เปลือกนอกที่หุ้มตัวเขาไม่มีอะไรเทียบภูมินทร์ได้ เขาต้องการให้ดาริการวมถึงผู้หญิงคนอื่นเข้าใจอย่างนั้น ว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายฐานะธรรมดา แต่ถ้าวันหนึ่งเขามีคนรักเป็นตัวเป็นตน จะทำให้เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องลำบากตลอดชีวิต
ปฐวีอาบน้ำ ชงชาอุ่นออกมาจิบบนโต๊ะเล็กนอกระเบียง พิมพ์งานพร้อมกับสอดส่องสายตาดูสาวบ้านข้างๆ มองไม่เห็นข้างใน ผ้าม่านบ้านหล่อนหนามาก แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับปฐวีที่ลงทุนย้ายมาอยู่ใกล้ด้วยความห่วงใย ต่อให้แถวนี้จะปลอดภัยระดับหนึ่ง แต่ดาริกาก็เป็นผู้หญิงและอยู่คนเดียว
อารมณ์ไหนไม่รู้ ดึกมากแล้วแต่เขากลับคิดถึงแม่ อยากจะคุยกับแม่ เขากดเบอร์โทรหา แม่น่าจะเข้านอนแล้วถึงด่ากลับมายืดยาว ปฐวีไม่ได้อยู่ในอารมณ์หยอกล้อ รับฟังเงียบๆ รอเวลาตอบกลับในช่วงที่เสียงแว้ดเบาลงกลับมาอยู่ในโหมดปกติ
‘เอาเถอะ แม่จะถือซะว่าแกโทรหาเพราะว่าคิดถึง’
“ของมันแน่อยู่แล้ว ผมคิดถึงพ่อ
