[ตอน]
ลอบออกจากตำหนักอ๋อง
"แค่ครึ่งชั่วยามจริง ๆ นะเพคะ บ่าวกลัวหัวหลุดจากบ่ายิ่งนัก เหตุใดต้องให้บ่าวทำเรื่องเสี่ยงชีวิตเช่นนี้เล่าเพคะ ฮือ..." เสี่ยวไน่อ้อนวอนอีกครั้ง ไม่มีผู้ใดรับรองชีวิตของนางได้ แต่ฐานะบ่าวที่เป็นอยู่ก็มิอาจปฏิเสธคำสั่งของพระชายาได้เช่นกัน
"ข้าจะรีบไปรีบกลับ เพียงแค่เจ้าไม่ออกไปเพ่นพ่านที่ใด ก็ไม่มีใครจับได้แน่นอน" ลั่วจินหลิงว่า
ท่านอ๋องกำลังพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ คงไม่มีใจเสน่หาลุกมาที่เรือนเสวี่ยเหมยยามวิกาลเช่นนี้หรอกกระมัง
"เช่นนั้นรีบไปเถิดเพคะ" เสี่ยวไน่ตอบอย่างปฏิเสธไม่ได้ ดวงตากลมมีน้ำตาคลอหน่วยชัดเจน แต่ถึงนางไม่ยินยอม ถ้าพระชายาคิดจะบังคับจริง ๆ นางก็ต้องทำตามอยู่ดี
เวลาต่อมาลั่วจินหลิงที่อยู่ในชุดสาวใช้ เดินถือตระกร้าผ้าออกมาจากเรือนเสวี่ยเหมย ผ่านสายตาขององครักษ์เงาที่เร้นกายอยู่ทั่วทั้งตำหนักอ๋อง นางเดินเข้าไปในส่วนเรือนพักของบ่าวรับใช้ แล้ววางต
