[ตอน]
เชือดไก่ให้ลิงดู
"ที่แท้หวางเฟยก็เป็นห่วงเปิ่นหวางรึ เช่นนั้นเจ้าก็ลงมาเถิด" ท่านอ๋องว่า แม้สีหน้าไม่ได้แสดงออกถึงความขุ่นเคืองใด แต่สำหรับจ้าวเว่ยหลงแล้ว ลั่วจินหลิงหาใช่สตรีที่ชมชอบการเอ่ยถ้อยคำหวานหูเอาใจผู้ใด และเขารู้ดีว่านางยังคงไม่ชอบใจเขานัก หากไม่ต้องการเอาตัวรอด มีหรือนางจะเอ่ยถ้อยคำห่วงใยเหล่านั้นออกมาให้กระดากปาก
"เพคะ" ลั่วจินหลิงตอบรับสั้น ๆ แล้วกระโดดลงมายังพื้นเบื้องล่างอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าบุรุษหนุ่ม
"โชคดีที่แมวไม่ได้ข่วนเจ้า" จ้าวเว่ยหลงโน้มหน้าลงมาใกล้ ดวงตาคมประดุจคมกริชประสานกับนัยน์ตาคู่งามสีรัตติกาลยากจะอ่านของนาง ลั่วจินหลิงจึงขยับยิ้มสู้ นางเก็บซ่อนสีหน้าตระหนกไว้อย่างมิดชิด ก่อนจะยื่นมือไปจับชายแขนเสื้อของท่านอ๋องเขย่าเบา ๆ ด้วยท่าทางออดอ้อนเล็ก ๆ
"ไม่เลยเพคะ อืม! นี่ก็ดึกมากแล้ว หม่อมฉันพาท่านอ๋องกลับไปพักผ่อนดีหรือไม่ พรุ่งนี้ดื่มยาอี
