'ลูกไม้'มาเฟีย

ตามง้อ

อลันสัมผัสอย่างอ่อนโยนเพราะรับรู้ถึงความรู้สึกของหนูมุกดี และรู้ว่านี้เป็นจูบแรกของเธอที่มันจะต้องเป็นของเขา และเขาก็ไม่ได้คิดจะทวงมันตอนนี้ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ละ และตอนนี้แค่การสัมผัสเพียงเล็กน้อยเขาก็ติดใจกับความหอมหวานของหนูมุกซะแล้ว อลันดูดปากร่างของหนูมุกอย่างแผ่วเบาและค่อยๆส่งลิ้นเข้าล่วงล้ำไปในโพรงปากบางนั้นอย่างอ่อนโยน หนูมุกโอนอ่อนผ่อนตามอย่างไม่รู้ตัวเพราะเป็นความรู้สึกใหม่ที่ยอมรับว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ ลิ้นหนา     ของอลันเจอะเจอกับลิ้นน้อยๆของหนูมุก อลันหยอกล้อและควานหาดูดกลืนกินความหวานนั้นจนรู้สึกถึงการหายใจที่ผิดจังหวะของหนูมุกจึงค่อยๆถอยทัพกลับ

“แบบนี้ต่างหากละที่เรียกว่าจูบ” อลันพูดกระซิบที่ริมฝีปากแดงนั้นหนูมุกเขินอายอย่างเห็นได้ชัดกับประสบการณ์ครั้งใหม่ และพยายามจะขยับหนีแต่ก็มีเสียงห้ามไว้ก่อน

“ชู่ว!...อยู่เฉยๆ...ก่อน” อลันห้ามด้วยเสียงต่ำเพราะตอนนี้เขากำลังสงบสติอารมณ์กักเก็บความต้องการบางอย่างของตัวเองต่อหญิงสาวใต้ร่างนี้ และเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักอลันก็ผละออกจากร่างบางและเดินลงจากเตียง

“หนูมุกนอนก่อนแล้วกัน...พี่จะออกไปทำงานที่ห้องสมุด” อลันพูดและเดินออกจากห้องไปทันที ด้วยอารมณ์ความต้องการหญิงสาวยังคงอยู่

หนูมุกแค่พยักหน้าและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอและขยับนอนเรียบร้อย หลับตาลงทันที แต่หัวใจยังเต้นเป็นจังหวะถี่รัวจนมันจะหลุดออกจากร่างกายเธอมาอยู่แล้ว 

อลันเมื่อเดินเข้ามาในห้องสมุดเขากลับไม่มีสมาธิทำงานอะไรเลยจิตใจคอยแต่จะคิดถึงความหอมหวานนั้นอยากจะกลับเข้าห้องนอนและต่อให้จบ  แต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้  นี้เขาทำอะไรลงไปทำลายความไว้วางใจจากคุณพ่อคุณแม่จากหนูมุกและสุดท้ายก็คือตัวเขาเอง 

“โธ่เว้ย!” เขาตะโกนออกมาอย่างไม่รู้จะหาทางออกกับมันอย่างไร เพราะเขาล้ำเส้นก่อนเวลาอันควรมากเกินไปแล้ว อลันนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องสมุดนั้นจนเผลอหลับไป และคืนนั้นเขาก็ไม่ได้กลับไปนอนที่ห้อง เพราะจากการกระทำที่ล้ำเส้นมากเกินไปทำให้เขาตัดสินใจไม่ยับยั้งการเดินทางกลับก่อนกำหนดของหนูมุก และกลับเป็นคนที่คอยหลบหน้าหนูมุกเสียเอง  และจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเวลาผ่านไปสามปีหนูมุกก็ไม่ได้บินมาหาเขาอีกเลย และตัวเขาก็ไม่ได้ท้วงติงอะไร เพราะเขายอมรับกับตัวเองว่าถ้าเขาใกล้ชิดกับเธอในเวลาที่ไม่เหมาะสมนั้นอาจทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว

“เฮ้ย!”  อลันถอนหายใจอีกครั้งเมื่อได้ย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน และจากวันนั้นทุกครั้งที่เขาโทรข้ามประเทศไปหาหนูมุก เธอก็ไม่ยอมคุยกับเขาอีกเลย “สามปีแล้วนะหนูมุกที่น้องไม่คุยกับพี่” อลันได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองในห้องทำงาน 

‘ประเทศไทย’

“มุก...นั้นลูกกำลังจะไปไหน” เอกวุฒิเรียกลูกสาวที่มีทีท่ารีบร้อนออกจากบ้าน

“สวัสดีคะคุณพ่อ” หนูมุกทำความเคารพบิดา และเดินเข้าไปหา “คือมุกมีธุระด่วนนะคะ”

“ธุระด่วน?” เอกวุฒิมองหน้าลูกสาวแบบจับพิรุธ

“ค่ะ”

“เลื่อนได้มั้ย?” 

“สำคัญคะคุณพ่อ”

“มากกว่าพี่อลัน?” 

“แหม!...คุณพ่อมันไม่เกี่ยวกันเลยนะคะ”  เอกวุฒิมองหน้าลูกสาวและส่ายหน้าไปมา เมื่อวานตอนอาหารมื้อเย็นเขาได้บอกให้หนูมุกรู้ว่า “อลันจะเดินทางมาถึงประเทศไทยในวันพรุ่งนี้”  เขาบอกเพื่อให้เจ้าลูกสาวตัวแสบแสนงอน อยู่เพื่อได้เจอและเคลียกัน แต่นี้กลายเป็นว่าหาทางหลบเลี่ยงไม่เจอกันซะงั้น ทำให้เขาเหนื่อยใจจะให้บังคับก็ทำไม่ได้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาใช้หลักเหตุและผลในการเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนลูกมาตลอด และปิ่นมุกไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้เขาเลย กลับตรงกันข้ามเธอนำพาแต่ความภาคภูมิใจมาให้ตลอด จะมีก็แต่เรื่องเดียวคือเรื่องของพี่อลันของเจ้าลูกสาวนี้แหละ ที่เธอไม่ยอมให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวระหว่างปัญหาของพวกเขาทั้งสองนี้ก็สามปีแล้ว 

เอกวุฒิมองหน้าลูกสาวแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ตัดสินใจให้เป็นปัญหาของอลันเองแล้วกัน ปิ่นมุกเมื่อเห็นว่าพ่อไม่ขวางเธอแล้ว ก็วิ่งเข้าไปหอมแก้มฟอดใหญ่และกล่าวลาเพื่อที่จะออกไปข้างนอก และเมื่อออกมาก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา เพราะเพื่อนที่เธอโทรไปหาเมื่อคืนขอนัดกะทันหันเมื่อคืนนี้ยังมาไม่ถึงหน้าบ้านเธอเลย

“เติ้ล!....แกอยู่ไหนแล้วเนี้ยะ...ทำไมช้าจัง” ปิ่นมุกแหวกใส่เพื่อนทันทีที่รับสาย

“ใกล้แล้วโว้ย!...วันนี้เป็นวันพระ...แวะไปส่งคุณแม่กับคุณย่าที่วัดเสร็จก็รีบมาหาแกแล้วนะเนี้ยะ...พระเจ้าก็ไม่ได้ไหว้ขอบุญติดตัวเลย” สุพัฒน์เพื่อนชายที่สนิทที่เหลือให้ปิ่นมุกได้คบเป็นเพื่อนได้ โชคดีว่าเจ้าเติ้ลเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลมาด้วยกัน และรู้จักครอบครัวของเธอดีทุกคนรวมถึงพี่ชายท้องชนกันของเธอด้วย จึงทำให้เธอยังมีเพื่อนที่เป็นเพศตรงข้ามเหลืออยู่บ้าง

“เอ่อๆๆ...เร็วๆนะ...ยืนรอหน้าบ้านแล้ว..../...เฮ้ย!!!...” และไม่ทันที่ปิ่นมุกจะได้วางสายเธอก็เห็นรถของที่บ้านเลี้ยวเข้ามา และแน่นอนเธอรู้ทันทีว่าเป็นรถที่คุณพ่อให้เอาไปรับคนที่เธอกำลังหลบเลี่ยงที่จะเจออยู่ 

หนูมุกหันซ้ายหันขวาตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร ระหว่างกระโดดหลบเข้าข้างทางและมุดตัวกับกระถางต้นไม้หน้าบ้าน แต่คิดว่าคงไม่เป็นผลเพราะหน้าบ้านเธอเต็มไปด้วยไม้กระถางเล็กๆที่วางเรียงกันอย่างสวยงาม จึงตัดสินใจวิ่งกลับเข้าบ้านขึ้นไปห้องนอนทันที

เอกวุฒิเห็นหลังลูกสาวแว๊บๆ กำลังจะถามว่าลืมอะไร ก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าประตูทางเข้าบ้านเสียก่อนจึงเลือกจะออกไปตามเสียงรถนั้น เพราะรู้เหตุผลในการวิ่งแบบนั้นของลูกสาวทันที เอกวุฒิเดินออกมาพร้อมกับที่อลันลงมาจากรถ

“สวัสดีครับคุณพ่อ” อลันยกมือไหว้และกล่าวสวัสดี พร้อมกับเข้าไปกอดชายตรงหน้าที่รักไม่ต่างไปจากพ่อแท้ๆเลย

“เดินทางเป็นไงบ้าง...คงเหนื่อยสินะ...ลงจากเครื่องที่สุวรรณภูมิ...ก็ต่อเครื่องมาที่ภูเก็ตทันที” 

“นิดหน่อยครับคุณพ่อ...” 

“ไปๆ...เข้าบ้านก่อน...แล้วคนของลูกละ”

“ผมให้แยกเข้าที่พักเลยครับ...พี่แอลจัดการอยู่...สักครู่คงตามมาที่นี่ครับ”อลันตอบออกไปพร้อมกับสายตากวาดหา “เอ่อ...คุณแม่นีออนยังไม่กลับจากวัดเหรอครับ?”