ลวงรักสาวน้อย

ตอนที่ 6

ด้านภารัณและปารารินพอเดินออกมาจากห้องอาหารแล้วก็เข้าลิฟท์มา ทั้งสองก็แยกตัวห่างกันทันที ก่อนจะมองหน้ากันอย่างโล่งใจ

“เฮ้อ อะไรจะบังเอิญแบบนี้เนี่ย เราเกือบจะโดนแฟนเก่าคุณจับได้แล้วไหมล่ะ นี่ขนาดเลิกกันไปแล้วนะสายตาความหึงหวงแรงมากอ่ะ ” ปารารินพูดบอกไป เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ เพราะถึงแฟนเก่าของเขาจะพูดน้อยก็เถอะ แต่สายตาของเธอนี่ดูไม่พอใจเธออย่างชัดเจนเลย

“ปิ่นเขาดูหวงผมงั้นเหรอ ผมไม่เห็นเขาจะพูดอะไรเลย” ภารัณถามออกไป เพราะว่าปิ่นแก้วไม่ได้พูดอะไรที่จะสื่อไปว่าเธอหึงหวงเขาเลยสักนิด อีกอย่างเขาและเธอก็เลิกกันมาสามปีแล้ว เธอไม่น่าจะมีความรู้สึกพวกนั้นหลงเหลืออยู่

“ไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกนิคุณ ผู้หญิงน่ะเข้าใจยากจะตายไป แล้วเขาก็ดูเหมือนจะไม่พอใจที่ฉันเป็นแฟนของคุณเลยอ่ะ ฉันว่าเขาคงจะยังลืมคุณไม่ได้แน่เลย ว่าแต่พวกคุณเลิกกันเพราะอะไรอ่ะ” ปารารินถามออกไปอย่างอยากรู้

“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของคุณ นี่มันใช่เรื่องของคุณหรือไง” ภารัณพูดไปก็เมินหน้าหนีไม่ตอบคำถามของเธอ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเอามาพูดบอกใครที่ไม่สนิท

“เออ มันไม่ใช่เรื่องของฉันหรอก ถ้าคุณไม่บังเอิญเอาฉันไปเป็นแฟนปลอมๆของคุณ เฮ้อ ช่างเถอะ ฉันอยากจะหลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆนี่เต็มทีแล้ว ทีนี้เราแยกย้ายกันได้หรือยัง” ปารารินมองเขาและเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้เขาที่ไม่ยอมบอกเธอ

“งั้นก็ออกไปคุณสิ จะรอให้ลิฟท์มันงับตัวคุณหรือไง” ภารัณพูดบอกไปแล้วเธอด้วยสายตากวนๆ เพราะตอนนี้ทุกอย่างก็จบลงแล้วและเทาเคชิก็ยังยินยอมเซ็นต์เอกสารให้เขาอย่างเรียบร้อย และเขายังทำให้ทาเคชินั้นรู้ว่าเขามีแฟนแล้วทีนี้เขาก็หวังว่า ทาเคชิจะไม่ยัดเหยียดลูกสาวของตัวเองมาให้เขาอีกต่อไป

“อืม ฉันช่วยคุณตามที่คุณขอแล้วก็จบสักทีนะ หวังว่าเรื่องที่คุณจะจับฉันขึ้นโรงพักคุณจะลืมๆมันไปซะนะ อ่อ แล้วเรื่องที่คุณขู่ว่าจะยกเลิกทุนที่มหาวิทยาลัยขอฉันก็ด้วย เพราะฉันก็ช่วยเป็นแฟนให้คุณต่อหน้าคุณทาเคชิแล้วก็แฟนเก่าอะไรของคุณนั่นไปแล้ว แถมฉันยังต้องมาเปลืองตัวให้คุณหอมแก้มอีก เพราะฉะนั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้น ถือว่าจบ โอเคนะ" ปารารินพูดออกไป เพื่อย้ำให้เขารู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างจบลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเขาไม่มีสิทธิ์เอาอะไรมาต่อรองกับเธออีก

"อืม นี่กระเป๋าของคุณเอากลับคืนไปซะ" ภารัณพูดบอกไปก็หยิบการะเป๋าสตางค์ของเธอที่เขายึดมาให้กับเธอคืนกลับไป เพราะตอนนี้เธอก็ช่วยเขาตามที่ตกลงกันเอาไว้แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องยื้ออะไรเธออีก

"อืม ขอบคุณที่ทำตามสัญญา ฉันไปล่ะและหวังว่าเราอย่าได้เจอกันอีกเลย บาย” ปารารินรับกระเป๋าสตางค์ของตัวเองมา แล้วก็เอ่ยพูดบอกไปทันที ก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป

“เดี๋ยว มันยังไม่จบ เรายังมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีก” ภารัณพูดไปก็รีบเอามือคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ไม่ให้ไป เพราะเขาและเธอยังมีเรื่องทุนที่ถูกสับเปลี่ยนนั่นอยู่

“บอกกันดีๆก็ได้ไหมคุณ ไม่เห็นต้องจับไม้จับมือกันเลย ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้” ปารารินพูดไปก็มองเขาแบบจดจ้อง

“ผมก็ไม่ได้อยากจะจับมือคุณนักหรอก ก็แค่อยากจะคุยกับคุณเรื่องทุนที่คุณมากล่าวหาผมนั่นแหละ ผมต้องการรู้ว่าเรื่องนี้อย่างละเอียด เพราะผมไม่ชอบให้ใครมากล่าวหาผมโดยไม่มีหลักฐานแล้วพูดลอยๆแบบนี้” ภารัณพูดบอกไปก็ยอมปล่อยมือของเธอ ก่อนจะมองเธออย่างหมั่นไส้ ผู้หญิงอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย

“ฉันไม่ได้กล่าวหาแต่มันคือเรื่องจริง ก่อนที่จะประกาศผลอาจารย์ที่ฉันสนิทด้วยเขาได้บอกกับฉันแล้วว่าในใบประกาศจะมีชื่อของฉัน แต่พอวันประกาศผลบริษัทของคุณก็ได้เปลี่ยนใบประกาศใหม่พร้อมกับมีการปรับเปลี่ยนรายชื่อ และผู้หญิงที่ได้ทุนแทนฉันไปเขาพูดบอกฉันเองว่าเขานอนกับคุณเพื่อที่จะได้ทุนไปเรียนต่อ แล้วคุณก็ยกทุนของฉันให้กับเขาไปจริงๆ นี่ไงคะหลักฐาน เรื่องมันก็มีแค่นี้แหละ คุณคงไม่คิดว่าฉันจะกล่าวหาคุณลอยๆหรอกนะคะ” ปารารินพูดบอกเขาไปตามตรงๆ และเธอก็มั่นใจในความถูกต้องของตัวเอง

ภารัณได้ยินเธอเล่ามาแบบนั้นก็คิดภาพตามแล้วนึกในใจว่าเขากำลังพลาดอะไรไปบางอย่าง และเขาจะต้องทำเรื่องนี้ให้มันถูกต้อง บริษัทของเขาจะมีเรื่องเสื่อมเสียอย่างนี้ไม่ได้

“อืม ผมเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้บ่ายๆคุณเข้าไปพบผมที่บริษัทได้เลย ผมจะชี้แจงเรื่องทั้งหมดให้คุณได้รู้ว่าที่ทุนของคุณที่ถูกสับเปลี่ยนไปน่ะใครเป็นคนทำกันแน่ เพราะผมไม่เคยนอนกับนักศึกษาด้วยเรื่องเลวๆแบบนี้ อ่อ แล้วมาให้ตรงเวลาด้วยนะ ผมไม่ได้ว่างมารอคุณทั้งวัน” ภารัณพูดบอกไปก็อามือใส่ในกระเป๋ากางเกงอย่างเท่ห์ๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที

“หืม ไอ้ขี้เก๊ก ฉันจะคอยดูว่าพรุ่งนี้คุณะแก้ตัวยังไง” ปารารินพูดออกไปแล้วก็ทำหน้าทำตาใส่ภารัณออกไปอย่างอดไมได้ เพราะเธอไม่คิดเลยว่าตัวจริงเขาจะเป็นคนที่กวนโมโหได้มากขนาดนี้ คิดแล้วปารารินก็เดินไปเรียกแท็กซี่ ให้ไปส่งที่ร้านของชงโคและพีชญาทันที เพราะเรื่องนี้ต้องระบาย

ณ ร้านกาแฟ

พอปารารินมาถึงร้านของเพื่อนสาว เธอก็เข้าไปดึงตัวเพื่อนสาวทั้งสองให้หยุดทำงาน โดยมีพนักคอยทำงานของเพื่อนสาวช่วยทำต่อ แล้วจากนั้นเพื่อนสาวทั้งสองก็มานั่งฟังเรื่องที่เกิดขึ้นกับปารารินในวันนี้แบบจริงจัง และปารารินก็เล่าตั้งแต่ต้นจนจบอย่างละเอียด

“โอ้ มาย ก็อต ยัยปราง เจอกันวันเดียวก็ยอมให้เขาหอมแก้มแล้วเหรอยะ แรดมาก” พีชญาพูดลากเสียงยาวออกไปด้วยเสียงตื่นเต้นที่ได้ฟังเรื่องราวของเพื่อนสาวที่ฟินจนเธออดยิ้มไม่ได้

“ก็สถานการณ์มันพาไปไหมแก แล้วนี่ฉันเล่าไปตั้งเยอะแยะ แกโฟกัสแค่เรื่องนี้เนี่ยนะยัยพีช เฮ้อ” ปารารินพูดไปก็ถอนหายใจก่อนจะเอามือแตะที่หัวแบบเหนื่อยใจ

“ก็คิดแล้วมันฟินแทนอ่ะแก แกก็แอบชอบเขามาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ อยู่ๆก็ได้แกล้งเป็นแฟนปลอมๆของเขา แถมเขายังหอมแก้มแกอีก ต้องมีบุญเบอร์ไหนถึงจะโชคดีแบบนี้ยะ ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆยัยปราง” พีชญาพูดตอบเพื่อนสาวไปก็ยิ้มอย่างเพ้อๆ เพราะภารัณนั้นหล่ออย่างกับดาราแบบนั้น เพื่อนสาวของเธอคงจะเขินข่าดู

“พอเลยๆ มีบงมีบุญอะไรกันเขาไม่ใช่เทพบุตรสักหน่อย ก็แค่คนกวนประสาทคนนึงเท่านั้นแหละ แล้วที่สำคัญฉันก็ไม่ได้ชอบเขาแล้ว แกลืมไปแล้วหรือไงว่าเขาทำให้ฉันไม่ได้ไปเรียนต่อเมืองนอกน่ะ” ปารารินพูดออกไปแล้วทำหน้าบึ้งออกไปอย่างพยายามไม่คล้อยตามคำพูดของเพื่อนสาว

“แต่เขาก็ไม่ยอมรับไม่ใช่เหรอ แถมเขายังจะหาความจริงมายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองอีก ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ทำจริงๆ แกจะทำยังไงยัยปราง” ชงโคถามออกไปอย่างใช้เหตุผล

“ก็จะทำยังไงล่ะแก ฉันก็หน้าแตกน่ะสิที่ไปว่าเขาแบบนั้น แต่ฉันว่าไม่หรอกไม่งั้นยัยพิมมันไม่มั่นหน้าพูดกับฉันอย่างภูมิอกภูมิใจอย่างนั้นหรอก ทุนไปเรียนต่อเมืองนอกนะแก เขาจะไม่รู้เรื่องเลยจริงๆเหรอ ดีไม่ดีๆเขาจะหาแพะรับบาปมารับความผิดแทนเขาก็ได้ใครไปรู้” ปารารินพูดออกไปอย่างไม่อยากปักใจเชื่อว่าเขาจะไม่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้

“ก็ไม่แน่นะแก บางทียัยพิมอะไรนั่นมันอาจพูดเอาเองลอยๆก็ได้ หรือมันอาจมีเรื่องที่ซับซ้อนมากกว่านั้น ใครจะไปรู้ล่ะ ” พีชญาพูดเสริมออกไปอีกคนถึงความน่าจะเป็นไปได้

“จริง ฉันว่าแกรอดูพรุ่งนี้เถอะ ถ้าเขาไม่ไม่ได้ทำอะไรผิดแกรุกเขาเลยนะยัยปราง โอกาศได้ใกล้ชิดตัวเป็นๆกับเขาไม่ได้มีบ่อยๆด้วย แกต้องลุยเลยนะเข้าใจไหม” ชงโคพูดบอกไป เพราะเห็นว่าเพื่อนสาวชอบไอ้หมอนี่มานาน และถ้าเขาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ปารารินจะไม่ชอบเขานิ

“เดี๋ยวๆ ฉันไม่ได้แรดขนาดนั้นนะแก รุกบ้ารุกบออะไรของแกยัยชงโค อีตานั่นก็ไม่ได้เหมือนภาพฝันที่ฉันคิดเลยสักนิดเลย ทั้งขี้เก๊ก ปากหมา มั่นหน้า โอ้ย แค่เจอวันเดียวฉันก็อยากจะบ้าตายแล้ว” ปารารินพูดบอกไปแบบไม่เอาอีกแล้ว เธอจะไม่มีวันกลับไปปลาบปลื้มหลงชอบอะไรในตัวไอ้หมอนั่นอีก

“แน่ใจเหรอยะ ว่าความหล่อความล่ำของเขาไม่สะกิดใจแข็งๆของแกให้ละลายได้เลยเหรอ ” พีชญาพูดแซวเพื่อนสาวออกไปแล้วยิ้มแบบกรุ้มกริ่ม

“ยัยพีช แกเห็นฉันเป็นผู้หญิงที่จะมองแค่ความหล่อหรือไงยะ” ปารารินพูดแล้วทำหน้าบึ้งออกไปแบบไม่ยอมรับว่าเธอก็แอบมีความหวั่นไหวจริงๆ

“ฮ่าๆ ใช่ ไม่งั้นแกไม่หลงชอบเขามาตั้งหลายปีทั้งๆที่ไม่เคยเจอเขาตัวจริงๆแบบนี้หรอก เป็นฉันนะเจอตัวจริงๆแบบนี้แล้ว ฉันไม่ปล่อยให้พลาดหรอก อุตส่าห์แอบชอบมาตั้งนาน มันต้องลองดูสักตั้งอ่ะ” พีชญาพูดออกไปตามตรง เพราะเห็นว่าเพื่อนสาวชอบผู้ชายคนนี้มานาน เธอก็เลยอยากเชียร์สักหน่อยเพื่อนของเธอจะได้ไม่ต้องเป็นความมโนไปวันๆ

“จริงแก ยิ่งสวยๆแซ่บๆอย่างแกนะยัยปราง ทำให้ผู้ชายชอบได้ไม่ยากหรอก ทำไมแกไม่ลองดูอ่ะ” ชงโคพูดเสริมออกไปอีกคน

“เฮ้อ พวกแกนี่ชักจะไปกันใหญ่ ชอบทำให้ฉันมีความมั่นหน้ามั่นโหนก ไม่ลงไม่ลองอะไรสักอย่างนั่นแหละ ฉันจะกลับแล้ว คุยกับพวกแกแล้วยิ่งทำให้แนประสาท” ปารารินพูดไปก็รีบลุกขึ้นแล้วเอามือไปคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองทันที

“แม๋ ทีแบบนี้ละหนีเชียวนะยะ แล้วพวกฉันจะคอยดูว่าแกจะปากแข็งไปได้สักเท่าไหร่ ฮ่าๆ” พีชญาพูดไปก็หัวเราะใส่เพื่อนสาวที่พอถูกแซวเข้าหน่อยก็จะหนีกลับอยู่ท่าเดียว

“เชิญพวกแกมโนกันต่อไปเถอะย่ะ ฉันกลับแล้ว” ปารารินพูดบอกไปก็รีบเดินออกไปทันที เพราะไม่อยากถูกเพื่อนสาวทำให้ลังเลใจอีกแล้ว ในเมื่อเธอเลิกชอบเขาไปแล้ว เธอก็ต้องทำต่อไปสิ เพราะเอาจริงๆตัวจริงเขานอกจากหน้าตาและรูปร่างนายแบบของเขา มันก็ไม่ได้น่าพิศสวาทเท่าไหร่นัก

ด้านภารัณที่กลับมาบ้านในช่วงหัวค่ำก็มานั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้ เพราะคำพูดของปารารินที่บอกเขาว่าปิ่นแก้วอาจจะยังมีใจให้กับเขาอยู่นั้น มันยังคงติดอยู่ในหัวของเขาอยู่และมันก็ทำให้เขารู้สึกอยากจะได้เธอกลับคืนมาจากนายศิลา

“ตาภามอยู่นี่เอง แม่ตามหาเราเราให้วุ่นเลย รู้ไหมว่าวันนี้แม่ไปสมาคมมาแล้วแม่เจออะไร” นภาพรแม่ของภารัณเอ่ยพูดออกไปก่อนจะมานั่งตรงหน้าของลูกชายด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“เจออะไรเหรอครับคุณแม่” ภารัณถามออกไปแล้วมองหน้าของแม่ตัวเองอย่างสงสัยที่ดูเหมือนจะไม่พอใจอะไรสักอย่าง

“ก็คุณหญิงรัศมี แม่ของนายศิลาที่เป็นคู่หมั้นของแฟนเก่าเราไง มาพูดข่มแม่ว่าหนูปิ่นดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ เฮ้อ นี่ถ้าลูกแม่ไม่เลิกกับหนูปิ่นไป คิดเหรอว่าลูกนางจะได้หนูปิ่นไปน่ะ พูดแล้วแม่ก็เจ็บใจจริงๆเลย” นภาพรพูดระบายออกไป เพราะเธอก็แอบเสียดายปิ่นแก้วไม่น้อยเลย ฐานะชาติตระกูลก็ดีเหมาะสมกับลูกชายของเธอทุกอย่าง แบบนี้ลูกชายของเธอจะไปหาได้ที่ไหนอีก นี่ถ้าลูกชายของเธอไม่บ้างานแบบพ่อของเขาจนเกินไป ป่านนี้คงได้แต่งงานมีลูกกันไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ใครมาฉกไปง่ายๆแบบนี้หรอก

“แม่อยากให้ผมคืนดีกับปิ่นไหมครับ” ภารัณเอ่ยถามออกไปแบบจริงจัง เพราะเท่าที่ฟังแม่ของเขาพูดก็ดูเหมือนท่านจะยังอยากให้เขาคบกับปิ่นแก้ว

“อืม ก็อยากอ่ะนะ แต่หนูปิ่นเขาก็หมั้นกับนายศิลาอะไรนั่นไปแล้วนิ จะกลับมาคบกับลูกแม่ได้ยังไงล่ะ แม่แอบได้ยินเขาเม้าท์กันแล้วนะว่าตอนนี้คุณหญิงรัศมีน่ะเตรียมตัวจะไปสู่ขอหนูปิ่นแก้วเร็วๆนี้แล้วด้วย เห็นว่ารอลูกชายขอหนูปิ่นแต่งงานอะไรนี่แหละ ถ้านายศิลานั่นขอล่ะก็ แม่ว่าหนูปิ่นต้องตกลงแต่งงานด้วยแน่นอน” นภาพรพูดออกไปแล้วก็ทำหน้าเซ็งๆออกไป

“มันก็ไม่แน่หรอกครับ เราคงต้องรอดูกันต่อไป” ภารัณพูดบอกไปแล้วคิดว่า นี่อาจเป็นโอกาศสุดท้ายที่เขาจะสามารถเอาปิ่นแก้วกลับคืนมาแล้ว เพราะความรักสิบปีที่เขาคบกับปิ่นแก้วมา อย่างน้อยมันก็มากกว่าเธอคบกับนายศิลา และถ้าเธอยังรู้สึกดีกับเขาอยู่แบบที่ปารารินพูดจริง เขาก็มีวิธีที่จะกระตุ้นให้เธอกลับมาหาเขาได้ไม่ยาก

“อืม ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ งั้นแม่ไปอาบน้ำก่อนนะ วันนี้เหนื่อยกับสมาคมมาทั้งวันแล้ว” นภาพรพูดบอกไปก็ลุกขึ้น แล้วเดินอกไปทันที

ส่วนภารัณก็นั่งคิดอย่างถี่ถ้วนว่าที่ผ่านมาที่ปิ่นแก้วไม่ได้มีท่าทีอะไรกับเขามากนัก ก็เพราะว่าเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่พอวันนี้เขาโกหกไปว่าเขาเป็นแฟนกับปาราริน เขาก็พอจะเห็นสายตาที่เธอมองเขาในวันนี้อยู่บ้าง มันก็ทำให้เขารู้ว่าเธออาจยังรู้สึกหึงหวงเขาตามที่ปารารินพูดจริง และถ้าเขาจะทำให้ปิ่นแก้วหึงเขาเพื่อให้เธอรู้ใจตัวเอง เขาก็ควรจะมีตัวช่วยสำคัญนั่นก็คือปาราริน ผู้หญิงที่แกล้งเป็นแฟนกับเขาในวันนี้

พอภารัณมั่นใจแล้วว่าเขาจะใช้แผนนี้เพื่อทำให้ปิ่นแก้วรู้ใจตัวเองว่ายังลืมเขาไม่ได้ เขาจึงได้เตรียมแผนที่จะตกลงกับปารารินในวันพรุ่งนี้ แต่ที่แน่ๆเขาจะต้องจัดการเรื่องทุนของเธอให้เคลียร์ๆก่อนที่เขาจะบอกกับเธอเรื่องนี้ ซึ่งเขามีค่าตอบแทนให้เธอมากพอที่เธอจะยอมรับข้อเสนอมาเป็นแฟนปลอมๆของเขา จนกว่าเขาจะคืนดีกับปิ่นแก้ว