สะใภ้นางร้าย

ตอนที่ 2 ลูกสะใภ้ได้พูดแทนหมดแล้ว…

คำพูดของพริ้งเพราทำให้ทุกอย่างเงียบสนิท เมฆาถอนหายใจก่อนจะบอกให้น้ำหอมกับปีใหม่กลับไปก่อน ท่านมองภรรยาด้วยสายตาราบเรียบ พริ้งเพราเองก็ถึงกับมาหลบอยู่ข้างหลังแม่สามี

ฮือ เผลอปากหมาอีกแล้วสิ การเป็นคนอ่านแล้วคอมเมนต์วิจารณ์มันง่าย ทว่าพอมาอยู่ในเนื้อเรื่องจริงทำไมมันยากจัง อารมณ์ขี้หงุดหงิดแอบอิจฉาฝั่งนางเอกหน่อย ๆ มันคืออะไรกัน

อย่าบอกนะว่านิสัยนางร้ายมันแฝงอยู่ในร่างด้วย!

ไม่เอานะ ไม่อยากเป็นนางร้าย!!!

“ไม่ต้องมามองเราสองคนแบบนี้นะคะ พราวเคยบอกแล้วไงคะว่าห้ามยัยนั่นมาเหยียบที่บ้าน พราวไม่ชอบ น้องพริ้งพูดแทนพราวไปหมดแล้ว” เธอขอร้องเขาตั้งแต่แต่งงานกันช่วงแรก

น้ำหอมชอบมาจุ้นจ้าน ซื้ออาหารมาฝากบ้าง ขนมบ้าง เธอทะเลาะกับสามีใหญ่โตจนสร้างกฎข้อนี้ขึ้น

“คินพาน้องพริ้งไปนอน” เมฆาสั่งลูกชายเสียงเข้ม ท่านส่ายหัวกับสีหน้าดื้อรั้นของลูกสะใภ้ที่ไม่ต่างจากลูกสาว

พริ้งเพราเป็นลูกสาวผกากรองเพื่อนรักของพราวตะวันที่เสียชีวิตตอนคลอด เขากับพราวตะวันจึงตัดสินใจช่วยดูแลเด็กสาวข้างบ้านจนเติบใหญ่ นิสัยก็แบบที่เห็น ถอดแบบภรรยาเขาออกมาเกือบหมด

“น้องพริ้งขอโทษค่ะที่พูดจาไม่น่ารัก อย่าดุคุณแม่เลยนะคะ” พริ้งเพราขอโทษอย่างรู้สึกผิด เธอพลั้งปากไปจนลืมนึกถึงมารยาท

“คนไม่มีมารยาทสอนเท่าไหร่ไม่เคยจำ กลับห้องสักทีพริ้งเพรา” เมฆินทร์ดึงแขนภรรยาออกจากผู้เป็นแม่

หญิงสาวพยายามดิ้นหนีเอาตัวรอดสุดแรง แต่ก็ถูกหิ้วกลับห้องของตัวเองจนได้

“พริ้งขอโทษค่ะพี่คิน พริ้งแค่สงสารคุณแม่มากเกินไปเท่านั้นเอง คุณน้ำหอมชอบมาอ่อยคุณพ่อจริง ๆ นี่คะ” เธอกอดแขนสามี หน้าตาจิ้มลิ้มกำลังอ้อนเขาเพราะไม่อยากโดนดุ

เธอรำคาญไม่อยากเถียงกับสามีให้เปลืองพลังงาน

“เด็กขี้อิจฉา เธอโกหกใครก็ได้แต่ไม่ใช่ฉัน เธอจงใจไล่คุณน้าเพราะเกลียดปีใหม่” เขารู้ว่าภรรยาเกลียดปีใหม่ที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นเขามาก พอ ๆ กับที่แม่เกลียดน้าน้ำหอม

“แล้วพี่คินจะไปปกป้องยัยสองคนนั้นเพื่อ!” แม่ตัวเองทุกข์เพราะผู้หญิงคนนั้นแท้ ๆ เมฆินทร์กลับช่วยพ่อตัวเองปกป้องน้ำหอมกับปีใหม่ตลอด

“เพราะพวกเขาไม่ผิดไง แล้วเรื่องของผู้ใหญ่เธอไม่ต้องไปยุ่ง พ่อกับแม่ฉันท่านอายุมากแล้ว ทุกการตัดสินใจล้วนเป็นของพวกท่าน” พริ้งเพรายังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความรัก

พ่อกับแม่แต่งงานเพราะดันมีเขา พวกท่านรักเขาแต่ไม่ได้รักกัน หากวันหนึ่งพ่อจะหย่าก็เป็นเรื่องของท่าน

“ส่งเสริมให้คนอื่นมาแย่งคุณพ่อไปจากคุณแม่เหรอ พี่คินอยากให้คุณแม่หย่านักหรือไง”

“ความรักมันบังคับกันไม่ได้พริ้งเพรา เหมือนอย่างที่ฉันไม่ได้รักเธอ” ตั้งแต่เล็กจนโตเขาเห็นแม่เอาแต่หึงหวงพ่อไม่หยุด

ความสัมพันธ์ของพวกท่านมันไม่ดีเลยสักนิด พ่อไม่เคยพูดแต่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร…

“ไม่รักแล้วแต่งงานทำไมล่ะ พริ้งอยากแต่งที่ไหนกัน พี่คินเป็นผู้ชายก็ควรคัดค้านสิคะ” เธอเองก็ไม่ได้รักเขาเหมือนกันนั่นแหละ

เมฆินทร์มองภรรยาที่เถียงคำไม่ตกฟาก

“ปากก็ว่าไม่อยากแต่ง แต่วิ่งโร่ไปตัดชุดถึงต่างประเทศ โกหกอะไรให้มันเนียนหน่อยเถอะ” ก่อนแต่งงานลองชุดไม่รู้เท่าไหร่ ถ้าแม่ไม่ขอร้องเขาไม่ยอมแต่งงานด้วยเป็นอันขาด

“เอ้า ก็มันจำเป็นต้องใส่นี่ ใครบ้างไม่อยากสวย เหอะ เถียงไม่ได้ก็หนีเข้าห้องน้ำตลอด!” หญิงสาวตะโกนเถียงตามหลังสามีที่หนีเข้าห้องน้ำ เสื้อยืดถูกโยนมาพาดหัวเธอเป็นการห้ามไม่ให้พูดเยอะ

เขาเป็นบ้าหรือไงขุดคุ้ยเรื่องเก่าอยู่ได้!

ผู้หญิงสวยต้องลงทุนทั้งนั้น สินสอดทองหมั้นก็ได้เยอะ เธอจะเอามันมาซื้อชุดแต่งงานสวย ๆ ใส่มันจะแปลกอะไร