'ความจริงแล้ว... เขาก็แค่หาโอกาสที่จะอยู่ใกล้ชิดเธอมากกว่า' คนป่วยที่บัดนี้อยู่ในชุดนอนตัวใหญ่ ตัวที่คิดว่าเรียบร้อยที่สุดในตู้ที่พิมพ์ลดามี เธอกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารมองร่างสูงของชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการอุ่นโจ๊กสองถุงที่เขาแวะซื้อให้ก่อนจะถึงคอนโดฯเธอ
และเมื่อมาถึงห้องแล้ว ถ้าเธอหันไปรับโจ๊กถุงหนึ่งจากมือเขามา ขอบคุณเขา แล้วตามด้วยการพลักเขาออกจากห้อง จากนั้นก็รีบปิดประตูตาม เท่านี้ทุกอย่างก็จะลงตัวดีแล้ว เขากลับไป เธอกลับมาอยู่ในห้องนี้ เงียบสงบตามเดิม ทานข้าว กินยา แล้วพักผ่อน พรุ่งนี้อาการป่วยไข้คงทุเลาก็ค่อยไปทำงานต่อไป แต่ก็อย่างที่บอกว่า ในเมื่อรู้เจตนาของเขาอย่างชัดเจนว่าจะหาโอกาสอยู่ใกล้ชิดเธอมากกว่า ทำไมถึงไม่ทำอย่างนั้นตั้งแต่แรก ปล่อยให้เขาเข้ามาอยู่ในห้อง อยู่กับเธอสองต่อสองตอนกลางคืน ให้จิตใจว้าวุ่นแบบนี้อีกได้ยังไง หรือเพราะทุกอย่างที่เธอวาดเอาไว
