Aymelek’den
Derin bir karanlık içindeydim. Etrafımdaki hareketlenmeyi fark etsem de tepki veremiyordum.
Ara ara annemin feryatları kulağıma derinde geliyordu. Bir de meftun olduğum çam ormanı kokusu burnuma doluyordu.
Midemi kavuran ilaçları kustuğumu zannettim. Ağrı hafiflemiş gibiydi. . Çam ormanı kokusundan ayrılınca ilaç kokuları kapladı etrafımı. Tanıdık gelmeyen sesler birinden hasta diye söz ediyor, nabzının çok zayıf olduğunu söylüyordu.
Kimden söz ettiklerini bilemeden derin karanlıklara gömüldüm. Bu sefer ne bir ses ne bir koku vardı. Sadece karanlık. Öldüm biliyordum.
Zamanı başa almak mümkün olsa Kendimi öldürmeye kalkmazdım. Kendimce inançlı biriydim ve bu yaptığımın affı olmadığını biliyordum. Gel gör ki geç gelen pişmanlık işe yaramıyordu.
Bir süre sonra yine çam
