Chapter.2

1378 Words

พิมรภาพยายามรวบรวมสติ ดึงผ้าคลุมโต๊ะมาไว้บนไหล่ตนเองแทนเพื่อปกปิดร่องรอยตามซอกคอ และเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น จะไม่ให้ใครเห็นเธอสภาพนี้เด็ดขาด สภาพที่...เหมือนโดนรุมโทรม เธอรีบวิ่งออกไปทางบันไดหนีไฟโบกรถแท็กซี่กลับบ้าน โดยไม่สนใจเรื่องงานที่เธอทำมากว่า2ปี ไม่มีอีกแล้ว นี่คือครั้งแรกที่เธอคิดอยากลาออก “อ้าวหนูพิมลูกมาพอดีเลยมาๆ นั่งนี่มาโซ้ยส้มตำกะพ่อมา แม่แกทำเพิ่งเสร็จรสชาตินี่แซ่บเวอร์” ผู้พ่อกวักมือเรียกลูกสาวพลางตบเก้าอี้รอ เมื่อสังเกตดูอาการของเธอกับผ้าคลุมไหล่ลายแปลกตาแล้วจึงอดถามไม่ได้ “เอ่อ นั่นหนูหนาวเหรอลูก?” “ค่ะพ่อหนูไม่สบายทานข้าวทานยาเรียบร้อยแล้ว หนาวมากค่ะ บอกแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ขอตัวไปนอนพักผ่อนก่อนนะคะพ่อ” เธอรีบร่ายยาวก่อนวิ่งขึ้นบันไดไป “ไอ้ลูกคนนี้เนี่ย ..ห่มผ้าหนาๆนะ” พ่อผู้อารมณ์ดีตะโกนไล่หลังบอกลูกสาวคนเดียวอย่างห่วงใย ครอบครัวที่แสนอบอุ่นอาศัยอยู่ร่วมกันสามคนพ่อแม่ลูกในบ้านสองชั้นหลังเล็กกะทัดรัด ด้านหลังบ้านมีสวนผักหลากหลายชนิดให้พ่อแม่เธอได้เก็บไปขายในตลาดได้ตลอดปี พ่อแม่ลูกรักใคร่อบอุ่น อารมณ์ดีกันทั้งบ้าน จนบ้านใกล้เรือนเคียงต่างอิจฉาในความน่ารักของบ้านนี้ ร่างบางนั่งกอดเข่าบนเตียงเล็กในห้องสีชมพูหวานแหวว ช่างขัดกับสภาพจิตใจในตอนนี้นัก เธอเอาแต่เหม่อลอยอยู่กับเรื่องราวต่างๆที่ถาโถมเข้ามา เหตุการณ์ในหนึ่งเดือนก่อนไหลวนเข้ามาตอกย้ำ เธอยังจำได้ดี ‘พิม’ เสียงเรียกอันคุ้นหูที่เธอไม่ได้ยินนานหลายเดือน ทำให้เธอหันมามองด้วยความดีใจ ‘ยัยฟ้า’ สองสาวโผเข้าหากันด้วยความดีใจ ‘แกมาทำไมไม่โทรบอกฉันล่วงหน้าจะได้รอรับที่สนามบินล่ะ’ ‘ไม่อยากรบกวนแกไง อีกอย่างฉันไม่ได้มาแท็กซี่’ เธอพยักเพยิดสายตาไปที่รถหรูคันนั้น ‘นั่งคันนั้นมาเหรอ?’ พิมรภาเบิกตาโต ‘อืมใช่ คุณราฟเค้ามีธุระที่เมืองไทยพอดี ฉันเลยขอมากับเค้าน่ะ’ ‘หวานจริงนะ’ เธอแซวพลางเอนกายชนสีข้างเพื่อนรัก ‘ว่าแต่จะไม่ให้ฉันขอถ่ายรูปด้วยจริงหรือ แหม ทำเป็นหวงไปได้’ ฟ้าใสหุบยิ้มลงพลัน ‘นี่ ฉันล้อเล่นน่า ทำเป็นหวงจริงจังไปได้แหม่ ชอบก็ชอบอยู่หรอกแต่เห็นเป็นแฟนเพื่อน ก็อดดีใจแทนไม่ได้ ชีวิตที่เหมือนซินเดอเรล่า หูยยอิจฉาจริง’ เธอพูดจบพร้อมพนมมือไหว้ทักทายในแบบฉบับชาวไทยให้กับมาเฟียหนุ่มที่ยืนมองอยู่อีกฝั่งถนนเขม็งเพ่งสายตามาทางเธอและฟ้าใส รอยยิ้มทักทายแสนหวานปนใสซื่อทำให้หัวใจเต้นเร็วผิดปกติ แต่เขาก็สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีด้วยการตึงสีหน้าเรียบเฉยขณะพยักหน้ารับไหว้ “สาวไทยนี่เสน่ห์แรงทุกคนสินะ” ราฟาเอลพึมพำกับตนเองก่อนโบกมือลาฟ้าใส สาวน้อยผู้กุมหัวใจเขาตั้งแต่แรกเจอ ก่อนขึ้นรถยังไม่ลืมส่งสัญญาณมือเชิงสัญลักษณ์ว่าเขาจะโทรหาเป็นระยะ เขาหวง และเป็นห่วงหล่อนยิ่งกว่าไข่ในหิน ภาพหวานของคู่รักยังอยู่ในสายตาพิมรภาที่มองเพื่อนสาวกับแฟนหนุ่มแล้วย่นจมูกอัตโนมัติเพราะรู้สึกหมั่นไส้อย่างเสียไม่ได้ แต่เธอในใจก็ยินดีกับเพื่อนรัก ดีใจที่ชีวิตของฟ้าใสจะได้สบายสักที จะเหลือก็แต่ ..เรื่องพัฒน์ ‘เอ่อ แล้วแกจะบอกพัฒน์ตอนไหน ฉันสงสารว่ะ’ ‘ก็วันนี้แหละพิม ฉันจะทำให้ทุกอย่างจบสิ้นสักที’ เธอจะต้องจัดการเรื่องแฟนหนุ่มที่คบกันมานานเสียที นอกจากจะเสียเวลาและเสียเงินที่โดนพัฒน์ขูดรีดไปเข้าบ่อนและเล่นพนันบอลอยู่ตลอดแล้ว เธอจะให้ราฟาเอลรู้เรื่องที่เธอคบซ้อนและขอเงินเขาไปให้พัฒน์ไปถลุงเล่นไม่ได้แน่ ราฟาเอลเกลียดคนโกหก และจุดจบของคนที่ทำให้ราฟาเอลโกธรคือ..ความตายเท่านั้น! แม้เธอจะรู้จักเขาไม่นาน แต่เพียงแค่ระยะเวลาหกเดือนก็มากพอที่จะทำให้เธอได้เข้าใจในวิถีชีวิตของเขาซึ่งเห็นการเข่นฆ่าเป็นเรื่องปกติ ‘ออ พี่ๆที่ทำงานเค้าฝากถามเรื่องเงินน่ะแก ฉันไม่รู้จะตอบเค้ายังไงดี ทั้งต้นทั้งดอกสองแสนกว่าน่ะฟ้า”เธอถามเพื่อนสาวเสียงอ่อน สองสาวเคยทำงานที่เดียวกัน ฟ้าใสมักมีปัญหาเรื่องเงินไม่พอใช้เพราะต้องไปจุนเจือครอบครัวและคนรักตลอดจนต้องหยิบยืมจากที่ทำงานถึงขั้นมองหน้าใครไม่ติด เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอต้องไปทำงานต่างบ้านต่างเมืองเป็นพนักงานเสิร์ฟ จนได้พบกับรักครั้งใหม่อย่าง ราฟาเอล. ‘เฮ้ยบ้าเหรอ เงินแค่สองแสนฉันให้พัฒน์ตั้งหลายล้านฝากเอามาให้แกใช้หนี้ให้ด้วยนะ ทำไมมันเลวแบบนี้’ ฟ้าใสกำหมัดกรามขบกันแน่นด้วยความขุ่นแค้น ‘เฮ้ออ ฟ้านะฟ้า ขอให้พัฒน์มันยอมเลิกง่ายๆเหอะสงสารแก’ ‘ชีวิตฉันยอมคนมามากแล้วพิม ถึงเวลาที่ฉันจะใจร้ายดูบ้าง’ วันนี้เธอจะไม่ยอมใครอีกแล้วทั้งแฟนแมงดาและแม่เลี้ยงจอมโหดเธอส่งเงินให้พ่อมาก็หลายล้านยังบ่นว่าไม่พอใช้อีก ถ้าจัดการเรื่องวุ่นๆได้เธอจะอยู่กับราฟาเอลและไม่มาเหยียบที่นี่อีก ส่วนพ่อก็คงส่งเงินให้ใช้จ่ายเหมือนเดิมอยู่แล้ว แต่กับพัฒน์ เธอต้องจบสักที... พิมรภาขับรถอีโก้คาร์คันเล็กของเธอพาฟ้าใสขับออกมาชานเมืองตามคำขอของเพื่อนเพื่อมาแอบนัดพบกับพิพัฒน์ ‘โอเค ส่งแค่นี้ล่ะเดี๋ยวฉันจะกลับเองนะ จุ๊บ’ ‘เฮ้ย ยัยบ้าลงๆไปเลย ฉันไม่ชอบเพศเดียวกัน’ พิมรภาบ่นพลางลูบแก้มตนเองป้อยๆ ‘ขอบใจมากนะเพื่อนแกช่วยฉันทุกอย่างจริงๆส่วนเรื่องเงินสองแสนนั่นฉันจะจัดการให้ภายในวันนี้นะ สัญญา’ ‘ชิ สัญญาตลอด’ เธอย่นจมูกพูดแบบไม่จริงจังนัก ฟ้าใสเดินออกไปพร้อมโบกมือลาและส่งยิ้มหวานให้ ใครจะไปรู้ ว่านี่คือการบอกลาครั้งสุดท้าย.. “เห้อ” เธอถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อนึกถึงเพื่อนรัก “เธอถึงบ้านแล้วครับนาย” “อืม คอยดูอยู่ห่างๆอย่าให้รู้ตัว คืบหน้ายังไง บอกกู!” หลังจากวางสาย ใบหน้าคมเข้มเหลือบมองลูกน้องคนสนิททั้งสอง เดฟ และ โทนี่ ระยะเวลาที่รับใช้ดาเรนเต้มากกว่าสิบปีทำให้พวกเขาทั้งสองได้รับความไว้วางใจมากที่สุด รูปร่างกำยำ ถนัดเรื่องการต่อสู้ทุกแขนง การได้รับโอกาสจากดาเรนเต้ที่เหมือนชุบชีวิตคนเกือบตายราวกับเกิดใหม่เมื่อถูกฉุดดึงออกจากแดนประหารในเรือนจำ ชีวิตพวกเขาดีขึ้นทั้งเผื่อแผ่ไปถึงครอบครัวให้มีความเป็นอยู่ที่สุขสบาย เรื่องความซื่อสัตย์และยอมตายแทนเจ้านายได้จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกเขา “เดฟ แล้วเรื่องพวกสร้างสถานการณ์ให้บ่อนเสียหายล่ะ?” “มันยอมรับแล้วครับว่าคนในตระกูล ปิฌออาเธอร์ บงการ” เดฟรายงาน “ออ ไอ้ดาวิด” เขาพึมพำตอบกับตนเอง “แล้ว?” เจ้านายหนุ่มถามต่อ “เอาศพไปอำพรางเรียบร้อยแล้วครับ” โทนี่ตอบอย่างรู้ใจเจ้านาย เมื่อเค้นความจริงได้ประโยชน์อะไรล่ะที่จะเก็บคนของฝั่งตรงข้ามไว้ “ดี” ไอ้ดาวิดมันเป็นแค่เสี้ยนหนามเล็กๆที่ขัดแย้งกันโดยมีผู้หญิงเป็นต้นเหตุ เพราะคำว่าเพื่อน ทำให้เขาไม่กล้าถึงขั้นเข่นฆ่ากันให้ตายไปข้าง และรู้ดีว่ามันไม่เห็นเขาเป็นเพื่อนแล้วและในทางกลับกันดาวิดพยายามหาทางฆ่าเขาอยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more