ภิภพมองประตูหน้าห้องเธอเงียบๆ เขาได้ยินไม่ชัดว่าเธอกับคามิลพูดอะไรกันบ้าง แต่คำว่าแต่งงานที่เหมือนจงใจพูดให้มันดังกว่าทุกคำ เขาได้ยินมันชัดเจน เธอกับผู้ชายคนนั้นกำลังจะแต่งงานกันหรือเปล่า อยากรู้แต่ไม่กล้าถามเลย เมื่อกี้เขาน่าจะเดินไปฟังอยู่ข้างๆเธอ ไม่น่ามานั่งอยู่ตรงนี้เลย
“เห้อ! ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับคุณละ ถ้าไม่ไหวก็นอนพักที่นี่ละกัน แต่อย่าสร้างความรำคาญและห้ามรื้อของ ถ้าฉันออกมาแล้วเห็นว่าของฉันไม่อยู่ในสภาพเดิม ฉันฆ่าคุณแน่” อมิตาวางจานของกินลงบนโต๊ะหน้าโซฟาหนัง ถืออีกจานเดินเข้าห้องนอนทันทีพร้อมกับลงกลอนแน่นหนา
ไม่ได้กลัวเขาเปิดเข้ามาหรอกนะ เพราะมันคงไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ แต่กลัวตัวเองเปิดออกไปหาเขานี่สิ เพราะเธอรู้สึกว่าเอาแน่เอานอน กับความอดทนของตัวเองไม่ได้เลย
สองชั่วโมงต่อมา
แอ๊ด! เสียงเปิดประตูเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางความมืด อมิตาเดินไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางที่ใครเห็นเข้า ก็ค
