ตอนที่ 19
ชายหนุ่มยืนจังก้า สองมือเท้าสะเอว ดวงตาคมดุจพญาเหยี่ยวจ้องมองร่างบางไม่วางตา ราวกับผู้ล่าที่จับจ้องมองเหยื่อ
อิศรวัชร์ไม่คิดเลยว่าตัวเขาเองจะต้องมาผจญกับมารยาของผู้หญิงร้อยเล่ห์คนนี้ ปากเธอก็บอกดีใจที่เขาไม่สนใจ แต่ที่ไหนได้ แม่เจ้าประคุณคอยหาเรื่องมายั่วมาปั่นหัวเขาไม่หยุดหย่อน เขามั่นใจแล้วว่ากำลังถูกปั่นหัวร้อยเปอร์เซ็นต์
โมรีพูดไม่ออกกับสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำไมเป็นแบบนี้ ปกติลูกไม้พื้นๆ พวกนี้ ใครก็ใช้ได้ผล นี่เธอไม่มีฝีมือ หรือตาบ้านี่ฉลาดเกินคน
“คุณเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ ว้าย! อย่าเข้ามานะ”
พอเห็นร่างสูงขยับ ร่างบางก็โดดแผล็วลงไปยืนอีกฟากของเตียงทันที
“ไม่เจ็บแล้วเหรอขานั่น” เขาเยาะทั้งปากและตา
“หายแล้ว! ถ้าคุณไม่ออกไปจากห้อง ฉันไปเองก็ได้”
เสียงหวานแหว ยอมเสียหน้าล่ะ ถึงเขาจับได้ว่าโกหกแต่เธอไม่ยอมรับเสียอย่าง นาทีนี้โมรีคิดอย่างเดียว ทำยังไงก็ได้ไปให้พ้นห
