I Like You The Most พี่ชอบหนูที่สุดเลย

I Like You The Most 02 ชีวิตทิวลิป

ห้องนอนทิวลิป

ปึก!

"เฮ้ออออ~~" ฉันเข้ามาในห้องนอนซึ่งเป็นที่เดียวที่ฉันคิดว่ามันคือเซฟโซนของฉันแล้ว นี่เจอแค่พี่สาวนะยังไม่ได้เจอพ่อแม่เลยก็ขนาดนี้แล้วไม่อยากจะคิดว่าถ้าเจอพ่อแม่ฉันจะขนาดไหนครอบครัวฟังดูก็อบอุ่นดีนะมีพี่สาวพ่อแม่และบ้านแต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย พี่สาวไม่ได้ชอบฉันที่เป็นน้อง ส่วนพ่อแม่ก็ลำเอียงและฟังความข้างเดียวเสมอทั้งกดดันทั้งเจ้าระเบียบ พรึ่บ!! ฉันทิ้งตัวนอนที่เตียงเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกเมื่อกี้ที่ทะเลาะกับพี่มา

สวัสดีค่ะฉันชื่อทิวลิปนะอายุปีนี้ก็ 18 แล้วละเทอมสองกำลังเข้าเรียนปปีหนึ่งซึ่งฉันอยากเรียนดนตรีมาก ๆ แต่พ่อแม่ฉันคงไม่เห็นด้วยหรอกแต่ฉันก็ดื้อและยื่นเข้าคณะที่ตัวเองอยากเรียนไปแล้วไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ชีวิตของฉันก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกไปเรียน เล่นกีฬา เล่นดนตรีกลับบ้านตามเวลาที่พ่อแม่กำหนดสายก็ไม่ได้ด้วยไม่อย่างนั้นฉันจะโดนตีน่ะสิ เฮ้อออ~~ ฉันมีพี่สาวหนึ่งคนอย่างที่เห็นเราไม่ได้รักใคร่กันออกแนวเกลียดมากกว่าแต่ฉันไม่ได้เกลียดหรอกนะแต่เฉย ๆ มากกว่า ส่วนพ่อแม่ฉันเป็นเจ้าบริษัทขนาดกลางไม่ได้เล็กและไม่ได้ใหญ่ทำงานตั้งแต่เช้าจนค่ำไม่มีเวลามาดูแลฉันกับพี่หรอกมีแม่บ้านหนึ่งคนชื่อป้าแมวที่อยู่ได้นานสุด นอกนั้นลาออกไปหมดแล้วเพราะพี่สาวฉันเอง -_-

ก๊อก ๆ

"คุณทิวลิปค่ะ" เสียงของป้าแมวมาเคาะห้องของฉัน

"ค่าาา~~ เข้ามาเลยค่ะ"

"ทะเลาะกับคุณหนูตะวันอีกแล้วเหรอคะ?" ป้าแมวถามฉันคงจะได้ยินเสียงนั่นแหละ

"มันเป็นเรื่องธรรมปกติไปแล้วป้าแมวมีอะไรหรือเปล่าคะพอดีว่าทิวจะอ่านหนังสือสักหน่อยใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว?" ฉันถามป้าแมวความจริงฉันไม่อ่านหรอกหนังสือหนังหาอะไรเคยอ่านที่ไหน? แค่อยากอยู่คนเดียวมากกว่าน่ะ

"ป้ามาถามน่ะค่ะว่าวันนี้จะทานอะไรดีปลอบใจที่โดนคุณหนูตะวันตีน่ะค่ะ"

"ในบ้านนี้ก็มีแต่ป้าแมวนี่แหละที่เข้าใจ เฮ้อออ~"

"ป้าเองก็อยู่เพราะคุณทิวนะคะถ้าไม่มีคุณทิวลิปป้าคงออกไปนานแล้วค่ะ แต่ป้าไม่อยากทิ้งคุณทิวไว้คนเดียวในบ้านนี้"

"ขอบคุณนะคะงั้นวันนี้เอาเป็นพะโล้แล้วกันค่ะอยากกินอะไรหวาน ๆ เผื่อว่าอารมณ์จะดีขึ้นมาบ้าง^^"

"ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวป้าไปเตรียมกับข้าวก่อนนะคะคุณท่านทั้งสองจะกลับมาแล้วด้วย"

"ค่ะป้าแมว"

เวลาต่อมา

โต๊ะทานอาหาร

"ทำไมวันนี้มีพะโล้ละฉันไม่ชอบนะ" เสียงของพี่ตะวัน

"ทิวอยากกินอะเลยบอกให้ป้าแมวทำให้ถ้าพี่ไม่ชอบก็กินอย่างอื่นสิ" ฉันบอกไป

"กินแบบไงแกถึงอ้วน!" ฉัน...ก็ไปทางอวบ ๆ นะไม่ได้อ้วนอะไรหรอกแต่ถ้าเทียบกับพี่ตะวันก็อ้วนกว่านั่นแหละแต่ฉันเล่นกีฬาด้วยไม่ได้รู้สึกอ้วนหรือว่าไม่กระชับอะไร

"แล้วตัดสินใจหรือยังว่าจะเข้าแพทย์ที่ไหน?" เสียงของพ่อฉันดังขึ้นพ่ออยากฉันเข้าเรียนแพทย์ความจริงก็ตั้งแต่พี่แล้วละแต่ว่าพี่ตะวันไม่ติดเลยต้องไปเรียนบริหารแทน

"ทิวจะเรียนดนตรี" ปัง!! เมื่อฉันบอกวัตถุประสงค์ไปพ่อฉันก็ทุบโต๊ะอย่างแรง

"ไม่ได้!! พ่อบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เรียนแพทย์เท่านั้น!!หรือว่าอย่างน้อยๆ ก็ต้องพยาบาล!!ทำไมไม่ฟังฉัน?!" พ่อถามฉัน

"ขนาดพี่ตะวันยังเรียนบริหารได้เลยนิ"

"นั่นเพราะว่าพี่เขาสอบไม่ติดและอีกอย่างตอนนี้พี่ตะวันของแกกำลังอ่านหนังสือเพื่อสอบใหม่!! ถ้าติดก็จะไปเรียนหมอเหมือนกัน!!" ตลกละคนอย่างพี่ตะวันเนี่ยนะจะอ่านหนังสือสอบใหม่อะไม่มีทางพี่ตะวันโกหกพ่อแม่แน่นอน

"งั้นก็ให้พี่ตะวันเรียนไปสิทิวไม่ได้อยากเรียน..." เพี๊ยะ! แม่ลุกขึ้นมาและตบหน้าของฉัน

"พ่อแม่บอกให้ทำก็ทำแกไม่มีสิทธิ์มาเถียงหรือปฏิเสธเข้าใจไหมทิวลิป ไปยกเลิกดนตรีอะไรของแกซะและทำตามที่พ่อแม่บอกอย่าดื้อไม่อย่างนั้นฉันตีแกตายแน่!!!" ถ้าจะลำเอียงก็น้อย ๆ กว่านี้หน่อยเถอะ

"...."

"กินข้าวซะ!!และไปอ่านหนังสืออย่าให้รู้ว่าแกไปสอบเข้าดนตรีนะไม่อย่างนั้นฉันจะจับแกกดน้ำ!!!"

"อึก! " ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะความกลัว...

ครอบครัวฉันมันก็....ประมาณนี้แหละ

วันต่อมา...

"คุณทิวจะไปโรงเรียนแล้วเหรอคะ?" ป้าแมวเดินมาถามฉัน

"ค่ะ พ่อแม่ไปทำงานแล้วเหรอคะ?" ฉันถามป้าแมวเพราะว่าไม่เห็นพ่อแม่และก็พี่ตะวันเลยแต่พี่ตะวันอาจจะไม่ตื่นมั้งเพราะว่าเรียนมหาวิทยาลัยไม่ต้องตื่นเช้าฉันเองก็อยากเรียนมหาวิทยาลัยแล้วววว~~~

"ใช่ค่ะ ได้ยินว่ามีประชุมเลยไปกันตั้งแต่เช้าส่วนคุณหนูตะวันก็ยังไม่ตื่นค่ะ" นั่นไงว่าแล้วเชียว

"ค่ะ งั้นทิวไปเรียนก่อนนะคะสวัสดีค่ะป้าแมว ^^" ฉันยกมือไหว้

"ค่าาา เดินทางปลอดภัยและตั้งใจเรียนนะคะ" ถ้าฉันไม่มีป้าแมวโลกใบนี้ของฉันคงมืดหมุ่นน่าดูเลยละ

"ค่ะ^0^"

ฉันเดินออกจากบ้านเพราะว่าต้องไปขึ้นรถเมย์เพื่อไปโรงเรียนซึ่งมันต้องเดินจากซอยบ้านออกไปอีกประมาณ 5 นาที ซึ่งฉันชินแล้วละกับการเดินไป ส่วนพี่สาวฉันเมื่อก่อนมีคนขับรถน่ะแต่พอเรียนมหาวิทยาลัยพ่อก็ออกรถให้ไปเรียน เริ่ดเนอะ เฮ้อออ!!

"จะไปโรงเรียนเหรอ?" แต่ว่าฉันกลับเจอพี่พายุหน้าบ้านพอดีเลย

"....." ฉันมองซ้ายมองขวาเพราะกลัวว่าพี่ตะวันจะเห็นน่ะสิ

"ถามไม่ตอบอีกหยิ่งเหรอเรา?"

"เปล่าสักหน่อยแค่ไม่มั่นใจว่าพี่พายุคุยกับทิวเหรอ?" ฉันตอบกลับเขาไป

"มีแค่เราที่ยืนอยู่ตรงนี้พี่จะคุยกับใครละถามแปลก ๆ นะเนี่ย"

"งั้นทิวไปก่อนนะเดี๋ยวไม่ทันรถเมย์ สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้พี่พายุ

"เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียนยังไงก็ต้องไปส่งเรนโบว์อยู่แล้ว" และเรนโบว์ก็โพล่งหน้ามา

"พี่ทิวลิปไปด้วยกันเถอะ^^" เรนโบว์อยู่มอสี่โรงเรียนเดียวกันกับฉัน

"เอ่อ พี่เกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจขึ้นเลยเรนกำลังอยากได้เพื่อนคุยพี่พายุน่าเบื่อคุยไม่สนุกเลยอะ T^T" เรนโบว์เบะปาก

"น้อย ๆ หน่อยยัยน้อง...ขึ้นรถเถอะทิวลิปเดี๋ยวสายนะ"

"งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ" ฉันเลยตัดสินใจขึ้นรถไปกับพี่พายุและเรนโบว์เพื่อไปโรงเรียน

โรงเรียน TR

"ขอบคุณมากนะคะที่ให้ติดรถมาด้วย" ฉันขอบคุณเมื่อรถของพี่พายุจอดหน้าโรงเรียน

"ไม่เป็นไรยังไงพี่ก็ต้องมาส่งเรนโบว์อยู่แล้ว ตอนเย็นก็กลับด้วยกันสิ" พี่พายุบอกชวนฉันคงจะมารับเรนโบว์ด้วย

"ตอนเย็นเดี๋ยวทิวกลับเองค่ะพอดีว่ามีแข่งบาสเลยอาจจะกลับช้าหน่อย" และอาจจะโดนพ่อแม่บ่นด้วยแต่จะทำยังไงได้ในทีมคนไม่พอนิ

"เอ้าเหรอแล้วพี่ดูด้วยได้ไหม?"

"ดูอะไรเหรอ?"

"ดูเราเล่นบาสไงน่าจะเก่งนะเนี่ย"

"ช่ายยย!!พี่ทิวลิปเล่นบาสเก่งมากกกกกก ๆ ๆ ๆ ๆ เรนเคยเห็นงั้นตอนเย็นพี่พายุไปดูกลับเรนนะ" เรนโบว์ชวนพี่พายุ

"ได้สิ ทิวลิปคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?" พี่พายุถามฉัน

"ทิวจะไปว่าอะไรได้ละคะ งั้น...เจอกันตอนเย็นนะทิวไปเรียนก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะ" ฉันยกมือไหว้ก่อนจะลงจากรถแล้วเข้าโรงเรียน เฮ้ออ! ทำไมรู้สึกเหมือนยิ่งหนีก็ยิ่งเจอกันนะ?