บทที่ 5 แผนอ่อยผัว (1)
1113 Words
เพราะเธอไปสัญญากับบิดาอย่างนั้นทำให้ใบหน้ารูปไข่ของเฟรียาเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา นับแต่กลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลลอเรนส์โซ สมองก็คิดแต่แผนการหาวิธีที่จะทำให้สามียอมมีอะไรด้วยอย่างไม่ลดละ ถึงแม้การคิดอย่างนั้นจะดูไม่เป็นกุลสตรีแต่เธอต้องทำ ไม่อย่างนั้นหลานของเจ้าสัวพีไม่มาเกิดอย่างแน่นอน
เฟรียาค้นหาข้อมูลใน Google เสร็จเรียบร้อยก็นั่งขบคิดด้วยความหนักใจ จากที่อ่าน ‘วิธีอ่อยผู้แบบเนียน ๆ’ ในอินเทอร์เน็ตแล้วไม่น่าจะมีวิธีไหนใช้กับโลแกนได้เลยสักนิด หรือเธอควรปรึกษาคนอื่นดี แล้วเธอจะปรึกษาใคร
“ทำไงดีเนี่ย เฟรี่เอ๊ย คิดสิคิด” หญิงสาวคิดยังไงก็คิดไม่ออก สมาธิจดจ่ออยู่กับปัญหาทำให้ไม่รู้ถึงการมาของสามีที่อยู่ในห้องนอนตั้งนานแล้ว แต่เขากลับยืนอ่านข้อมูลในคอมพิวเตอร์ของเธออย่างเงียบ ๆ ก่อนจะทนเก็บเสียงหัวเราะไม่ไหว
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ วิธีอ่อยผู้แบบเนียน ๆ คุณอ่านทำไม/คุณโลแกน! คุณมาตอนไหนเนี่ย”
“ผมมาตั้งนานแล้ว คุณเองที่ใจลอย ไม่รู้สึกตัว”
“ก็ฉันมัวแต่คิดอะไรอยู่น่ะสิ”
หญิงสาวทั้งเขินทั้งอายที่เห็นชายหนุ่มหัวเราะด้วยสายตาล้อเลียน ก่อนรีบพับหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตนเองลงอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เขาอ่านต่อ แต่ดูเหมือนโลแกนจะอ่านครบทุกบรรทัดแล้ว ถึงได้รู้ว่าภรรยาต้องการทำอะไร
“คิดวิธีอ่อยผมอยู่เหรอ อือ บอกตรง ๆ นะ ไอ้วิธีที่คุณอ่านมาทั้งหมดมันใช้กับผมไม่ได้หรอก”
“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง คุณถึงจะยอมมีลูกด้วยเล่า”
ไหน ๆ เขาก็รู้แล้ว เธอจึงถามตรง ๆ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอีก แก้มทั้งสองข้างของคนถามจึงมีสีสันขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความเขินอาย
“มองปากของผมดี ๆ 'ไม่มีทาง' ผมไม่มีทางมีลูกกับคุณอย่างเด็ดขาด” โลแกนชี้มาที่ปากหยักได้รูปของตนเองให้เฟรียาดูว่าเขาไม่ยอมมีลูกกับเธออย่างแน่นอน
“ไม่ได้ คุณต้องมีลูกกับฉัน ไหนคุณรับปากคุณป๋าของฉันแล้วไง ทำไมกลับคำแบบนี้”
“ก็ตอนนั้นผมไม่อยากให้ท่านคิดมากก็เลยยอมรับปาก แต่ผมก็บอกท่านแล้วว่าเรื่องลูกผมยังไม่โอเค”
“ก็ได้ ๆ เอางี้มั้ย ในเมื่อคุณไม่ยอม เอ่อ ทะ... ทำเรื่องแบบนั้นเพื่อให้ฉันมีลูก เราไปหาหมอที่โรงพยาบาลให้หมอช่วยทำดีไหม ใช้ไข่ของฉัน ใช้สเปิร์มของคุณ”
เมื่อเห็นสามีไม่ยอมเธอจึงลองเสนอความเห็นใหม่โดยการใช้วิธีทางการแพทย์มาช่วย นอกจากไม่ต้องเสียตัวแล้วยังมีลูกสมใจด้วย
แต่ดูเหมือนโลแกนจะไม่พอใจจึงจ้องใบหน้าของคนตรงหน้าเขม็งราวกับโกรธกันมาสิบปีสิบชาติ
เฟรียาคิดได้อย่างไรที่จะชวนเขาผลิตลูกโดยใช้หมอ คนอย่างโลแกนมีความสามารถพอที่จะทำเอง
“โนวววววววว คนอย่างผมถ้าจะมีลูกต้องมาจากความสามารถของผมเท่านั้น”
“ไอ้นั่นก็ไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ได้ สรุปคุณจะเอายังไงคุณโลแกน”
“สรุป ผมไม่อยากมีลูกกับคุณ จบนะ”
เขายักคิ้วหลิ่วตาพลางยิ้มมุมปาก ก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายให้สะอาดพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วยอย่างคนอารมณ์ดีที่ได้ปฏิเสธความต้องการของภรรยา
แล้วปล่อยให้เธอยืนโมโหอยู่เพียงลำพัง ใบหน้าของหญิงสาวจึงบึ้งตึงยิ่งกว่าตอนอยู่คนเดียวเสียอีก แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้นเพราะสมองคิดอะไรดี ๆ ออก
“คุณไม่รอดมือฉันหรอก คุณโลแกน หึหึ”
จากวันที่คิดแผนออกจนถึงวันที่ต้องใช้แผนจริง ๆ เวลาก็ผ่านไปแล้วครบหนึ่งสัปดาห์ ทริปฮันนีมูนของสองสามีภรรยาก็มาถึง โดยมีมาดามน้ำผึ้งเป็นคนจัดแจงให้ทุกอย่าง ยกเว้นสถานที่ฮันนีมูน
เพราะลูกสะใภ้มากระซิบบอกว่าอยากมาที่นี่ ท่านจึงจัดตามคำขอโดยไม่รู้ถึงเหตุผล
ทั้ง ๆ ที่ท่านอยากให้ทั้งสองคนไปอยู่ในที่หนาว ๆ มากกว่าจะได้ถ่ายทอดไออุ่นให้แก่กันและกัน เผื่อกลับมาแล้วตนเองจะกลายเป็นคุณย่าสมใจ
เมื่อสองคนผัวเมียเดินทางมาถึงรีสอร์ตก็ได้ทำการเช็กอินเข้าพักทันที เนื่องจากหญิงสาวเมาเรือจึงมีอาการอ่อนเพลียจนชายหนุ่มต้องคอยดูแลอยู่ไม่ห่างและพ่นคำพูดร้าย ๆ ออกมาตลอดการเดินทาง
มันเป็นคำพูดที่ทำให้คนป่วยอยากจะข่วนหน้าหล่อ ๆ นั่นเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าเธอเชื่อในประโยคที่เขาพูดกันว่า ไปเสม็ดเสร็จทุกราย เธอไม่มีทางมาที่นี่อย่างแน่นอน
“รู้ว่าเมาเรือยังจะมาที่นี่อีก คุณนี่มันแปลกคนจริง ๆ ลำบากผมไปด้วยเลยดูสิ” โลแกนบ่นอย่างไม่จริงจังนักเมื่อเห็นภรรยาอยู่ในสภาพดูไม่จืด ใบหน้าสวยใสไร้สีเลือด ในมือมียาดมกำไว้แน่น แม้เธอจะนอนอยู่บนเตียงก็ตาม
“ก็มามี้หามาให้ ฉันปฏิเสธไม่ลงหรอก” เฟรียาปฏิเสธตาใสพลางเอายาดมขึ้นมาจ่อตรงจมูกเพื่อบรรเทาอาการวิงเวียน ทั้งที่จริงเธอเป็นคนเลือกมาเสม็ดด้วยตัวเอง
ชายหนุ่มจึงส่ายหัวด้วยความระอาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ เธอเพราะเหนื่อยกับการเดินทางเหมือนกัน
ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ชอบออกกำลังกาย แต่อย่าลืมว่าอายุสามสิบห้าแล้วมันก็ต้องมีเหนื่อยกันบ้าง ขนาดเฟรียาอายุยี่สิบห้ายังไม่รอดเลย
เมื่อคิดถึงเรื่องอายุเขาก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ที่ตนเองกับภรรยามีความห่างกันถึงสิบปีจึงหันไปมองเฟรียาซึ่งตอนนี้หลับไปสนิทแล้ว
“หลับไปได้ก็ดี คนอะไรพูดไม่หยุด หึ”
ถึงจะบ่นแต่ปากมีรอยยิ้ม ส่วนมือก็อยู่ไม่นิ่งเพราะค่อย ๆ ปัดปอยผมที่ตกลงมาบนใบหน้าของหญิงสาวอย่างทะนุถนอมราวกับตกอยู่ในภวังค์
- Writer
