6. เมื่อละไมยอมเป็นผู้หญิงของภู
1475 Words
คลั่งรักเด็กขัดดอก
ตอนที่ 6 เมื่อละไมยอมเป็นผู้หญิงของภู
มันคงถึงเวลาแล้วที่ผมต้องบอกความในใจกับละไม ไม่อย่างนั้นขืนมัวชักช้าอยู่ มีหวังเจ๊รำภาพาละไมไปจากผมแน่ ในเมื่อเอาความหล่อเหลาของหน้าตาสู้ไม่ได้ ก็ต้องหน้าตาเหมือนโจรแปดร้อยที่มีความจริงใจล้นหลามเข้าสู้แล้วกัน…
วันหยุดของร้านอาหาร ผมคิดว่าละไมต้องนอนตื่นสาย หรือไม่ก็แอบเลทเวลาบ้าง แต่เปล่าเลยกลับมีอาหารรอผมวางอยู่บนโต๊ะ ก้มมองนาฬิกาข้อมือนี่ 8 โมงเช้า วันหยุดก็ยังตื่นปกติ ใส่ถ่านกี่ก่อนว่ะถึงได้ขยันขนาดนี้ หันมองไปรอบๆบ้าน สะอาดเอี่ยมอ่องดั่งการถูกทำความสะอาดแล้ว ผมหันมองหาตัวละไมในบ้านไม่เจอ
“ ละไม ”
“ คะ คุณภูต้องการเพิ่มเหรอคะ ? ”
ละไมหันกลับมามองผมที่กำลังล้างแก้วอยู่ในครัว รีบเช็ดมือเดินเข้ามาที่ผม มึงจะน่ารักไปไหนว่ะ
“ ไปกินข้าวกัน ”
“ คะ ? ”
“ ไปกินข้าวกับกู กูไม่อยากนั่งกินคนเดียว กูอยากกินข้าวกับมึง ”
ละไมมันทำหน้างง คงคิดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ ผมจีบมือมันจังหวะที่มันกำลังงุนงงอยู่ออกมาจากครัว พามานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม
“ ต่อไปนี้มึงต้องมาร่วมโต๊ะกับกูทุกวันนะ ”
“ คุณภูเหงาเหรอคะ ? ”
“ ใช่ กูเหงา อยากมีมึงนั่งเป็นเพื่อน ”
“ ได้ค่ะ ไมจะนั่งทานเป็นเพื่อนคุณภู ”
“ น่ารัก ”
“ ………….. ” เผลอมองหน้าหวานๆน่ารักๆของอีละไมจนเผลอพูดออกมา ทำอีกละไมขมวดคิ้วมองเลย
“ ก็มึงน่ารัก กูก็ต้องชมสิ ”
“ คุณภูหน้าแดง วันนี้ไม่ได้กินยาเหรอคะ ”
“ ยาอะไร กูไม่ได้เป็นอะไร ”
“ แต่คุณภูดูเหมือนไม่ได้ปกตินะคะ ”
“ ไม่ปกติตรงไหน ? ”
“ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวแอบมองไม อย่างกับคนจิตวิปลาสน่ะคะ ”
“ ละไม !! ”
“ เห็นไหมคะ คุณภูไม่ปกติ อยู่ใกล้แค่นี้ยังเรียกไมเสียงดังเลย ”
“ ……….. ”
อยากจะตบปากอีละไมสักที ดีที่มึงสวย มึงน่ารัก มึงอวบอั๋นกูเลยต้องยอม ถ้ามึงไม่น่าฟัดนะ กูตบปากมึงไปแล้ว…
“ ไปแต่งตัว กูจะพาไปข้างนอก ”
“ ทำไมต้องพาไมไปด้วยคะ ? ”
“ กูจะไปทำธุระ มีงานให้มึงช่วย ”
“ อ๋อค่ะ ” ต้องเป็นคนมุสาไปถึงไหนก็ไม่รู้ หลอกล่อเด็กให้ไปด้วย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น จะมีเมียสักทีทำไมมันยากเย็นอย่างนี้ว่ะ
“ ไมเสร็จแล้วค่ะคุณภู ”
อีละไมมาในชุดเสื้อยืดธรรมดา กางเกงยีนส์ขายาวธรรมดา สะพายกระเป๋าเป้ธรรมดา มัดผมสูงปล่อยยาว แต่มันกลับไม่ธรรมดาเลย มันน่ารักเป็นบ้า แม่งเอ้ย…ผมโดนอีละไมตกอีกแล้วเหรอนี่
“ เราไปกันเลยไหมคะ ”
“ อะ...อืม ”
ผมพาละไมมาที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังในตัวเมือง ละไมมันดูตื่นตาตื่นใจจนแทบไม่กล้าเดิน ท่าทางของมันทำให้ผมรู้ว่านี่คือครั้งแรกของการมาสถานที่แบบนี้
“ จับมือกูไว้ หลงกันขึ้นมาแย่เลยนะ ”
“ ค่ะ ” ผมนี่ยิ้มเลย อีละไมเข้ามาจับมือผมแน่นเลย มาห้างคนเยอะทั้งทีต้องใช้วิธีนี้ให้เป็นประโยชน์ เดินจับมืออีละไมเขินชิบหาย มีผู้หญิงสวยเดินควงด้วย ใครไม่ภูมิใจก็บ้าแล้ว
“ มาทำไมร้านนี้เหรอคะ ? ”
ละไมมันชะงักรั้งผมไว้ เมื่อผมเดินมามันมาหยุดตรงหน้าร้านเสื้อผ้าและความงามครบวงจร
“ เข้ามาเถอะน่า ”
“ จัดเสื้อผ้า ดูแลการแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ผู้หญิงคนนี้ ”
“ ได้ค่ะคุณภู ”
“ คุณภูจะไปไหนคะ ? ”
สั่งพนักงานที่ผมนัดไว้ให้ดูแลละไม แต่ละมมันเหมือนกลัวๆจับมือผมไว้ ละไมชักสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี ผมลูบหัวมันเบาๆให้มันผ่อนคลาย
“ กูนั่งรออยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน ”
“ ………….. ”
ละไมหายไปกับพนักงาน ผ่านไปนับชั่วโมงละไมออกมากับชุดเดรสสีชมพูอ่อนๆที่เข้ากับหน้าตาและทรงผมที่ดูสวยน่ารักขึ้นไปอีก ตาย…ไอ้ภูตาย อีละไมเวอร์ชั่นนี้ทำผมใจสั่นแทบไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว
“ สวย น่ารักมาก ”
“ คุณภู ไมไม่อยากใส่ชุดแบบนี้ค่ะ ” ยิ่งละไมมันเอ่ยคำพูดแบบนี้ออกมากับสีหน้าที่ไม่ได้ต้องการเลยจริงๆ ผมยิ่งหลงเสน่ห์ใสซื่อแบบนี้ของมันเข้าไปอีก
“ มึงเป็นคนของกู มึงก็ต้องมีแต่ของดีๆสิ ”
“ แต่ไม… ”
“ ห้ามปฏิเสธ ”
“ ………….. ”
เปย์เนรมิตให้ละไมสวยน่ารักสมวัย พร้อมให้พนักงานสอนการแต่งหน้าทำผมเบาๆให้มันด้วย มีเสื้อผ้าอีกสี่ถึงห้าชุดที่ผมให้มัน ก่อนจะพามันไปร้านอาหารที่ผมต้องการบรรยากาศโรแมนติกสักหน่อย ระหว่างทาง…
“ อะไรคะ ? ”
ผมยื่นถุงสิ่งของบางอย่างให้มัน ละไมไม่กล้ารับด้วยซ้ำผมยัดใส่มือมันต่างหาก มันเปิดถุงดูแล้วหงายหน้าขึ้นมามองหน้าผม
“ กูตั้งใจซื้อให้มึงไว้ใช้ โทรศัพท์เครื่องนี้เอาไว้ติดต่อกับกู ”
“ ………… ”
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้น ”
“ ไมไม่เข้าใจ ทำไมคุณภูต้องซื้อให้ไมมากมายแบบนี้ด้วยคะ ” ละไมมันคงจะสงสัยต่อไม่ไหวกับการกระทำของเจ้านายอย่างผม
“ เพราะมึงคือคนพิเศษของกู ”
“ ? ”
ละไมมองหน้าผม มันคงตีความหมายของประโยคเมื่อกี้ได้ แต่มันยังคงไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้ง ผมทิ้งทวนให้มันแค่นี้ จะสารภาพความในใจกับผู้หญิงทั้งทีมันต้องพิเศษสักหน่อยสิ อีละไมต้องปลื้มปริ่มในตัวผมมากแน่ๆ…
มาถึงร้านอาหารริมทะเล มีลมพัดเย็นสบาย มีอาหารน่าทาน บรรยากาศมันดีไปหมด ละไมมันยังคงงุนงงตื่นตากับทะเลตรงหน้า
“ ไปหาไรกินกันก่อน เดี๋ยวกูพาเดินเที่ยวริมทะเล ”
ผมจับมือละไมเข้ามาในร้านอาหารเลือกโต๊ะที่มองเห็นทะเลได้อย่างชัดเจน สีหน้าของละไมดูกังวลเอามากๆ
“ อยากกินอะไรสั่งเลย กินเสร็จแล้วกูจะบอกทุกอย่างที่มึงสงสัยอยู่ตอนนี้ ”
ละไมมันสั่งแค่สองอย่างแต่ผมจัดมาให้อีก อ้างอิงจากสิ่งที่มันสั่ง เมนูคล้ายๆกัน ละไมตักเข้าแรกคำแรกถึงกับมีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ ทำไม อร่อยเหรอ ”
“ ค่ะ อร่อยมากเลยค่ะ ”
“ อร่อยก็ทานเลย ไม่ต้องเกรงใจ วันนี้เป็นวันของมึง ”
มันยังคงทำหน้างงเล็กน้อย แต่อาหารตรงหน้าคงอร่อยกว่าจึงต้องเลิกสงสัย ผมพามันเดินริมทะเล ไม่พลาดที่จะจับมือมัน พาเดินมานั่งที่ม้านั่งริมทะเลที่เห็นทะเลทุกมุมเลย
“ มึงมีแฟนหรือมีคนรักรึเปล่า ? ”
“ ไมมีแค่พ่อแม่และก็มะเฟืองค่ะที่ไมรัก ”
“ มึงโสดว่างั้น ”
“ ค่ะ คุณภูไม่มีแฟนเหรอคะ ไมไม่เคยเห็นเลย ”
“ กูไม่มีแฟน ”
“ ทำไมไม่มีล่ะคะ แปลกมากเลยค่ะ อายุเยอะแต่ไม่มีแฟน คุณภูผิดปกติจริงๆด้วยค่ะ ”
“ ถ้ามีแล้วกูจะชอบมึงได้ยังไงล่ะ ”
ละไมทำตาโตใส่ผม จากที่พูดสองแง่สองง่ามผมยิงลูกโดดตรงๆ ละไมมันคงตั้งตัวไม่ทันไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้
“ กูชอบมึง ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน กูชอบไม่ใช่เพราะเราได้อยู่ใกล้ชิดกัน หรือว่ามึงเป็นคนของแม่กู แต่กูชอบเพราะหัวใจของกูเอง มึงเป็นผู้หญิงของกูได้ไหม ”
“ ไม...ไมไม่รู้ค่ะ ” ละไมมันดูตกใจมาก จนอึ้งและเสียงสั่นเครือที่ตอบผม ผมจับมือละไมลูบเบาๆ
“ กูรู้ว่ามึงตกใจ กูพูดจากใจ มันจริงใจทุกคำ มองตาของกูสิแล้วมึงจะรู้ว่าน้ำคำของกูมันจะบอกมึงได้ ”
“ …………. ”
ละไมมันมองตาของผม สายตาของมันกล้าๆกลัวๆในสิ่งที่ได้ผมเอ่ย ผมเอามือจับคางของมัน ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ เอามือแตะริมฝีปากของมันเบาๆ ก่อนจะค่อยๆจูบมันเบาๆอย่างอ่อนโยนละมุน
“ เป็นผู้หญิงของกูนะ ”
“ ค่ะ ”
ในที่สุดอีละไมก็ตอบรับผม ผมดึงมันเข้ามากอดอย่างดีใจ ละไมยอมเป็นคนของผม เรื่องอื่นก็ผ่านได้ไม่ยากแล้ว เจ๊รำภาต้องภูมิใจในตัวผมมากแน่ๆ…
- Writer
