ตอนที่ 6 เราไม่เคยเจอกัน
1281 Words
-NOEY PART-
“กระปุก แกว่าฉันควรตอบตกลงไปกินข้าวกับพี่ดินดีไหมว่ะ”
ฉันหันไปถามเพื่อนสนิทอีกคนนึงระหว่างรออาจารย์เข้าสอน เมื่อเช้าอยู่ๆพี่ดินก็ขอไปรับและก็ชวนฉันไปกินข้าวที่ผับเขาเย็นนี้ แต่ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงหรอกนะ เพราะฉันยังไม่แน่ใจ
“พี่ดินที่แกว่า..คือแผ่นดิน แฝด4อ่ะนะ”
“อือ”ฉันพยักหน้า
กระปุกพอเรียบเรียงได้ว่าเป็นใครก็เอ๋อไปเลย ในมหาลัยนี้ไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลSC
“จะคิดเยอะทำไมย่ะ พี่ดินเค้าอุตส่าห์ชวนเป็นฉันนะฉันตกลงตั้งแต่เขาถามละ”
“ก็ฉัน..”
ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเหมือนที่เขาคิดกับฉันไง พี่ดินแสดงออกชัดเจนว่าเขาสนใจฉัน แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงๆ อีกอย่างเรื่องของเรามันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะฉัน...
เอาเป็นว่าฉันไม่พูดถึงแล้วกันว่าทำไมมันถึงเป็นไปไม่ได้
ติ๊ง...(ไลน์ พี่ดิน)
“ตกลงจะไปกินข้าวกับพี่ไหมครับ”พี่ดินไลน์มาขอคำตอบ อีกครั้ง
เห้อ...ฉันไม่อยากไปเลยจริงๆ
“เอามานี่เลยเดี๋ยวฉันตอบให้...ไปค่ะ”
“นังนิค..!!”
นิคกี้แย่งโทรศัพท์ไปจากมือแล้วตอบให้ฉันเสร็จสรรพ จะลบข้อความก็ลบไม่ทันเพราะพี่ดินอ่านแล้ว
“แกจะลีลาทำไม คนระดับนั้นไม่ได้มาจีบแกบ่อยๆนะ อีกอย่างตอนนี้แกก็ไม่มีใครทำไมไม่เปิดใจว่ะ จะเก็บซิงไว้ชิงโชคหรือไง”
“จิ๊...!!”ถ้าซิงค์มันชิงโชคได้ก็ดีสิ ฉันจะไม่ยอมให้นายนั่นมาพรากมันไปเด็ดขาด แต่ยังไงมันก็ไม่ทันแล้วโว้ย
ฉันอยากจะโวยใส่นังนิคมากแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมันยังไม่รู้เรื่องนี้ ว่าแต่ว่าคืนนี้ฉันจะทำยังไงดีนะ ฉันกลัวจะไปเจอเขาจริงๆ
-ตกเย็น-
ฉันกลับมาที่คอนโดแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ารอพี่ดินมารับ ฉันพยายามใช้เทคนิคที่ช่างแต่งหน้าสอนมาแต่งหน้าตัวเอง ทำให้ไม่เป็นฉันมากที่สุด จะได้ไม่ต้องมีคนจำฉันได้
“คุณเนยแต่งตัวสวยเชียวนะครับ มีงานตอนเย็นหรอครับ”
ฉันเดินลงมาที่ล็อบบี้ แต่สิ่งที่ฉันทำมาพังหมดเลยเพราะยามหน้าคอนโดจำฉันได้และทักฉันทันที
“อ่อ..ค่ะ”
ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มเจื่อนๆ เครื่องสำอางค์ทำอะไรไม่ได้เลยสินะ จากนี้ก็หวังแค่ว่านายนั่นจะไม่ไปที่ผับคืนนี้
-PHAYU PART-
“กูไม่ไป กูไม่ได้อยากเห็น”
ผมเดินหนีสายฟ้าและธาราเข้ามาในห้องทำงาน วันนี้ไอ้ดินจะพาผู้หญิงคนที่มันชอบไปเปิดตัว
จริงๆผมก็อยากเห็นอยู่นะ แต่ขี้เกียจมากกว่า
“แต่ถ้ามึงไม่ไปธรรมเนียมของบ้านเราก็ไม่สมบูรณ์นะเว้ย เพราะพวกเราไปกันไม่ครบ”
“แล้วไง ถ้ามีคนตายไปซักคนที่เหลือก็คงไม่ต้องมีเมียเลยหรอ”ผมส่ายหน้า กับตรรกะไร้สาระของพวกมัน
“ไอ้พายุ...ในฐานะที่ฉันเป็นพี่คนโตของตระกูล ฉันขอสั่งให้แกไป”สายฟ้าใช้มุขเดิม ที่ทำให้ผมยอมมันทุกที
แม่งเอ้ย!! เกิดก่อนผมแค่นาทีเดียว เอาคำว่าพี่มาขู่ผมอยู่ได้ แต่ผมก็ต้องทำไง เพราะเดี๋ยวมันก็ไปฟ้องม๊าอีก ม๊ายิ่งเคร่งเรื่องลำดับพี่น้องอยู่ด้วย
SC PUB
“ถ้าเจอแล้วกูกลับเลยนะ”
ผมนั่งลงที่โต๊ะในห้องเพื่อรอให้ไอ้ดินพาผู้หญิงคนนั้นมา วันนี้ทุกคนมากันครบทั้งนาวินนาวาและของขวัญ
“ไหนบอกว่าจะบังเอิญเจอไง ตอนนี้มันเหมือนพวกเราตั้งใจมากกว่านะ”พอใจออกความเห็น ซึ่งมันก็จริง พวกเรามารวมกันครบเกินใครไม่รู้ก็บ้าละ
“จริงอย่างที่ซ้อพูด งั้นฉันกลับ”
ผมลุกขึ้นยืนเหมือนเป็นคนเสียสละ แต่ในใจแม่งโครตเบื่อที่นี่ เลยคิดว่ากลับไปนอนดีกว่า
“นั่งลงไอ้พายุ ถ้าน้องคนนั้นยังไม่ได้เห็นหน้ามึง มึงห้ามไปไหนเด็ดขาด”ไอ้สายฟ้ายื่นคำขาด
อยู่ๆวันนี้ผมก็ทนอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งให้นั่งอยู่เฉยๆมันเหมือนจะมีเรื่องยังไงไม่รู้
“มาแล้วเฮีย!! เมื่อกี้วินเห็นเฮียดินกำลังจอดรถอยู่หน้าผับ”
นาวินวิ่งลงมาจากห้องทำงานชั้นบน คงไปนั้งเฝ้าจอกล้องวงจรปิด เพื่อรายงานสถานการณ์
ก็ดี รีบๆมาจะได้รีบๆกลับ
“ทำตัวปกตินะเว้ย ไอ้ดินบอกว่ามันยังไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเขา เดี๋ยวน้องเขาจะอึดอัด”ไอ้สายฟ้าบอกให้คนอื่นทำตัวปกติ ทั้งๆที่มีมันตื่นเต้นอยู่คนเดียว จนซ้อต้องจับให้นั่งเฉยๆ
ผลัก !! (เสียงเปิดประตู)
“เชิญครับน้องเนย!!”
ชื่อที่ไอ้ดินเรียกทำผมเลิกสนใจโทรศัพท์แล้วหันมาสนใจคนที่กำลังจะเข้ามาใหม่
‘เนย หรอ คงไม่ใช่ นรินนิภาใช่ไหม’ ผมสวมมนต์ขออย่าให้มันเป็นแบบนั้น แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ
“เธอ/...”ใช่เธอจริงๆด้วย นรินนิภา ผู้หญิงคนนั้นที่นอนกับผม
ผมรู้ว่าเธอก็จำผมได้ แต่เธอแกล้งเมินใส่ผมมากกว่า
“ไอ้พายุ ไอ้พายุ”
“อะไร??!!”ผมจ้องเธอไม่วางตาจนไอ้สายฟ้าสะกิด
“ไอ้ดินมันแนะนำแล้ว น้องคนนี้ชื่อน้องเนย”
“อืม..!!”ผมพยักหน้า
โลกกลมอะไรแบบนี้ ผู้หญิงมีตั้งหลายล้านคนทำไมไอ้ดินต้องมาชอบคนนี้ ยังไงเรื่องนี้ผมก็ยอมไม่ได้ ผมไม่อยากมีประวัติเอากับเมียน้องมาก่อน
“เสร็จเรื่องแล้ว กูกลับได้แล้วใช่ไหม”ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาเลย ไม่รอให้ไอ้สายฟ้าได้ค้านอะไร
แต่พอกำลังจะเดินถึงรถอยู่ๆก็ชะงัก รู้สึกอยากจะคุยกับเนยขึ้นมา ผมไม่ชอบให้เรื่องมันคาอยู่แบบนี้
ผมเดินกลับขึ้นมาข้างบน เป็นจังหวาะเดียวกับที่เนยเดินคุยโทรศัพท์ออกมาพอดี ผมยืนรอจนเธอคุยโทรศัพท์เสร็จก็เข้าไปประชิดตัว
“ว๊าย..!!”
“ชู่ว!! ฉันเอง”ผมพาเนยมาที่ห้องเก็บเหล้าใต้บรรไดห้องนี้เงียบเหมาะที่จะคุยกันที่สุดแล้ว
“นายพาฉันมาทำไม”
“ทำไมตอนอยู่ในห้องถึงต้องทำเป็นไม่รู้จักฉันด้วย”
“ฉะ...ฉันจำไม่ได้ ระ...เราไม่เคยเจอกัน”เนยปฏิเสธ แต่น้ำเสียงและท่าทางมันปิดอะไรผมไม่ได้เลย
“จำไม่หรอ งั้นให้ฉันทวนให้หน่อยเป็นไง”
ผมเข้าไปประชิดตัวแล้วตรึงตัวเนยให้ติดกำแพง ตอนนี้หน้าของเธออยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ
“ปล่อยฉันนะ”
“คืนนั้นคนที่นอนกับฉันคือเธอใช่ไหม”
“คืนไหน นายจำผิดแล้ว”เนยดิ้น ทำให้ผมต้องออกแรงมากขึ้น
“ถ้าไม่หยุดดิ้นฉันเปลี่ยนวิธีการจับแล้วนะ”
“งั้นนายก็ปล่อยฉันสิ ฉันบอกแล้วไงว่านายจำผิดคนแล้ว ฉันไม่เคยเจอนายและนายก็ไม่เคยเจอฉัน เราไม่เคยเจอกัน”เนยพูดย้ำ
จุ๊ป !!!!
“อื้อ..!!”
- Writer
