EP.08
1072 Words
อนาคินขับรถออกจากอินชอนมุ่งหน้าลงทางใต้ตามเส้นทางในจีพีเอสของรถเช่า ระบบจราจรในเกาหลีต้องขับรถในเลนขวาและที่นั่งคนขับอยู่ด้านซ้ายซึ่งตรงกันข้ามกับประเทศไทย แต่ด้วยความที่เคยขับรถเที่ยวในหลายประเทศและมีใบขับขี่สากลทำให้เขาเป็นสารถีขนแก๊งสามสาวออกต่างจังหวัดได้โดยไร้อุปสรรค
ชายหนุ่มขับรถบนเส้นทางไฮเวย์ไปพักใหญ่จึงแวะจอดที่จุดแวะพักระหว่างทางซึ่งจะเป็นร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อและห้องน้ำ บางแห่งมีสถานีบริการน้ำมันอยู่ในนั้นด้วย อากาศเย็นสบายของช่วงฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้ข้างทางทำให้เมตตาดูเหมือนจะใจเย็นแต่พอเวลาผ่านไปโดยที่โทรศัพท์ที่เปิดโรมมิ่งไว้ยังไม่มีใครโทรเข้ามานางก็เริ่มฉุนเฉียว
"มาจนขนาดนี้ คุณอาคมยังไม่โทรมาง้อฉัน ระหว่างเราคงต้องจบจริงๆ แล้วล่ะ" อยู่ดีๆ คุณนายเมตตาก็กระซิบปรับทุกข์กับเพื่อน
แต่ก็บอกแล้วว่ามารดาเขาหูตึง พูดทีได้ยินทั้งรถ อนาคินเหลือบตามองกระจกมองหลัง ส่วนรินะหันไปหามองเพราะอยากพูดอะไรปลอบใจ แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรถึงจะไม่ดูเข้าทางตัวเองมากเกินไป
"ป๊าให้ผมส่งรูปม้าให้ดูเป็นระยะๆ แต่ไม่กล้าโทรหาม้าสรุปว่าทะเลาะอะไรกัน" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาก่อน เขายอมรับว่าเป็นสายลับโดยไม่เกรงกลัวเพราะตอนนี้รถแล่นอยู่บนไฮเวย์ในเขตเมืองแทจอนแล้วและเขาก็มีใบขับขี่สากลอยู่คนเดียว อยากเข็นรถไปเมืองจอนจูกันเองก็ไล่เขาลงจากรถสิ
"ทะเลาะเรื่องพี่คินนี่แหละ" มารดาตอบฉุนๆ ที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่าสามีต้องสืบข่าวผ่านลูกชายถึงเงียบไปแบบนี้
"คราวนี้เรื่องอะไรอีกครับ"
"พี่คินไม่รู้หรอกหรือ"
"ไม่ครับ" อนาคินได้ยินแค่คำว่าคลุมถุงชนผ่านๆ คิดว่าพ่อแม่คงอยากให้เขาแต่งงานแต่ไม่ลงรอยกัน แต่เสียงกราดเกรี้ยวของมารดาทำให้เขาเลิกคิ้ว
"คุณอาคมนะคุณอาคม ต้มตุ๋นฉันเสียเปื่อย ไหนบอกว่าลูกอยู่ทีมเดียวกันกับตัวเองไง" นางกำหมัด ถ้าสามีอยู่ใกล้คงดึงหูยานไปถึงเข่าแล้ว... นางหันไปหาลูกชาย "ป๊าพี่คินบอกว่าจะให้พี่คินไปดูตัวกับแม่ซอนย่า ลูกสาวคนเล็กของคุณเจริญ คนที่เคยส่งน้องสาวมาเป็นเมียน้อยป๊าเรา ม้าไม่ยอมบอกว่าจะเลิกกับป๊าถ้ายังดึงดันจะบังคับพี่คิน ป๊าบอกว่าพี่คินเองก็ไม่คัดค้านที่จะไปดูตัวกับแม่ซอนย่านั่น ม้าเลยเก็บกระเป๋าหนีออกจากบ้านมายังไงล่ะ"
"อ๋อ"
"อ๋ออย่างเดียวไม่ได้นะ พี่คินพูดมาว่าจะอยู่ทีมใคร"
"ทีมม้าครับ ผมไม่ได้อยากดูตัวกับใคร แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาบังคับเรื่องแบบนี้"
"ใช่ไหมล่ะพี่คิน เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้หรอก" หม่าม้าผู้ไม่รู้ว่าลูกชายก็รู้แผนการของตัวเองหันมายิ้มกริ่มกับนาลิน นางไม่ได้คิดจะบังคับลูกชายก็แค่ช่วยจัดสรรนิดหน่อยเท่านั้นเอง หลังจากที่เมตตาคุยกันกับลูกชายรู้เรื่องบรรยากาศในรถก็ดีขึ้นมาก รินะที่น้อยใจอนาคินอยู่ลึกๆ เพราะกลัวเขาจะสนใจไปเดตกับซอนย่าจริงๆ ก็เบิกบานไม่แพ้กัน
รินะยิ้มให้ถนนราบเรียบไร้หลุมขรุขระตรงหน้า ความรักที่ไร้อุปสรรคมันเป็นเช่นนี้เองสินะ พอเธออารมณ์แจ่มใสแล้ว ท้องฟ้า แสงแดด ดอกไม้ ต้นไม้ก็ดูสวยงามกว่าที่เคย
จากที่รักพี่คิน 99 % ตอนนี้ 100% ถ้วนแล้ว
รถยนต์แบรนด์ฮุนไดคันโตแล่นเข้ามาในเขตหมู่บ้านโบราณในเมืองจอนจู สามสาวที่ยังพูดถึงต้นดอกวิสทีเรียที่ปลูกเต็มภูเขาและได้เห็นมาตลอดทางทำให้ทริปนี้สดชื่นขึ้นมาก ตอนนี้สมาชิกปุบปับทัวร์สนใจบ้านไม้เก่าแก่ของเกาหลีหลังเล็กที่อนุรักษ์ไว้และมีผู้คนอยู่อาศัยจริงๆ บางส่วนเปิดเป็นที่พักให้นักท่องเที่ยว รินะจองผ่านแอปจองโรงแรมตั้งแต่อยู่บนรถ ด้วยความที่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์นักท่องเที่ยวเยอะเธอเลยจองได้เพียงห้องเดียว แต่โชคดีที่เป็นห้องกว้างจึงนอนได้ทั้งสี่คน
พอรถจอดที่ลานจอดตรงหน้าบ้านหลังที่จองไว้ รินะเดินนำเข้าไปเจรจากับเจ้าของบ้านก่อน เมื่อเปิดประตูเข้าไป เสียงคุณอาที่แต่งกายด้วยชุดกันหนาวสีสันแสบตาก็ร้องดังขึ้น
"นาบี นาบีย่า..."
อนาคินที่หอบหิ้วกระเป๋าตามหลังสามสาวต่างวัยขมวดคิ้ว ทำไมมีคนเรียกชื่อเกาหลีของรินะ เธอนัดใครไว้ที่นี่อย่างนั้นหรือ
รินะ มองหน้ามารดากับเมตตางงๆ ว่าคุณอาเจ้าของบ้านเรียกเธอทำไม พอเขาหันมาเห็นเธอก็ทำหน้าแบบไม่ได้เรียกเธอ เขาค้อมหัวทักทายผู้มาใหม่และยิ้มให้แล้วทอดสายตานานเป็นพิเศษเมื่อมองนาลินและเมตตา
ท่ามกลางความเงียบงัน เจ้าหมาบลูด็อกหน้าย่นอ้วนตุ๊ต๊ะ ก็วิ่งขาเบียดออกมาจากไหที่วางเรียงกันอยู่มุมหนึ่งของบ้านโบราณ เจ้าของบ้านหันไปเรียกน้องหมาด้วยเสียงหวาน
"นาบี...."
รินะมองเพื่อนร่วมอุดมการณ์เปลี่ยนชื่อที่ทำตาปริบๆ กันอยู่สามคน
อวสานเสียแล้วชื่อนาบีของเธอ
เจ้าของบ้านดึงน้องหมาที่มองหน้าแขกแล้วเห่าเบาๆ หนึ่งที ให้พอรู้ว่าเป็นหมาแล้วก็ไปนอนที่เบาะรองที่มีชามข้าวและน้ำอยู่ตรงหน้า เขาแนะนำว่านาบีเป็นลูกรักแล้วก็พาพวกเธอเดินเข้าไปดูบ้านพัก พร้อมกับชี้ให้วางรองเท้าอยู่บนชั้นสูงๆ หน้าห้อง จะได้ไม่เกะกะ
"นาบีย่า..." อนาคินพูดผ่านหูรินะเสียงเบาในตอนที่เขาช่วยลากกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้อง
หญิงสาวอ้าปากค้างเมื่อรู้สึกขึ้นมาได้ว่า เขาล้อเธอ!
ขอหยิกลูกชายป้าเมตตาสักทีได้ไหม หมั่นไส้อ่า
- Writer
