ตอนที่ 6
1019 Words
โจนาธานกล่าวแล้วเดินออกมาจากห้อง อีกชั่วโมงต่อมายูริอีกลงมายังห้องรับแขก พากันมายังเรือนไม้หลังน้อยที่ตั้งอยู่ท้ายฟาร์ม
“ว้าว… บรรยากาศดีจังค่ะลุงโจ”
ยูริทอดสายตามองไปยังเรือนไม้หลังเล็กที่สภาพภายนอกจงใจปลูกสร้างเลียนแบบกระท่อมคลาสสิคของฝรั่ง หากสภาพภายในกลับตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหราเพียบพร้อม ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินดินซึ่งอยู่อีกฟากของเรือนหลังใหญ่ เมื่อทอดสายตามองลงไปจากระเบียงด้านหลังห้องจะเห็นไร่กาแฟของโจนาธาน กว้างขวางสุดลูกหูลูกตา ทอดยาวไปถึงตีนเขาโอบล้อมฟาร์ม
เมื่อพากันเดินเข้ามาด้านใน โจนาธานเอามือผลักบานประตู เผยสิ่งที่ตัวเองอุตส่าห์เกณฑ์คนรับใช้ให้ช่วยกันจัดเตรียมอย่างด่วน จนเสร็จทันเวลา
“ว้าว... เนื่องในโอกาสอะไรคะลุงโจ”
หญิงสาวอุทาน รู้สึกสงสัยจึงถามอีกครั้ง เพราะว่าหล่อนสังเกตเห็นเค้กวันเกิดวางอยู่บนโต๊ะ สายตาของยูริจับอยู่ที่ภาพของโต๊ะหวายเล็กๆ และผ้าปูโต๊ะสีชมพูหวานตั้งไว้กลางห้องพร้อมด้วยเครื่องดื่มที่รินเอาไว้ในแก้วสองใบ แสงจากเทียนไขหลายเล่มเรืองไสวรายเรียงอยู่ริมระเบียงและดอกกุหลาบสีชมพูหวานในแจกันแก้ว ช่วยสร้างสรรค์บรรยากาศภายในห้องให้โรแมนติกได้อย่างเหลือเชื่อ
“เนื่องในโอกาสพิเศษของหนู… สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะหนูยูริ แฮปปี้เบิร์ดเดย์จ้ะ”
โจนาธานกล่าว สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าสะสวยของหญิงสาว คืนนี้ยูริสวยเหลือเกิน
“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง”
ยูริยกมือไหว้ขอบคุณ ทำตาซึ้ง โผเข้าสวมกอดร่างสูงใหญ่ของโจนาธาน ทำเอาเขาตั้งรับแทบไม่ทัน หากก็โอบร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ในอ้อนแขนด้วยหัวใจเต้นแรง
“คุณลุงแอบมาจัดไว้ตั้งแต่เมื่อไรคะ… แล้วรู้ได้ยังไงคะ… ว่าวันนี้เป็นวันเกิดหนู”
ยูริสงสัย
“ยัยเจนโทรมาบอกลุงเมื่อตอนเย็นจ้ะ พอรู้ลุงก็จัดเลย”
โจนาธานเฉลยความจริง
“ขอบคุณมากค่ะ… ”
หญิงสาวนึกขอบคุณเจนจิราเพื่อนรัก ที่ไม่ลืมวันเกิดของหล่อน
ยูริเดินมายืนเกาะราวระเบียงหลังห้อง ปลายเท้าน้อยๆ เขย่งขึ้นสูดอากาศบริสุทธิ์ ได้กลิ่นหอมของดอกกระดังงารวยรินอยู่ในสายลมตอนหัวค่ำ
“ยูริจ๋า… มาทางนี้ดีกว่า”
โจนาธานผายมือไปยังโต๊ะเล็กๆ ที่มีเครื่องดื่มวางเตรียมเอาไว้พร้อม
“หนูดื่มได้ไหม”
“ได่ค่ะ”
“งั้นชนแก้วกันนะจ๊ะ… สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งจ้ะ… ขอให้หนูมีความสุขมากๆ คิดอะไรก็ขอให้ได้ ให้สมหวังทุกประการ… อุ๊ย… มีดาวตกพอดี รีบอธิษฐานเลยจ้ะ”
โจนาธานเหลือบมองไปยังแสงของดาวตก พุ่งเป็นเส้นผ่านท้องฟ้า ยูริรีบหลับตาอธิษฐาน มือสองข้างกุมไว้ที่อก
“ลุงอยากรู้จังว่าหนูอธิษฐานอะไร”
โจนาธานสงสัย
“บอกไม่ได้ค่ะ… เขินอ่ะ… ถ้าพูดออกมาคุณลุงต้องรู้แน่ๆ หนูอาย… ”
“ว้าว… แสดงว่ามีลุงอยู่ในคำอธิษฐานด้วยหรือจ๊ะ”
“บอกไม่ได้จริงๆ ค่ะ… เขิน”
ยูริอายม้วน
“งั้นลุงขอให้หนูสมหวังนะจ๊ะ”
โจนาธานไม่รู้ว่าเมื่อครู่ยูริแอบอธิษฐานในใจว่าคืนนี้ขอให้ได้กินตับพ่อเพื่อน
“ชนแก้วกันนะ”
โจนาธานยกแก้วไวน์ขึ้นเชื้อเชิญ หญิงสาวยกแก้วขึ้นชนเบาๆ แล้วดื่มพร้อมกัน
“วันนี้หนูสวยจัง”
โจนาธานถือโอกาสหยอดคำหวาน ทำเอายูริออกอาการเคอะเขิน กับคำพูดส่อแววเกี้ยวพาของพ่อเพื่อนสุดหล่อ
“แหม… คุณลุงคะ ชมกันตรงๆ แบบนี้หนูก็เขินน่ะสิคะ”
แก้มของยูริแดงเรื่อขึ้นมาทันที หล่อนอายจนต้องหลบสายตาวูบ
“ก็หนูสวยจริงๆ นี่จ๊ะ… สวยยังกะนางฟ้า”
โจนาธานรุกต่อ สายตายังไม่ละจากใบหน้าสะสวยของหญิงสาวที่มีแสงเทียนสีเหลืองนวล สาดกระทบเสี้ยวหน้าสะสวยสะดุดตา
“ยูริจ๋า... ”
โจนาธานมองหล่อน ก่อนจะเรียกชื่อหญิงสาวด้วยเสียงหวาน เขาจ้องตาหล่อนไม่ลดละ ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนเห็นแสงจากปลายเทียนสะท้อนวิบวับอยู่ในดวงตาคมประกายของยูริ
“อะไรคะคุณลุง”
ถามพลางเหลือบมองตาเขา
“ลุงอยากจะบอกว่า... ”
เขาเอื้อมมือไปกุมมือของยูริแล้วบีบเบาๆ มือใหญ่ของโจนาธานที่ทาบทับลงบนหลังมือนุ่มของหล่อนจนมิด ทำให้หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากมือที่บีบกระชับกันเบาๆ
“คุณลุงอยากจะบอกอะไรคะ?”
หญิงสาวใจเต้น
“ลุงชอบหนู... ชอบตั้งแต่นาทีแรกที่เห็นหน้า การมาถึงของหนูทำให้หัวใจอันแห้งแล้งราวกับต้นไม้ที่กำลังขาดน้ำของลุง กลับฟื้นมีชีวิตชีวาชุ่มฉ่ำขึ้นมาอีกครั้ง”
โจนาธานสารภาพความในใจออกมาจนสิ้น
“อุ๊ย… คุณลุงพูดจริงหรือคะ”
ยูริตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้
“จริงที่สุดครับ... ไม่มีเหตุผลอะไรที่ลุงจะโกหกหนู เรื่องสำคัญแบบนี้ลุงไม่กล้าพูดเล่นแน่ๆ”
โจนาธานก้มลงจูบหลังมือนุ่มของยูริ ทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง ขนลุกซู่ ใจเต้นแรง ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้
“หนูจ๋า… ลุงต้องขอโทษที่ต้องสารภาพออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่าลุงชอบหนู”
โจนาธานยังคงรุกต่อ
“แต่เราเพิ่งรู้จักกันนะคะคุณลุง… ”
หญิงสาวท้วง
“ก็จริง… แต่สำหรับลุง เรื่องของเวลาไม่ใช่สิ่งสำคัญ ลุงรู้แค่ว่าชอบ… รู้ว่าเจอคนที่ใช่… ลุงก็จะไม่รออะไรอีกแล้ว อายุลุงก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะ และลุงจะไม่รออะไรอีกแล้ว เมื่อลุงรู้ว่าเจอคนที่ใช่… ก็เลยต้องบอกกับหนูตรงๆ”
- Writer
