ep.7
1140 Words
20.00น.
ฉันอาบน้ำแต่งหน้าแต่งตัวด้วยชุดเดรสสายเดียว พอดีตัว สีดำ ความยาวเหนือเข่า ส่วนผมไม่ต้องทำอะไรมากปล่อยยาวสลวย
ครืด! ครืด! ครืด!
"ฮัลโหล"
[ฉันถึงแล้วรอหน้าคอนโด]
"ค่ะ" กดตัดสายเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายข้างใบโปรด ก่อนจะเดินไปสวมรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วก้าวเดินออกจากห้องไป
ฉันมองไปยังรถสปอร์ตหรูสีแดงจอดอยู่ไม่ไกลมากนัก เจ้าของรถยืนพิงข้างรถมองไปทางถนนด้านนอก เขามีแต่ชุดสีดำรึไงกัน นี่เป็นครั้งที่สองที่เจอกัน เขาก็ใส่ชุดแบบเดิมไม่มีผิดเพี้ยน
"รอนานรึเปล่าคะ" ฉันเอ่ยถามตามมารยาท ที่พึงมี
"ไม่นาน!.... ขึ้นรถ"
ฉันเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถของเขา ตามคำบอกอย่างว่าง่าย อยากไปคุยให้รู้เรื่อง จะได้กินเที่ยวให้สนุก ใช่ว่าไม่เคยไปคลับนั้น ฉันไปหลายครั้งมากแล้วก็อยากไปอีก
ครืด!! ครืด!!
ระหว่างทางขณะนั่งรถ เสียงโทรศัพท์ของอัญญาแผดเสียงร้องดังขึ้นมา เดาได้เลยว่าเป็นใคร เพราะมีไม่กี่คนที่มีเบอร์ของฉัน
"ค่ะ"
[รับงานนี้นะอัญ]
"ทำไมคะ?"
[ขอแค่ครั้งเดียว รับงานนะ]
"ไม่รับปากค่ะ แล้วก็อย่าให้เบอร์กับใคร"
[แค่เบอร์....]
"ไม่งั้นพรุ่งนี้อาจจะติดต่ออัญไม่ได้!" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ต้องการให้ปลายสายได้รู้ ว่าฉันไม่ได้ล้อเล่น และจะทำอย่างที่พูดจริง เพราะเคยทำแบบนั้นมาแล้ว
[โอเคๆ รับงานนั้นซะ แค่นี้แหละ] ติ๊ด.
เพทายได้แต่นั่งฟังเงียบๆขณะขับรถ ใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตหรูก็ขับเข้ามาจอดยังที่จอดวีไอพีของคลับ ก่อนที่ฉันจะลงจากรถเดินตามคุณเพทายเข้ามาด้านใน เหล่าการ์ดชุดดำโค้งศีรษะทำความเคารพเจ้านายตลอดทางเดิน เขาพาฉันมานั่งในห้องๆหนึ่ง คงเป็นที่ประจำของเขาล่ะมั้ง
"ดื่มเหล้าหรือไวน์"
"เหล้าค่ะ" เสียงหวานเอ่ยตอบสายตาพลางมองไปยังโซนชั้นล่างที่มีนักดื่มทั้งชายและหญิงแน่นขนัด 'คนเยอะจัง'
"ฉันเข้าเรื่องเลยนะ เจ้าแฝดร้องหาเธอทั้งวัน ไม่ยอมทานข้าวเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง..."มือหนายกแก้วเหล้าขึ้น กระดกน้ำสีอำพันลงคอหมดแก้วในคราวเดียว ด้วยใบหน้าเรียบเฉย สายตาคมมองจ้องคนตรงหน้า"....ฉันอยากให้เธอรับงานนี้ มาเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกชายฉัน"เรียวปากหนาขยับพูด
"......"ที่จริงวันนั้นฉันตั้งใจไปเริ่มงานนะ แต่ดันไปเจอปะป๊าปากเสีย ก็เลยไม่รับงาน
"ได้มั้ย ฉัน...."
"......"ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายท่าทีสงสัยว่าเขากำลังจะเอ่ยอะไรออกมา
".....ฉันขอโทษที่วันนั้นพูดไม่ดีกับเธอ"
"ก็ได้ค่ะ....." รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาทันที ที่ได้คำตอบถูกใจ
".....ฉันเห็นแก่เด็กหรอกนะ" เพทายไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระกับคำพูดของเธอ
ฉันนั่งดื่มซักพักเริ่มรู้สึกตึงชาใบหน้าเหล้าที่นี่แรงใช้ได้เลย แต่ก็ยังดื่มต่อ ถ้าไปทำหน้าที่พี่เลี้ยงฉันคงไม่มีเวลาได้มานั่งดื่มแบบนี้
"สัญญาหนึ่งปี"
"ไม่ค่ะ หกเดือน"
"......" นี่เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าวะ ผมเป็นนายจ้างนะ ต้องเป็นผมสิ ที่เป็นคนกำหนดระยะเวลาสัญญา
"อ้อ...อีกอย่างเรื่องเงินเดือนห้าหมื่นน้อยไปค่ะ"
"เธอต้องการเท่าไหร่?" น้อยไปงั้นหรอ มีที่ไหนครับ พี่เลี้ยงเดือนละห้าหมื่น
"หนึ่งแสน สัญญาหกเดือน...."
"......" แพงกว่าเงินเดือนไอ้ริวกับไอ้เรนอีก
"คุณจะไม่ตกลงก็ได้นะ เพราะถ้าเทียบกับคุณสมบัติที่คุณต้องการแล้วเนี่ย ฉันว่ามันแฟกับทั้งสองฝ่าย"
"เธอร้อนเงิน?"
"นี่นาย!!.... ฉันทำงานสองวันได้มากกว่าหนึ่งแสนของนายที่ต้องทำทั้งเดือนซะอีก ถ้าไม่ติดว่าพะ......เอ่อ คนที่รับงานให้ฉันขอร้อง ฉันไม่รับงานนี้แน่นอน" ไอ้ปากปีจอเอ๊ย!! เดี๋ยวแม่เตะก้านคอซะดีมั้ย คิดว่าหล่อแล้วจะพูดยังไงก็ได้งั้นหรอ หึ๋ย!
"โอเค ตามนั้น! เธอพร้อมเริ่มงานเลยมั้ย"
"ค่ะ...ฉันพร้อม"
"ดี.."
จากนั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมา ต่างคนต่างนั่งดื่มเงียบๆ กระทั่งเวลาผ่านไปตอนนี้ใบหน้าของเขาและเธอ เปลี่ยนสีระเรื่อไม่ต่างกัน ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในเลือดเพิ่มสูงขึ้น
"ทำไมเธอไม่ซื้อรถขับซักคันจะได้สะดวกเวลาเดินทาง" เพทายโพล่งขึ้นหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน ไหนว่าทำงานได้เงินเยอะทำไมไม่ซื้อรถ ผมไม่เข้าใจ
"หึหึ! อาชีพฉันใช้รถซ้ำๆแบบนายไม่ได้หรอกนะ~ ไม่อย่างนั้นป่านนี้ ฉันคงโดนเก็บไปแล้ว"
"ทำไม?"คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างสงสัยกับคำพูดของหญิงสาว อาชีพพี่เลี้ยงเด็ก มันต้องระวังตัวขนาดนั้นเลยหรอวะ?
"นายลองทวนคุณสมบัติพี่เลี้ยงที่นายต้องการดูสิ" เหอะ! นายงั้นหรอ พอเหล้าเข้าปาก เรียกไม่ให้เกียรติผมซักนิด ผมอายุมากกว่าตั้งหลายปี
"ก็...ปกป้องดูแลเจ้าแฝดได้ ทำอาหารเป็น สอนอ่านเขียนสอนมารยาท เข้ากับเด็กได้ดี ต้องย้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน วันหยุดสัปดาห์ละหนึ่งวัน" ผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหน"ถ้าเปลี่ยนงานทุกอาทิตย์เธอต้องเปลี่ยนรถตาม?"
"ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งขายรถไปเมื่อวาน แต่ยังไม่ว่างไปดูรถใหม่"
".....สรุปเธอทำงานอะไรกันแน่"
"อยู่ไปเดี๋ยวนายก็รู้เอง ไปค่ะกลับเถอะ ฉันว่า ฉันเมาแล้ว"
"อืม...ไปบ้านพร้อมฉันคืนนี้เลยมั้ย ฉันให้คนเตรียมห้องไว้ให้แล้ว"
"ก็ได้ค่ะ แต่ต้องกลับไปเอากระเป๋าที่คอนโด"
"ได้"
@คอนโด
"เธอเก็บของไว้แล้ว?" เสียงทุ้มเอ่ยถาม เมื่อเดินตามหญิงสาวเข้ามาภายในห้องสุดหรู
"ฉันไม่ได้เอาของออกจากกระเป๋าต่างหาก ไม่ค่อยได้อยู่ที่นี่" เพทายพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะช่วยลากกระเป๋าใบใหญ่สองใบออกจากห้อง ตรงไปยังลิฟท์เพื่อมาขึ้นรถที่จอดไว้หน้าคอนโดแห่งนี้
ใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตสีแดงก็ขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่เขาจะเรียกการ์ดสองสามคนมาช่วยยกกระเป๋าตามเข้ามาในบ้านและขึ้นไปยังชั้นสอง
ห้องที่ผมเตรียมไว้ให้เธออยู่ติดกับห้องของนำทัพทิศเหนือ จะได้สะดวกในการดูแลเจ้าแฝดอย่างใกล้ชิด
- Writer
