“ตกลง!...แต่ถ้าแพ้...ห้องนี้ก็จะเป็นห้องส่วนตัวของเราสองคน” หนูมุกจ้องตาอย่างไม่สบอารมณ์และพอใจ เพราะผู้ชายตรงหน้าดูมั่นใจว่าเขาจะต้องเป็นผู้ชนะ
“คราวนี้มุกไม่มีทางหลงกล...คนเจ้าเล่ห์แน่นอน”
“เลือกมาเลย...”
“หวิงชุน” อลันยิ้มเพราะเขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าหนูมุกต้องเลือกศิลปะการต่อสู้หวิงชุน เขายังจำได้เมื่อเจ็ดปีก่อนที่เขากับเธอนั่งดูภาพยนตร์ของบรูซ ลี
“พี่อลัน...มุกอยากเรียนการต่อสู้แบบนี้คะ” เสียงของเด็กหญิงปิ่นมุกวัยสิบสองขวบก็ดังขึ้น
“เขาเรียกว่า ‘หวิงชุน’ หรือ ‘หย่งชุน’ ก็เอาสิ...พี่ไม่ขัดข้อง” อลันตอนอายุยี่สิบ อนุญาตเธอและหาครูมาสอนที่บ้านหลังนี้
หนูมุกกับอลันกับเครื่องแต่งกายใหม่ในห้องซ้อมที่อยู่ด้านปีกซ้ายชั้นหนึ่งของบ้าน โดยมีแอลเป็นกรรมการยืนอยู่ตรงกลาง “กติกามีอยู่ว่าใครก็ตามที่สามารถ ‘วาง’ หมัดตรงจุดที่สำคัญของอีกฝ่ายได้นั้นนับเป็นหนึ่งแต้ม...ใครทำคะแนนถึงห้าแต้มก่อนถือ
