ตอนที่ 2
901 Words
EP.02
ปลายรุ้งพูดไม่ออก ใช่... ผู้หญิงอย่างหล่อนได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียเขาก็ถือว่าเป็นบุญท่วมหัวแล้ว แต่ถ้าไม่เพราะความจำเป็นหล่อนก็จะไม่มีวันยอมทนให้เขาด่าว่าแบบนี้เด็ดขาด อย่างมากสุดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันแต่งงาน หล่อนก็แค่แก้ขัดแก้สถานการณ์ตรงหน้าไปก่อน จากนั้นก็ไปจดทะเบียนหย่ากัน แต่เพราะหล่อนทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะการเป็นเมียของอนวัทย์คือบุญคุณท่วมหัวจริงๆ
“ไง! พูดไม่ออก ใบ้แดกเลยสิ”
สารพัดคำหยาบคายที่เขาพ่นออกมา ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เป็นทุกครั้งที่พบหน้าถ้าเขาเมา เพราะถ้าไม่เมาเขาก็ยังมีสติยับยั้งคำพูดได้บ้างว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูดและเขาก็ไม่เคยแสดงท่าทีว่าอยากพูดกับหล่อน ทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตนที่นี่ด้วยซ้ำ
“สรุปว่าพี่อาร์ตจะขึ้นห้องเองใช่ไหมคะ งั้นรุ้งไปล่ะค่ะ”
ปลายรุ้งพูดจบก็หันหลังวิ่งขึ้นบันไดทันที ไม่สนใจเสียงด่าทอไล่หลังที่ยังตะโกนตามมา เพราะก็เป็นคำด่าซ้ำๆ กันอยู่ทุกวัน จนหล่อนจำได้ขึ้นใจว่าเขาด่าว่าอะไรบ้าง พยายามบอกตัวเองว่าหล่อนก็แค่รอเวลาที่เหมาะสมที่จะไปจากที่นี่เท่านั้น รู้สถานะตัวเองดีว่าหล่อนก็เป็นได้แค่เจ้าสาวที่เขาไม่ต้องการ เป็นแค่เจ้าสาวแก้ขัดเท่านั้น
เชิดเยี่ยมหน้ามองเจ้านายที่ค่อยๆ ไต่บันไดขึ้นไปชั้น 2 ทั้งมองทั้งลุ้น เพราะถ้าอนวัทย์ไม่ไหวเขาก็คงต้องรีบเข้าไปช่วย ก่อนจะชำเลืองมองขึ้นไปบนชั้น 2 ก็เห็นหลังปลายรุ้งที่เดินเร็วๆ เลี่ยงไปอีกทาง นึกเห็นใจหล่อนเหลือเกิน และในวันพรุ่งนี้เขาก็คงต้องทำหน้าที่บอกเล่าเรื่องราวให้กับคุณผู้หญิงได้รับรู้เช่นเดียวกับทุกวัน
ปลายรุ้งรีบวิ่งเข้าห้องแล้วปิดประตูอย่างเร็วเพราะหล่อนไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น โดยเฉพาะใครคนนั้นที่อยากเห็นความอ่อนแอของหล่อนเหลือเกิน หล่อนอาจอ่อนแออย่างที่เขาต้องการจริง แต่จะไม่ใช่ตลอดไป เพราะนับตั้งแต่ค่ำคืนแต่งงานที่เจ้าบ่าวมองหล่อนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ จนถึงยามเช้าที่หล่อนกับเขาช่วยกันติดตามหาขวัญนภาจนไปพบ
แต่ที่หล่อนเจ็บสุดก็คือวันที่เขารู้ความจริงว่าแม่ของหล่อนกับแม่ของเขาวางแผนร่วมกัน เขาเลือกที่ไปขอคืนดีกับขวัญนภาที่ออฟฟิศของเควิน เขาพูดโดยไม่คิดว่าจะหย่ากับหล่อนและแต่งงานกับขวัญนภา แต่เรื่องราวกลับตาลปัตรเมื่อขวัญนภากับเควินแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยแล้ว คนที่ต้องหน้าม้านกลับมาจึงเป็นอนวัทย์ และคำด่าทอหยาบคายก็ไม่พ้นจะเป็นของขวัญสำหรับหล่อน
เขาทึกทักว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพราะหล่อนเองด้วยที่ช่วยวางแผน ทั้งที่ไม่เป็นความจริงเลย หล่อนก็เป็นเหมือนเขา คือไม่รู้เรื่องและถูกจับให้มาแต่งงานกัน เขาควรเห็นใจหล่อน แต่ไม่ใช่เลย เขากลับด่าทอว่าหล่อนคงสมใจแล้วที่ได้จับเขาเป็นผัวได้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นหล่อนก็ควรจะไปหย่าให้เขาเสียเร็วๆ ไม่ใช่ทำตัวเหมือนเป็นเมียของเขาจริงๆ
คำด่าว่าทั้งหมดนั้นแม้ไม่เป็นความจริง แต่หล่อนกลับไม่มีสิทธิ์โกรธ ไม่มีสิทธิ์เจ็บปวด เพราะหล่อนหย่าให้เขาไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่เร็วๆ นี้ เพราะหล่อนมีเหตุผล
‘แม่คะ ทำไมแม่ทำอย่างนี้ แม่ก็รู้ว่าพี่อาร์ตกับพี่ฟ้าเขารักกัน ทำไมแม่ถึงทำร้ายพี่ฟ้าแบบนั้นคะ แม่ไม่สงสารพี่ฟ้า ไม่สงสารคุณพ่อบ้างเหรอ’
‘จะสงสารทำไม ฉันไม่ใช่คนวางแผนนี่ ตัวตั้งตัวตีวางแผนน่ะคือคุณอิ่มต่างหาก ฉันก็แค่สนองตามที่คุณอิ่มต้องการก็เท่านั้น และฉันก็ทำเพื่อครอบครัวด้วย จู่ๆ สวรรค์ก็ตกใส่ฉัน ไม่คว้าไว้ก็โง่แล้วล่ะ’
‘ทำเพื่อครอบครัวอะไรกันคะแม่ มีใครมีความสุขบ้าง พ่อก็ทุกข์ พี่ฟ้าก็ทุกข์ รุ้งก็ทุกข์’
‘ก็ฉันไงที่สุข แล้วพวกแกก็ได้อานิสงส์ความสุขนั้นด้วย’
‘สุขยังไงคะแม่ รุ้งไม่เข้าใจ แม่ทำให้พี่อาร์ตกับพี่ฟ้าก็ไม่ได้แต่งงานกัน สุขตรงไหนกันคะ’
‘แต่แม่ทำให้แกสมหวังนะรุ้ง แกก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่แกรักแล้วนี่ แกยังจะเอายังไงอีก แกก็แค่ทำตัวให้คุณอาร์ตเขารัก แค่นั้นก็จะมีความสุขเหมือนแม่’
‘แม่คิดว่ารุ้งจะมีความสุขเหรอคะ ที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่รักแต่เขากลับเกลียดรุ้งเหมือนเป็นของเน่าเหม็นเป็นของสกปรกที่เขาขยะแขยงทุกครั้งที่เข้าใกล้น่ะ แม่คิดว่ารุ้งมีความสุขเหรอคะ รุ้งจะหย่าให้พี่อาร์ตค่ะ ยังไงพี่อาร์ตกับพี่ฟ้าก็แต่งงานกันไม่ได้อยู่แล้ว เพราะพี่ฟ้าก็คุณเควินก็จดทะเบียนสมรสกันไปแล้วด้วย ดังนั้นรุ้งก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องจดทะเบียนสมรสกับพี่อาร์ตอยู่อีก’
- Writer
