“......นี้ถึงขั้นใช้แม่มาขู่กันเลยเหรอครับ...แล้วได้ผลเสียด้วย” อดัมเอ่ยกับพี่ชายหลังจากฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากอลัน
“ยายตัวแสบ!...ดื้อมาก...เด็กอะไรทั้งดื้อ ทั้งรั้น เป็นที่หนึ่ง...โชคดีแค่ไหนแล้วที่ตอนนั้นบาดเจ็บแค่นิดหน่อย” อดัมยิ้มออกมาเมื่อมองเห็นสีหน้าของพี่ชายยามที่พูดถึงปิ่นมุก เขาเข้าใจทันทีว่าพี่ชายรักและเป็นห่วงปิ่นมุกมากเพียงไหน เพราะตอนนี้เขาก็ไม่ต่างไปจากพี่ชายที่รักน้ำฟ้าและลูกในท้องของเธอมากยิ่งกว่าตัวเองเสียอีก
“ผมเห็นด้วยนะครับเรื่องที่พี่จะร่วมมือกับซีไอเอ...ให้ผมช่วยบ้างไม่ได้ เหรอครับ?”
“อย่าเลย!...น้องไม่ใช่ตัวเปล่าแล้ว ดูแลและสร้างครอบครัวของอดัมให้มีความสุขดีกว่า...เรื่องนี้พี่จัดการเองได้...สัญญาเลยว่าถ้าเหนือบ่ากว่าแรงพี่ก็ยังมีพ่ออยู่...และแน่นอนถ้าพี่เห็นว่าทางไหนที่อดัมพอจะช่วยได้...จะบอกแล้วกัน” อดัมพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะถ้าเขาเป็นอลันก็คงทำแบบเดียว
