Hıçkırıklarım dursa da gözyaşlarım durmuyordu.
Kimseyi uyandırmak dış kapıyı usul usul araladım. Alim elinde telefon verandada bekliyordu. Beni görünce yanıma adımladı. Vakit kaybetmeden kollarına sokuldum.
Şimdi beni sımsıkı sarıp acımı dindirmesi gerekiyordu, en azından hala yanımdayken bunu yapabilirdi.
“ Şişşt “ diye beni avutmaya çalışırken saçlarımı okşadı.
Kokusunu kendime katmak istermiş gibi derin derin soluyarak sakinleşmeyi denedim.
Yıllardır kendime haram ettiğim ferah çam ormanı kokusuyla yavaş yavaş nefesim düzene giriyordu.
İç çekmelerim nihayet son bulduğunda eğilip kıpkırmızı gözlerime baktı. Gördükleri hiç hoşuna gitmemiş olacak ki kaşları çatılmıştı.
“ Ben artık kızacağım sana ama. Ne zaman yanından ayrılsam hep ağlıyorsun. Bir çocukla mı sözlendim diye korkma
