ดาริกาปิดร้านสามทุ่มตรง แต่กว่าจะเก็บกวาดทุกอย่างเสร็จก็เกือบสี่ทุ่ม พนักงานทยอยกลับกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงสาวเจ้าของร้านตรวจสอบบัญชีรายรับรายจ่ายอยู่คนเดียว
ทางหน้าร้าน ปฐวีย่องเข้ามาเงียบๆ จ๊ะเอ๋ดาริกา
“คุณวี! เล่นอะไร ตกใจหมดเลย นึกว่าโจร”
“มีพี่คอยดูแลอยู่ตรงนี้ โจรที่ไหนจะกล้าบุก”
“ขี้โม้” ดาริกาย่นจมูก กลับมาสนใจเอกสารตรงหน้า
“ทำงานคนเดียวทุกวันไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”
ปฐวีเลื่อนเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้าม ชื่นชมความขยันของว่าที่แฟน หล่อนห้าวๆ ซนๆ ภาพลักษณ์ไม่เหมาะกับการเป็นแม่ค้าขนมหวาน น่าจะสลับกับพี่สาวของหล่อน
“ไม่เหนื่อย ดีใจที่ร้านมีกำไร ไม่เหนื่อยฟรีแบบเมื่อก่อน แล้วเพื่อนๆ ของคุณล่ะ”
เสียงร้องเพลงแว่วๆ เงียบไปแล้ว นึกว่าปฐวีจะร้องรำทำเพลงอยู่กับกลุ่มเพื่อนซะอีก
“พวกมันปิ้งย่างอาหารทะเลแกล้มเหล้า กินไปดื่มไป เริ่มเมากันแล้ว พี่ให้พวกมันย่างกุ้งไว้เผื่อดรีม เสร็จแล้วไปกิน
