[MONTEREAL SERIES4] When Duty Call's/Book ll (Catrione Del Prado Montereal ll)

Flashbach 25 years ago: Moon Del Mundo: "Hi! Ganda! Sumakay ka na sa akin!" Bati ko sa isang mistisang tila problemado habang palinga-linga sa paligid dito sa toda naming mga tricycle kaharap ang palengke ng Solano, Nueva-Vizcaya. Napapasipol pa ang mga tambay na nag-iinuman sa katabi naming tindahan dahil agaw pansin ito. Naka-sexy maong black short at black sando ito. May black backpack din na isang balikat lang ang kinasukbitan habang unat na unat ang itim nitong buhok. Nakapusod iyon pataas kaya litaw ang makinis nitong porselanang balat! Matangkad at may maliit na hugis ng mukha. Matangos ang ilong, singkit ang mga mata at maninipis ang mga labing mala pink na rosas ang kulay. Mukha itong celebrity kung tutuusin kaya 'di maiwasang pinagpipyestahan ng mga tambay ang kaseksihan nitong taglay! "Ahm, can you drive me home?" Napat*nga naman ako sa lambing ng boses nito at napakurap-kurap sa sinaad nitong wala akong naintindihan. "Anak ng teteng naman oh! What is you say?" Napahagikhik naman ito sa pilipit na ingles ko. Hindi pa ako sigurado kung tama ba ang grammar ko! Lintek namang buhay 'toh! Dadayo-dayo ng Pilipinas na hindi marunong mag-tagalog. Ako pa ang mag-a-adjust sa insik na 'to! Lalong naningkit ang mga chinitang mata nito habang tumatawa. Mali talaga ang grammar ko! Tawang-tawa eh! Nagmukha pa akong clown sa gwapo kong ito. Letche! "Ahm, I said, can you drive me home?" Ulit pa nito at mas binagalan. Napatango-tango naman ako na ikinaaliwalas ng magandang mukha nito. Nahiya naman ang Mr. clean na sabon ko sa mukha, sa mukha nitong wala manlang ni isang blackhead! Ano naman kayang sabon ang gamit nito? Mukhang maging tigyawat ay nahihiyang dumapo sa mala-labanos nitong kakinisan! Walastik! Kung gan'to kaganda ang aanakan ko, tiyak mala-artista ang mabubuo namin sa ganda ng lahi nitong 'di ko batid kung ano. Basta insik ang alam ko dahil singkit ang mga mata niya. "Okay, so? Shall we?" Untag nito sa pagkatameme ko. Napailing pa ako para buhayin ang natutulog kong dugo sa pagkakatulala ko sa ganda niya. "What you say?" Ulit ko na muli niyang ikinahagikhik. Walanghiya naman oh! Mali na naman yata! Nauubusan na nga ako ng baon kong ingles sa insik na 'to, mano-nose-bleed pa ako. Napakamot ako sa batok at alanganing ngumiti dito. "You're really cute! But I like the way you speak in english, you're so funny! Jagiya." Aniya bago sumakay sa loob ng tricycle ko. Sa bilis ng pagkakabigkas niya'y cute lang ang sumabit sa utak ko. Tinawag niya ba akong cute? Nakakatuwa, sana pogi na lang o handsome! Ginawa pa akong tuta eh! Panay ang dotdot naman nito sa kanyang takskring cellphone habang pinagda-drive ko pauwi sa...anak ng teteng! Saan ko nga ulit ito ihahatid? Mapapasubo na naman tuloy ang baon kong ingles na pagtatawanan niya lang. "Ah, you where's your home?" Tanong ko. Medyo nilakasan ko pa ang boses ko at sumilip sa kanya sa loob ng tricycle ko para marinig nito ang tanong ko. Mariin akong napapikit ng muli itong napahagalpak ng tawa. Tuwang-tuwa talaga siya sa mga ingles ko. Sana hindi ka kabagin! Mali na naman ba ako? Tama naman 'yon ah. Saan siya nakatira? May sayad yata 'to eh, sayang maganda pa naman! Pero 'di bale na nga lang, ayo'ko namang magka-anak ng sinto-sinto noh! Bigla-bigla na lang tumatawa. Mautot ka sana! O maihi sa kakatawa mo! "Ahm, sorry about that. Bakit mo kase pinipilit mag-english kung p'wede ka namang mag-tagalog." Namilog ang mga mata ko at napatigil sa gilid ng highway nang mag-tagalog ito. Namamangha akong lumingon dito na ngiting-ngiti pa rin. Naluha pa sa kakatawa sa akin. "Marunong ka naman pa lang mag-tagalog, pinahirapan mo pa ako!" Aniko na ikinakibit-balikat niya. "Why? Tama naman ang ingles mo ah." Natatawang saad nito na tila tuwang-tuwa na habang hiyang-hiya na ako. "Saan ba kita ihahatid?" Aniko at muling ni-start ang makina. "Sa highlands hotel po. Manong" Aniya na ikinamilog ng mga mata ko. "Hoy! Anong Manong ka d'yan?! Bata pa ako oy! Baka nga mas bata pa ako sayo." Nangingiti naman itong muli akong nilingon. Nagpangalumbaba pa na tila nagpapa-cute. Tss. Buti na lang bagay niya, dahil kung hindi sinipa ko na ito palabas ng tricycle ko. Pagtawanan ba naman ang mga wrong grammar na ingles ko, eh marunong naman pa lang mag-tagalog pinadugo pa ang ilong ko kaaapuhap ng tamang isasagot dito. "Really? How old are you, then?" Anito na ikinakamot ko sa pisngi. "Ayan ka na naman sa ka-i-ingles mo, mag-tagalog ka, nandito ka sa Pilipinas at pinoy ang kausap mo!" May kalakasang sagot ko para malinaw nitong marinig. Hindi na ito umimik at muling tinuon ang attention sa takskring cellphone nito. PAGKABABA NITO ay nag-abot ito ng isanglibo. Napakamot na lang ako sa pisngi at problemado sa ibinayad nito. " Wala ka bang barya? Sampung piso lang naman ang plete mo, isang libo ang ibibigay mo." Maktol ko at nagpalinga-linga sa paligid pero wala namang store sa tabi. Umiling naman ito na ikinakunot ng noo ko. "It's okay, Ihatid mo na lang ulit ako bukas. Daan ulit ako sa pwesto niyo." Nagpaypay naman ang mga tainga ko sa narinig na makikita ko itong muli bukas at sa akin magpapahatid. Kahit maubusan ako ng gas kung siya naman ang hinahatid ko, okay lang. Napangiti ako at isinilid na sa belt bag ko ang pinambayad nito. "O sige, kitakits bukas! Astalavistah bebe, muuwahh!" Aniko sabay nguso dito at kindat bago pinasilab ang tricycle. Napailing naman itong kumaway bago pumasok ng gate sa hotel ang resort na tinutuluyan nito. Mayaman siguro ang isang 'yon! Kung sabagay, kita naman sa tindig niyang anak mayaman ito. Ni hindi na nga kinuha ang barya ng isanglibo niya. PAGKAUWI KO, ipinarada ko muna ng maayos ang tricycle ko sa harapan ng bahay ko. Maliit lang ito pero kasya na 'to sa akin dahil mag-isa naman ako dito. Isa pa hindi ko naman kasi lupa ang kinatitirikan nito, basta bakanteng lote lang ito kaya pinatayuan ko na. Kaysa naman nakatengga lang at walang pakinabang. Sisipol-sipol akong humiga sa mahabang monoblock kong lumalangitngit na kung mauupuan. Lahat ng gamit ko dito ay malapit ng bumigay. Wala rin naman kasi akong planong bumili ng bago. Tama lang ang kinikita ko sa pamamasada araw-araw sa toda. Sapat ng makakain ako tatlong beses sa isang araw. Pambili na rin ng mga kailangan ko dito sa bahay. Sa mga turo-turo na rin ako kumakain para tipid na sa pagluluto, tipid pa sa hugasin! O 'di ba? Saan ka pa? May kaharap naman akong bakery shop sa tapat nitong tinutuluyan ko. Doon ako bumibili ng pandecoco nila sa umaga at may vending machine din silang limangpiso lang ang ihulog mo, may isang tasang kape ka na! Gan'to lang kadali ang buhay na nakasanayan ko. Ang mahalaga, ay importante! Kayod-kayod lang para may makain. Tulog-tulog, at ligo-ligo din pag hindi malamig ang panahon. Sa edad na bente singko, ay nasanay na akong mag-isa. Binubuhay ang sarili dahil maagang naulila sa Ina. Naglayas ako sa amin, sampung taon pa lang ako noon. Paano ba naman kasi, tinatsansingan na lang ako lagi ng madrasta kong binabae. Sa tuwing umaalis noon si Tatay para magtrabaho at naiiwan ako sa pamamahala ng madrasta ko'y, tinatrabaho naman ako. Sa edad na sampu ay naranasan ko nang tigasan ni manoy dahil kinakain lang naman ng hayop kong madrasta ang manoy ko kaya napapatayo ito! Tuwang-tuwa pa ang mukhang kabayo kong madrasta dahil tuli na ako noon at may kalakihan ang kargada ko lalo na kung nagigising. Hanggang sa hindi ko na masikmura ang kahalayang ginagawa nito kaya naglayas ako. Tumakbo lang ako nang tumakbo hanggang sa naging palaboy na ako. Natutong magpulot ng mga nagkalat na plastic at bote sa kalsada at sa mga basurahan para may maibenta sa junkshop at may maipambili ng pagkain. Naranasan ko ring tumira sa ilalim ng tulay at nagtayo ng barong-barong gamit lang ang straw na pantali at mga sako ng harinang nahihingi ko sa suki kong bakery shop. Naging kumot at banig ko na rin ang mga sako ng harina na pinagtagpi-tagpi ko para magmukha namang kumot ng may pantabing sa katawan ko. Proteksyon na rin sa lamig ng gabi at sa mga kasama kong lamok na pinapapak ako. Hindi naging madali ang lahat sa akin. Kaya hindi na rin ako nakapagtapos ng elementarya. Hanggang grade four lang ako at puro pasang-awa pa! Tamad kasi akong mag-aral. Wala akong maintindihan sa mga lecture ng guro namin. Parang binabarina lang ang utak ko sa tuwing sinusubukan kong makinig sa kanya. Naranasan ko rin naging utusan sa mga tindera sa palengke. Mas madali nga'ng kumita doon. 'Yong iba pagkain ang iniaabot sa akin kaya nakakamenus ako sa pagkain ko. Kahit isang kahid isang tuka ang kinagisnan ko, nag-iipon pa rin ako sa sobrang kinikita ko sa buong maghapon. May binutasan akong isang lata ng biscuit na siyang naging alkansya ko. Ilang taon ko ring araw-araw hinuhulugan iyon kahit pakonti-konti hanggang sa mapuno ko na. 'Yon ang pinambili ko ng tricycle ko. Kaya nga mahal na mahal ko ang tricycle kong 'yon. Dahil doon ko nakikita ang kinita ko sa pag-iipon ko ng barya, sa loob ng pitong taon. Mas napabilis naman ang pag-iipon ko nang magka-tricycle na ako. Kaya kahit paano nakapagpatayo ako ng masasabing lungga ko. Hanggang sa nakasanayan ko na ang routine ng buhay kong, kain, tulog, pasada. Kain, tulog, pasada. Gano'n lang kasimple. Hindi naman kasi ako naghahangad ng mas higit pa. Basta makakain ako tatlong beses sa isang araw? Solve na ang araw ko. May ngiti sa mga labi na akong makakaidlip dahil hindi kumakalam ang sikmura ko. Pero mukhang may manggugulo na sa tahimik kong mundo. Ang pagdating ni chinita sa buhay ko. Sino kaya siya? Magkakagusto kaya 'yon sa tulad ko? Mukha pa namang anak ng mayaman. H'wag na nga lang. Sakit lang sa ulo ang dulot ng mga babae. Titikman ka lang naman at pag nakuha na ang p*********i mo ay iiwanan ka na, at muling magpapakamot na naman sa ibang putahe. Ako nga pala si Moon Del Mundo, bente singko anyos ng Solano, Nueva-Vizcaya. Isang gwapong tricycle driver na p'wede mong landiin, pero 'di mo p'wedeng asawahin. Wala akong ipapakain sayo kaya, sorry ka na lang baby. Mahal ang bigas at mga bilihin ngayon kaya hanggang tikim-tikim lang tayo. Hindi ka naman na lugi sa akin, kayang-kaya kong paangatin ang pw*t mo, sa pamamagitan lang ng mahiwagang dila ko! Isabay na rin ang pagpapatirik sa mga mata mo! Gano'n kalakas ang karisma ko kaya, kung gusto mong maabot ang langit? Lumapit ka sa akin, dahil ako si Buwan, na handa kang iangat sa kaulapan! And I, agyamanak apo! ( Salamat po! )