เมฆามองเข็มนาฬิกาอย่างเหม่อลอย เขาโทรหาลูกชายให้ไปชวนภรรยามาทานข้าว กระทั่งตอนนี้ยังไร้วี่แววภรรยา พราวตะวันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอไม่เคยลืมงานวันเกิดของเขา
“นั่งเหม่ออะไรอยู่คะ ทำไมไม่กิน อาหารเย็นหมดแล้ว” พราวตะวันดึงเก้าอี้มานั่ง เธอทนลูกชายรบเร้าไม่ไหวจึงยอมมาหาเมฆา
“ผมรอคุณ ขอบคุณที่มานะครับ” รอยยิ้มประดับบนใบหน้าเมื่อเขาเห็นภรรยา ใจที่แตกสลายค่อย ๆ ก่อขึ้นมาใหม่
“คินโทรไปบอกว่าคุณไม่ยอมกลับบ้าน ร้านจะปิดคุณก็ไม่ยอมให้เขาปิด คุณดื้อกว่าคินอีกรู้ตัวไหมคะ” เธอตั้งใจว่าจะไม่มาแต่ลูกชายบอกว่าเมฆามาสร้างปัญหาอยู่ที่นี่ เธออยากจะกรี๊ดใส่เขาให้หูดับสักที
“ผมแค่อยากกินข้าวกับคุณ” นึกไว้แล้วว่าเมฆินทร์ต้องทำให้พราวตะวันยอมมาหาเขาได้
“ก็แค่วันเกิดจะอะไรนักหนา ถึงขนาดมาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น คุณมาใช้อำนาจไม่ให้ร้านปิดแบบนี้มันใช่เหรอ อายุขนาดนี้แล้ว” เสียงหวานบ่นด้วยสีหน้ารำคา
