“กูรักพราว รักมาก่อนที่มึงจะแต่งกับพราวเสียอีก” ไม้คิดทบทวนเรื่องนี้มาตลอดว่าตนควรบอกเพื่อนไหม
จนกระทั่งได้ยินกับหูว่าเมฆาไม่ได้รู้สึกอะไร เขาที่รักพราวตะวันมานานจึงกล้าพูดความในใจ เขาไม่อาจวิ่งหนีความรู้สึกรักนี้ไปตลอดชีวิตได้
“ไอ้ไม้!” เมฆาลุกจากเก้าอี้มากระชากคอเสื้อเพื่อน
“คุณลูกค้าใจเย็นครับ รบกวนลดเสียงหน่อยนะครับ” พนักงานรีบเข้ามาพร้อมทั้งขอร้อง
พนักงานช่วยกันดึงเมฆาแยกจากไม้ที่แสดงสีหน้าเรียบเฉยไม่สะทกสะท้านอะไร ความรู้สึกไม้มันตายด้านตั้งแต่วันที่รู้ว่าเพื่อนนอนกับผู้หญิงที่ตัวเองรักแล้ว
“มึงออกไปคุยกับกูให้รู้เรื่องไอ้ไม้” เมฆากระชากเสียงใส่คนที่เขาวางใจให้เป็นเพื่อนสนิท ร่างสูงกำยำเดินนำหน้าไม้ออกจากร้าน
ชายอีกคนเดินตามหลังมาติด ๆ เขามองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจนัก
“มึงโกรธทำไม กูถามย้ำแล้วนี่ว่ารักพราวไหม มึงตอบแบบนั้นกูถึงกล้าบอก” เขาพยายามไม่รักแล้วแต่มันทำไม่ได้ อายุ
