“อ้อนวอนขอร้องพี่สิ”
1314 Words
“ปล่อยนะ...”
“ไม่รับโทรศัพท์?” อลันกลับพูดไปอีกเรื่อง
“ปล่อยได้แล้ว” หนูมุกย้ำความต้องการอีกครั้ง และพยายามจะลุกออกจากตรงนั้นไปให้ไกลจากสถานการณ์อึดอัดนี้ และไม่ทันที่อลันจะได้ถาม เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งจากที่รอบแรกหนูมุกไม่ได้รับ อลันส่งสายตาให้หนูมุกรับสายตรงนี้
“มุก แกอยู่ไหน ไหนบอกว่ายืนรออยู่หน้าบ้านไง ฉันมาจอดรถรอแกนานแล้วนะโว้ย....ไหนว่ารีบนักรีบหนา” นายเติ้ลใส่ปิ่นมุกเป็นชุดทันที โดยที่เธอยังไม่ได้กล่าวอะไรเพียงแค่กดรับสาย
“เอ่อๆ...รอตรงนั้นแหละ...กำลังไปแล้ว” หนูมุกอยากจะตะบันหน้าเพื่อนตัวแสบให้หายโมโห “ไม่ใช่เพราะแกมาช้าหรือไง ฉันต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดแบบนี้” หนูมุกคิดต่อในใจเมื่อวางหูจากเพื่อน
“จะไปไหน?” อลันถามอย่างไม่พอใจ เพราะเขาก็ได้ยินเสียงปลายสายนั้น เพราะเขาแนบหูของตัวเองกับโทรศัพท์ของหนูมุกอย่างที่หนูมุกชอบทำกับเขาเวลาที่อยู่ที่ประเทศอังกฤษที่พ่อกับแม่โทรไปหา
“จะบอกมั้ย?...โอเค!...ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องไป.../ว้าย!!!...” อลันพูดพร้อมกับนอนลงไปอีกครั้งพร้อมดึงหมอนข้างมีชีวิตนามว่าหนูมุกตามลงไปด้วย
“พี่ Jet Lak อยากนอนอยู่พอดี...หนูมุกนอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ” อลันกระชับอ้อมแขนกอดรัดหญิงสาวมาแนบกายมากขึ้น
“ไม่ได้...เพื่อนมารออยู่หน้าบ้านแล้ว”
“อยากไป?”
“ใช่”
“อ้อนวอนขอร้องพี่สิ”
“ทำไมมุกต้องทำอย่างนั้นด้วย”
“ก็ตามใจ...พี่ก็จะกอดหนูมุกไว้แบบนี้...มีแรงดิ้นหนีไปได้ก็เอาสิ” อลันพูดพร้อมรัดวงแขนมากขึ้น โดยแผ่นหลังของหนูมุกแนบสนิทกับหน้าอกแกร่ง อลันสูดดมเส้นผมดำเงางามยาวสลวยของหนูมุกด้วยความถวิลหาและหลงไหลเป็นที่สุด
“ตกลง...จะให้ทำอะไรก็บอกมาสิ” หนูมุกยอมในที่สุด เพราะรู้ว่าไม่สามารถใช้กำลังชนะอลันได้แน่นอน
“จูบพี่สิ” หนูมุกหัวใจและตัวกระตุกวาบด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าอลันจะรุกเธอนักขนาดนี้ นี้แค่มาถึงยังไม่ถึงชั่วโมง
“ตัว...เลือก...อื่น” หนูมุกพูดด้วยเสียงที่เบาหวิว ขอทางเลือกอื่นแบบที่สมัยเด็กๆ ที่เธอมักใช้และขอกับพี่อลันของเธอตลอด ถ้าพี่อลันให้เธอทำอะไรแล้วเธอทำไม่ได้ก็จะขอทางเลือกอื่นเป็นการชดเชยแทน
“งั้นพี่จูบหนูมุก” อลันยิ้มและตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ภายในใจลิงโลดดีใจอย่างมาก
หนูมุกกัดริมฝีปากตัวเองทันที ที่ได้ยินตัวเลือกอื่นที่ได้เอ่ยขอไว้ และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจกับความรู้สึกที่ติดค้างในใจมาตลอด อลันรับรู้ถึงความผิดปกติของหนูมุก จึงผลิกตัวเธอให้หันมาหาเขา
“หนูมุก...พี่ขอโทษ” อลันเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้า หัวใจเขา ชาวาบขึ้นมาทันที นี้เขาทำร้ายหนูมุกถึงเพียงนี้เลยเหรอ “ได้โปรดอย่าร้องไห้...อย่าเสียน้ำตา...พี่ไม่มีวันทำร้ายหนูมุกโดยเด็ดขาด”
“พี่ทำมันไปแล้ว” หนูมุกตอบกลับคำพูดนั้น อลันกระชับอ้อมแขนมากขึ้นใบหน้าของหนุมุกอิงแอบอยู่ที่หน้าอกแกร่งนั้น
“หนูมุกพี่ขอโทษ...ถ้าการกระทำอะไรของพี่ทำให้หนูมุกเข้าใจเป็นแบบนั้น...แต่พี่อยากบอกให้หนูมุกรู้ว่าพี่ไม่มีเจตนาให้มันเป็นแบบนั้น” อลันพูดพร้อมกับเชยคางหนูมุกขึ้นมา “แต่ที่พูดไปเมื่อกี้มันออกมาจากใจและความต้องการของพี่จริงๆ” อลันพูดจบประกบปากบางของหนูมุกทันทีด้วยความอ่อนโยน หนูมุกเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น เปิดทางให้กับลิ้นหนาของอลันที่ละเลียดเลียปลอบใจอยู่ที่ริมฝีปากบางนั้น โดยเขาต้องการให้หนูมุกเป็นฝ่ายเปิดทางให้เขาด้วยความเต็มใจ
อลันพึงพอใจเป็นอย่างมากปล่อยลิ้นเข้าล่วงล้ำไปในโพรงปากของหนูมุกทันที พร้อมเบียดกายเข้าหาหนูมุกจนตอนนี้กลายเป็นว่าหนูมุกอยู่ใต้ร่างของอลัน และลิ้นหนานั้นทันทีที่ลุกล้ำเข้าไปได้นั้นก็กอบโกยดูดกลืนความหอมหวานนั้นอย่างไม่รู้จักคำว่าพอ หนูมุกยกสองแขนโอบรอบคออลันเรียนรู้รองรับการจูบครั้งที่สองของชายคนเดิม อย่างเด็กสาวที่ตกไปในหลุมความรู้สึกที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าคืออะไรจังหวะการเต้นของหัวใจของหนูมุกเต้นถี่เร็วจนทำให้เธอหายใจไม่ทัน อลันค่อยๆถอนจูบอ่อนโยนนั้นย้ายมาสูดดมจุมพิตแผ่วเบาที่ลำคอเรียวนั้น
“มุก...อืม!...อ้า...” หนูมุกรับรู้ถึงความรู้สึกใหม่ประสบการณ์ใหม่อีกอย่างที่อลันได้ส่งมอบให้กับเธอจนต้องร้องครางออกมาอย่างลืมตัว “...มุก...ต้องไป...แล้ว...” หนูมุกพยายามร้องเตือนตัวเองมากกว่าจะเตือนอลัน อลันหอบหายใจอย่างกักเก็บความรู้สึกที่ได้ปะทุออกมาแล้ว และนับจากวันนี้ไปเขาจะเดินหน้า แบบนนสต๊อป อลันค่อยๆขยับตัวออกจากหนูมุกย้ายตัวเองไปนอนหงายอยู่ข้างๆ แต่ไม่ยอมลืมตา
“ครับ...พี่ขอพักที่ห้องนี้แล้วกัน” อลันพูดแบบมีนัยยะและยังไม่ลืมตาและลมหายใจก็สม่ำเสมอ เพื่อแสดงให้หนูมุกรับรู้ว่าเขาต้องการนอนหลับพักผ่อนจริง
หนูมุกลุกขึ้นนั่งและแอบมองเห็นเขานอนนิ่งๆ โอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของเธออย่างง่ายได้ แต่ทำไมตัวเธอ,ใจเธอ,ความรู้สึกเธอถึงไม่ดีใจหรือรู้สึกดีสักนิด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกแย่มากกว่าเดิม “ทำไม?...” หนูมุกได้แต่ถามตัวเองในใจ และลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไป
อลันค่อยๆเปิดเปลือกตา มองตามแผ่นหลังของร่างบางที่เดินออกจากห้องไป ผู้หญิงที่เขาทั้งรักทั้งทะนุถนอมกว่าสิ่งใดในโลก ค่อยๆห่างสายตาออกไป เขาจำต้องยอมปล่อยเธอเดินออกไปจากห้องแต่ไม่ใช่จากชีวิตเขาแน่นอน ซึ่งจริงๆแล้วเขากับเธอก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลา พึ่งจะห่างกันแค่ช่วงสามปีที่ผ่านมาเท่านั้น เพราะเขาต้องยุ่งวุ่นวายเรียนรู้กับธุรกิจมากมายของครอบครัว หลังจากที่เขาเรียนจบปริญาโทด้วยวัยยี่สิบสี่ปีที่ประเทศอังกฤษ และทันทีที่เขาเรียนจบเขาก็รับช่วงต่อจากพ่อเขาทันที ตลอดสามปีนี้ทำให้เขาไม่มีเวลากลับมาหาปิ่นมุก หญิงสาวที่เขาโอบอุ้มเลี้ยงดูมาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ และตอนนี้เธอกำลังศึกษาระดับปริญญาตรีปีสี่ มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศไทย
ปิ่นมุกเป็นเด็กที่ฉลาดและเรียนเก่งมาก เธอสามารถสอบเทียบระดับทำให้เธอสามารถจบการศึกษาระดับปริญญาตรีด้วยวัยยี่สิบเอ็ด เพราะตอนนี้เธอกำลังจะขึ้นปีสี่เหลืออีกเพียงปีสุดท้ายเธอก็จบตามคาดหวังไว้ แต่การกลับมาครั้งนี้ของเขาเพื่อมารับเธอไปอยู่ด้วยและให้เธอโอนเทียบหน่วยกิตเพื่อไปเรียนต่อระดับปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษ แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาต้องการ อลันค่อนข้างหนักใจ เพราะเจ้าตัวดูท่าจะไม่ยอมท่าเดียวและไม่ปฎิบัติตามคำสั่ง ทำให้เขาต้องบินมาประเทศไทยก่อนกำหนดเพื่อมาจัดการด้วยตัวเอง ทั้งๆที่งานที่นั้นยังไม่เรียบร้อย
- Writer
