“นะนี่ อย่ารื้อมั่วสิ ฉันเพิ่งเก็บ อ๊าก! อันนั้นก็ไม่ได้ มันมีแต่ของๆฉัน อันนี้ก็ไม่ได้ หยุดเลย หยุด!”
อมิตาวิ่งไปตะครุบมือคนที่ลงมือเปิดกระเป๋าเสื้อผ้า ที่เธอเพิ่งเก็บไปไว้ได้ทัน ก่อนที่เขาจะรื้อมันออกมากระจุยกระจาย เหมือนถุงผ้าสองใบแรกที่เธอร้องห้าม
“…?”
“บอกมาว่าคุณกำลังหาอะไร? ฉันจะช่วยหา แต่ขอร้องเหอะ อย่ามารื้อของที่อยู่ในกล่อง ในถุง ในกระเป๋าพวกนี้ก็ด้วย เพราะมันไม่มีของๆคุณอยู่หรอก ฉันเป็นคนเก็บเองมันไม่มีของๆคุณเลยสักชิ้น”
อมิตายกมือตีหัวเบาๆ เขาเมาเธอรู้ดี แต่ไม่คิดว่าจะเดินมารื้อของเธอแบบนี้ ท่าทางเหมือนจงใจจะรื้อดูกระเป๋าทุกใบที่เธอเก็บมากองรวมกันด้วยนะ ไม่รู้เลยรึไงว่ากว่าจะเก็บได้เท่านี้มันใช้เวลานานขนาดไหน
“….” ภิภพกัดฟันแน่น เขาจะบอกเธอได้เหรอว่าเขาลืมอะไรไว้ที่นี่ เพราะมันบอกเธอไม่ได้ จึงเลือกที่จะเงียบและมองรอบตัวช้าๆ ภายในห้องของเธอที่เขาคิดว่ามันกว้างมากๆ พอของ
