บทที่ 7 หรือเพื่อนสนิทจะคิดไม่ซื่อ (1)
1056 Words
เพราะเขายอมเสียตัวแต่ไม่ยอมมีลูกด้วยทำให้เฟรียาหน้างอเป็นจวัก ตั้งแต่ตื่นจนออกจากห้องพักเธอก็ไม่พูดกับสามีสักคำ
ไม่ว่าโลแกนจะพูดอะไรหญิงสาวก็ทำเป็นไม่สนใจ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาก็ว่าได้ ทำให้คนที่ไม่ชอบอาหารอีสานต้องมานั่งดมกลิ่นปลาร้าที่โชยเข้าจมูกอย่างช่วยไม่ได้
เนื่องจากเธออยากกินอะไรเผ็ด ๆ จึงเดินตรงดิ่งมายังร้านตำแซ่บที่มียูทูบเบอร์รีวิวอาหารหลาย ๆ คนบอกว่าอร่อยมาก โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของสามี
“คุณ ผมบอกแล้วไง ผมไม่กินส้มตำ” โลแกนเอ่ยเสียงเข้มแล้วมองคนตรงหน้าสลับกับอาหารในจานที่ไม่เคยลิ้มรสเลยสักครั้งตั้งแต่เกิดมา และไม่คิดจะกินด้วย ต่อให้มารดากับน้องสาวจะชอบกินก็ตาม
“...” เธอไม่ตอบพลางตักส้มตำในจานตรงหน้าเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ ด้วยความเอร็ดอร่อย หาได้สนใจเสียงผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีเลยแม้แต่น้อย
“เฟรียา ผมคุยกับคุณอยู่นะ” เขาเอ่ยด้วยความโมโห
“คุณไม่อยากกินก็เรื่องของคุณ แต่ฉันอยากกิน มีปัญหาอะไรไหม”
เธอเงยหน้าจากส้มตำจานโปรดแล้วตอบกลับอย่างไม่สนใจพลางยักคิ้วเหมือนกวนประสาท ใคร ๆ ก็ชอบคิดว่าเฟรียาจกส้มตำไม่เป็น แต่ในความเป็นจริงหญิงสาวยิ่งกว่าจกเป็นอีกและชอบอาหารอีสานเป็นอย่างมาก
“แล้วผมจะกินอะไร ผมก็หิวเป็นเหมือนกัน เมื่อคืนใช้พลังงานไปตั้งเยอะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบในขณะที่ดวงตาทั้งสองข้างกลับแพรวพราวเหมือนไม่ใช่โลแกนคนเดิม คนที่เฟรียาเจอวันแรกอย่างไรอย่างนั้น
“อยากกินอะไรก็เชิญ แต่ต่อไปนี้คุณจะไม่ได้กินฉันอีก”
เฟรียากัดฟันพูดด้วยความเคียดแค้น ยามที่สมองคิดถึงซากถุงยางที่นอนเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง จนตนเองต้องลุกขึ้นมาเก็บกวาดทิ้งในถังขยะด้วยความอับอาย เพราะกลัวแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดแล้วเห็นความหื่นของคนตัวโต
แค่ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่เหมือนมีสงครามเกิดขึ้น ตนเองก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน นับจากนี้ต่อไปเธอจะไม่ยอมมีอะไรกับเขาอีกเป็นอันขาด
“หึ คิดว่าผมอยากกินคุณนักหรือไง เมื่อคืนคุณให้ท่าผมเอง คุณเสนอ ผมสนอง ยุติธรรมดีไม่ใช่เหรอ”
“เมื่อคืนฉันโง่เองที่ยอมคุณ แต่นับจากนี้ต่อไป คุณจะไม่ได้เห็นขาอ่อนของฉันอีก”
“หึ ผมก็ไม่ยอมให้คุณเห็นขาอ่อนของผมเหมือนกัน” สองคนผัวเมียจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
เฟรียาตัดสินใจว่าหลังจากกลับถึงกรุงเทพฯ เธอจะรีบเข้าไปคุยกับบิดาให้รู้เรื่องเพราะโลแกนไม่ยอมมีลูกแน่ แล้วเธอจะเสียตัวให้เขาอีกทำไม ในเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมมีความสัมพันธ์แบบไร้ถุงยางขวางกั้น
ส่วนโลแกนเองก็ตัดสินใจแน่วแน่แล้วเช่นกันว่า ต่อให้เฟรียามายั่วยวนแค่ไหน ตนเองก็จะไม่ยอมอ่อนข้อให้เป็นอันขาด เธอจะไม่ได้เห็นขาอ่อนของเขาอีกอย่างแน่นอน
ขณะนั้นตรงประตูของร้านกำลังมีชายร่างสูงราว ๆ หนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใบหน้าขาวใสอย่างกับพระเอกในซีรีส์เกาหลีเดินเข้ามาพอดี
ชายหนุ่มหันมองรอบ ๆ เพื่อหาที่นั่งแต่สายตากลับไปเห็นเฟรียานั่งอยู่ตรงมุมร้านจึงยิ้มพราวด้วยความดีใจ ก่อนจะก้าวขาทั้งสองข้างเข้าไปทักทายเธออย่างสนิทสนม
“เฟรี่ เฟรี่จริง ๆ ด้วย คิดถึงเธอจัง ไม่เจอกันตั้งหลายวัน”
“วินวิน นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่อยู่เฝ้าร้านเหรอ”
“เราก็มาเที่ยวบ้างสิ ทำงานมาทั้งปี แล้วนี่เธอนั่งอยู่กับใครเหรอ”
“อ้อ นี่คุณโลแกน สามีเราเอง”
“อะไรนะ! สามี”
“ครับ ผมโลแกน สามีของเฟรี่”
จากที่ตอนแรกนั่งกันอยู่สองคนผัวเมียกลายเป็นว่าตอนนี้นั่งกันอยู่สามคน ผัว เมีย และเพื่อนเมีย ผู้ชายที่โลแกนรู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ เหมือนมีพลังงานบางอย่างคอยเตือนเขาว่า
ห้ามไว้ใจผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
วินวิน หรือ เมธาวิน อัศวมหาเกรียงไกร ลูกชายคนเดียวของตระกูล ตอนนี้ดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูจากต่างประเทศได้นั่งลงข้าง ๆ เฟรียาเพื่อนสนิทของตนเองอย่างถือวิสาสะพร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนด้วยความสงสัยว่าเธอไปมีสามีตอนไหน เพราะหญิงสาวไม่เคยพูดถึงเรื่องแต่งงานเลย
“มันเกิดอะไรขึ้น ไหนเฟรี่บอกเราว่ามีเรื่องที่บ้านต้องจัดการ ขอให้เราช่วยดูแลร้านแทนหน่อยไง” เมธาวินถามเพื่อนเสียงเข้มแล้วจ้องเขม็งในขณะรอคอยคำตอบซึ่งพฤติกรรมดังกล่าวสร้างความขุ่นเคืองใจแก่โลแกนเป็นอย่างมาก เพราะเฟรียาอยู่ในสถานะคนมีผัวแล้ว
ผู้ชายอื่นห้ามมาจ้องหน้าเธอแบบนี้ คนเดียวที่ทำได้คือเขาเท่านั้น แต่ชายหนุ่มยังนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาเพื่อรอดูสถานการณ์
“อือ ก็นี่แหละเรื่องที่บ้าน แล้วร้านเป็นไง โอเคไหม”
หญิงสาวตอบกลับชายหนุ่มแบบไม่กล้าสบตาพลางเอาน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อแก้กระหาย เธอไม่อยากให้เพื่อนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นจึงเปลี่ยนเป็นฝ่ายตั้งคำถามแทน
“เรื่องร้านค่อยคุย ตอนนี้เราอยากรู้เรื่องเฟรี่กับผู้ชายคนนี้ก่อน”
แต่เมธาวินไม่ยอม อย่างไรเสียเขาต้องรู้เรื่องของเฟรียากับโลแกนให้ได้ มันต้องมีเหตุผลสิที่ทำให้หญิงสาวแต่งงานกะทันหันแบบที่ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งเขาที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ
“ก่อนที่คุณจะอยากรู้เรื่องของเรา รบกวนบอกผมหน่อยได้ไหมว่าคุณคือใคร” โลแกนเอ่ยแทรกกลางคนทั้งสองอย่างหมดความอดทน แล้วมองหน้าเมธาวินด้วยสายตาเย็นชา
- Writer
