองเลือดในกายชายก็ร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
โมรีตาลุกวาบ หน้าชาไปทั้งแถบกับการดูถูก ใคร่อยากจะพุ่งตัวเข้าไปชกหน้าผู้ชายปากมอมให้ล้มคว่ำ มือบางกำแน่น มองจ้องชัยวัตน์อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วครู่หนึ่งก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเยาะหยัน ร่างบางระหงหันเข้ามาไฮโซหนุ่ม วาดแขนขึ้นโอบรอบคอ ปรายตายิ้มเยาะ
“ฉันคิดว่าตัวเองไม่ใช่ไม้ประดับของใครเสียด้วยสิ แจกันบางใบมันเก่าและน่าเบื่อว่ามั้ย หากฉันจะเลือกแจกันใบใหม่ที่ทั้งหล่อ รวย มีฐานะชาติตระกูล ของผุพังที่ฉันสลัดทิ้งอย่างคุณยังมีหน้ามาร้องเอาอะไรไม่ทราบ เลิกตามตื๊อฉันสักทีเถอะ ตอนนี้ฉันสนแต่คนนี้ ไปกันเถอะค่ะพี โมรีอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว”
“โมรี” ชัยวัตน์ร้อนไปทั้งหน้า อับอายและเจ็บใจที่ถูกสลัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย และความเจ็บใจก็ทำให้มาดนิ่ง ความเป็นสุภาพบุรุษถูกโยนทิ้ง
“หึหึ เอาเถอะขอให้นายสนุกกับกากเดนจากฉันก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าจะเหลือความหวานไว้ให้นายได้เคี้ยวรึเปล่านะ เพราะฉันมันคนตะกละ เวลากินเลยมูมมามไปหน่อย”
พีระยึดต้นแขนเรียวเอาไว้ เมื่อร่างบางทำท่าจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายจากคำเหยียดหยามหน้าไม่อายนั่น เขายิ้มกว้างให้ชัยวัตน์
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ ขึ้นชื่อว่าดอกไม้ยังไงก็สวยเสมอว่าไหมครับ”
พูดจบไฮโซหนุ่มก็โอบร่างบางพาเดินไปยังรถยนต์สุดหรูอย่างไม่สะทกสะท้านต่อสายตาใครทั้งนั้น แถมยังก้มหน้าลงไปพูดอะไรบางอย่างข้างหูสาวเจ้าก่อนจะหัวร่อต่อกระซิกกันออกไป
“ว้า ไม่น่าเลยสวยๆ แบบนี้”
เพื่อนคนหนึ่งตบไหล่อิศรวัชร์เบาๆ
“ไมวะได้กฤษ มึงคิดจะสีเขาด้วยหรือไง”
“แหงสิ ผู้หญิงอะไรสวยเป็นบ้า แต่พูดก็พูดเถอะ ฉันไม่คิดหรอกว่าไอ้หมอนั่นมันจะได้แอ้มเธอแล้ว ที่มันเดือดเพราะมันไม่ได้แอ้มมากกว่า”
อิศรวัชร์หันกลับไปมองท่าทางหัวเสียของชัยวัตน์อีกครั้ง แล้วมองเลยไปที่สปอร์ตคันงามที่กำลังพุ่งทะยานออกไปจากลานจอดรถแห่งนี้ เธอสวย... เขายอมรับ แต่ไม่ได้คิดสนใจอะไรมากมาย และไม่ชอบใจผู้หญิงที่สลัดผู้ชายทิ้งเพื่อโผไปหาคนใหม่
หึ... ผู้หญิงร้ายกาจ เปลี่ยนผู้ชายไม่เลือก เขาคงสนหรอก ชายหนุ่มเดินหนีเพื่อนไปที่รถ แต่หูก็ยังแว่วได้ยินเสียงเพื่อนๆ พูดคุยถึงหญิงสาวคนนั้น
“อย่างว่าใครไม่สนใจก็โง่แล้ว นั่นน่ะคุณโมรี รัตนศักดิ์สวัสดิ์ บุตรสาวคนเดียวของพลเอกเธียรชัย รัตนศักดิ์สวัสดิ์เชียวนะมึง เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก เคยเดินแบบงานหนึ่ง สวย สง่า แบบนั้นมีเร้อจะถูกกินฟรีง่ายๆ”
รัตนศักดิ์สวัสดิ์... อย่างนั้นรึ อิศรวัชร์นึกถึงใบหน้าสวยเฉี่ยวของสาวเจ้า มิน่า... ทั้งสวยทั้งรวย ถึงได้ทำตัวเย่อหยิ่ง ทั้งที่เขาดูแล้วก็ไม่เห็นว่าจะน่าสนใจอะไร ผู้หญิงสวยเขาเจอมาเยอะแยะ
“สวยแล้วไงวะ”
- Writer
