เด็กดื้อของคุณป๋า

MY DEAR [เชี่ย!!เมียหาย]

EP.6

จิ๊บๆๆ จิ๊บๆๆ

เสียงกรีดร้องของบรรดาเหล่านกน้อยที่เกาะอยู่ตามกิ่งของต้นไม้ใหญ่ในเช้าของวันใหม่ ท้องฟ้ายามอรุณรุ่งคือความงดงามที่ชื่นชมได้ไม่รู้เบื่อ แต่จะงามประทับจิตยิ่งขึ้นหากได้ตื่นขึ้นมาก่อนฟ้าสาง เมื่อท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยน จากมืดมิดแล้วค่อย ๆ เรื่อเรืองด้วยแสงเงินแสงทอง จิตใจของผู้ชมก็จะค่อย ๆ แจ่มใสและเบิกบาน จนรู้ตื่นเต็มที่เมื่อท้องฟ้าสว่างไสวไปทุกทิศ แต่มันคงไม่ใช่กับเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่เพราะร่างกำยำที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ห่มกายยังคงนอนหลับสนิท โดยไม่รู้เลยว่าร่างนุ่มนิ่มของแม่เมียเด็กที่เขาได้นอนกกกอดไว้ทั้งคืนนั้นหายไปแล้ว

ร่างบางของเด็กสาวเดินโซซัดโซเซลงมาจากห้องอย่างอยากลำบากเนื่องจากเจ็บบริเวณน้องสาว ฮันน่ารู่สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ในช่วงเวลาเกือบๆ7โมงเช้า พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เธอเห็นและสัมผัสได้ก็คือร่างกายเปลือยเปล่าของเธอและเขาที่นอนกกกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ และวันก็เป็นสิ่งที่ยํ่าเตือนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง ฮันน่าแกะท่อนแขนแกร่งของคนตัวโตออกจากเอวคอดแล้วค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นแต่ความเจ็บปวดที่เธอถูกคนตัวโตเล่นงานเมื่อคื่นทำให้ร่างบางของเธอถึงกับทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้นแต่อย่างนั้นเธอก็พยายามลุกขึ้นพร้อมหันไปมองคนที่นอนหลับใหลอยู่ที่เตียงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังไม่รู้สึกตัวตื่น หญิงสาวก็พยายามกัดฟันลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเสื้อผ้าของเขามาใส่แล้วรีบเดินออกไปจากห้องเขาทันที

และเป็นเวลาเกือบๆเที่ยงที่ลีโอนาร์ทรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหล่าของเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดนัยตาคมเข้มดั่งพญาเหยี่ยวกวาดมองเหล่าบอดี้การ์ดชุดดำที่ยืนผสานมือก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขาจำนวนกว่าสิบชีวิต กรามแกร่งขบแน่นจนนูนเป็นสัน

"พวกมึงมีกันตั้งกี่ตา ห๊ะ!! ถึงไม่มีใครเห็นว่าเมียกูหายไปไหน"พอตื่นขึ้นไม่พบเมียตัวน้อยที่นอนกกกอดตลอดทั้งคืน เขาก็รีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับตะโกนเรียกหาแม่เมียหมาดๆที่เขาคิดว่าเธออาจจะเข้าห้องนํ้าแต่เปล่าเลยไม่มีแม้กระทั้งเงาของคนที่เขาเรียกหา เขารีบหาเสื้อผ้ามาใส่ก่อนจะลงมาด้านล่างหวังจะเจอเมียตัวน้อยแต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวัง เขาถามเหล่าแม่บ้านก็ไม่มีใครเห็นรวมไปถึงเหล่าบอดี้การ์ดที่คอยรักษาความปลอดภัยรอบๆคฤหาสน์ก็ได้คำตอบเช่นเดียวกันคือ ไม่เห็น

"ถ้าวันนี้กูยังไม่เห็นฮันน่า รู้ใช่ไหมว่าพวกมึงทุกคนต้องเจออะไร"เสียงเหี้ยมเอ่ยออกมา ทำเอาเหล่าบอดี้การ์ดถึงกับเสี่ยวสันหลัง แน่นอนพวกเขาทุกคนรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร ถ้าภายวันนี้พวกเขายังหาตัวคุณหนูฮันน่าที่ตอนนี้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นนายหญิงของพวกเขาแล้วนั้นไม่เจอ นั้นหมายถึงชีวิตพวกเขาก็ต้องจบเหมือนกัน

"เทเลอร์ นายไปตรวจเช็คดูตามห้องพักแล้วก็โรงแรม ส่วนนายไทสันไปดูที่คลีนิกร้านขายยาแล้วก็โรงพยาบาลแถวๆนี้"

"ครับนาย"เทเลอร์เอ่ยรับคำสั่งแล้วรีบออกไปทำตามทันที

"ครับนาย"ไทสันก็เช่นเดียวกัน

หนูหายไปไหนนะฮันน่า ร่างสูงของลีโอนาร์ทกลับขึ้นมาด้านบนอีกครั้งเท้าแกร่งสาวเท้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเมียรัก ก่อนจะเปิดเข้าไปร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มทิ้งตัวล้มลงนอนที่เตียงของเมียรักอย่างหมดแรง เขารักเธอ...รักตั้งแต่แรกเห็น ฮันน่า เธอทำให้หัวใจด้านชาของเขากลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง เธอทำลายกำแพงที่เขาสร้างไว้ตลอดหลายปีพังลงโดยที่เธอไม่ได้ออกแรงทำอะไร เพียงแค่ใบหน้าหวานจิ้มลิ้มที่ซ่อนความดื้อลั้นไว้ มันทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวทุกครั้งที่เจอหน้า ปากเล็กจิ้มลิ้มหน้าจูบนั้นที่ชอบด่าและเถียงเขาฉอดๆ ท่าทางกระเง้ากระงอดนั้นและทุกๆกริยาบถของเธอทำให้เขาหลงใหลและอยากครอบคอง

ร่างบางของสาวน้อยที่ลีโอนาร์ทกำลังตามหาตอนนี้กำลังนั่งเม่อลอยเหมือนกับคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ที่ห้องพักของ

โมน่า

เพื่อนคนแรกของเธอตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่ที่นี้ โมน่ากับฮันน่า เข้ากันดีเนอะว่าไหม โมน่าเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลี แต่ที่มาอยู่ที่นี่เพราะแม่ของโมน่าแต่งงานใหม่แล้วพ่อเลี้ยงของโมน่าก็เป็นคนที่นี่

"ฮัน อะยา"โมน่าเดินไปนั่งลงข้างเพื่อนรักพร้อมกับยื่นแก้วนํ้าและยาให้

"ขอบใจนะโม"ฮันน่ารับยาและนํ้าจากโมน่ามาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ ตอนนี้เธอยังไม่อยากเจอหน้าของลีโอนาร์ทไม่พร้อมเจอ ไม่รู้สิ ในความรู้สึกตอนนี้ของเธอมันกำลังตีกันไปหมด สับสนในความรู้สึกของตัวเอง ไม่รู้ว่าตอนนี้เธฮรู้สึกยังไง ถามว่าเสียใจไหมที่เธอเสียสิ่งที่รักและห่วงแหนมาตลอดสิบกว่าปีให้กับเขา จะว่าเสียก็เสียใจแต่ในความเสียใจนั่นมันกลับทำให้เธอรู้สึกดี งงใช่ไหม? เธอก็งง(?) ขออยู่กับตัวเองสักพักแล้วเธอจะรีบกลับไปหาเขา ผู้ชายคนแรกและคนสุดท้ายของเธอ ถึงเธอจะอาจจะไม่ใช่คนสุดท้ายของเขาก็ตาม

"ตกลงฮันจะเอายังไง นี้ก็หายออกมาจากบ้านหลายชั่วโมงแล้วนะ"เพราะตอนนี้ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว

"อืม ฮันต้องทำใจรับมันใช่ไหม(?)โม"

"มันก็ไม่ได้แย่นะฮันที่มีสามีแก่ โมยังอยากมีสามีแก่เลย"โมน่าพูดจาติดตลกเพื่อไม่ให้เพื่อนสาวคิดมาก

"โมอ่ะ ฮันกลับก่อนดีกว่า ป่านนี้ที่นั้นคงวุ่นวายน่าดู"ไม่รู้กลับไปแล้วเธอจะโดนอะไรบ้าง(?)

"อืม ถ้างั้นเดี๋ยวโมไปส่ง"

เพล้ง!! เพล้ง!!

"ไม่ได้เรื่อง โธ่โว้ยยยยย!!"เสียงแจกันรูปหลายใบตกกระแทกพื้นเป็นสิ่งระบายให้กับมาเฟียหนุ่มที่อารมณ์คลุมคลั่งในตอนนี้ และตอนนี้เวลาเกือบทุ่มแล้วยังหาฮันน่าไม่เจอ เหล่าบอดี้การ์ดยืนสั่นระนาวด้วยความกลัวตอนนี้ไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรออกมาสักคนเพราะเกรงกลัวต่อวัตถุสีดำเงาที่อยู่ในอุ้งมือหนาของผู้เจ้านายที่พร้อมจะปิดชีวิตของพวกเขาได้ทุกเมื่อ ไม่เว้นแม้แต่สองหนุ่มมือขวาและมือซ้ายอย่างเทเลอร์และไทสันพวกเขาทั้งสองก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาในเวลานี้ ได้แต่ยืนเงียบพร้อมกับอธิฐานขอร้องเทพเจ้าขอให้นายหญิงของพวกเขากลับมาไวๆเพื่อต่อลมหายใจของพวกเขาให้ได้อยู่บนโลกนี้ต่อ

"ในเมื่อหาเมียกูไม่เจอ พวกมึง มึง มึง ทุกตัวก็ไม่สมควรจะมีลมหายใจอีกต้องไป"วัตถุสีดำเงาชี้ไปยังเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนเป็นเป้านิ่งอยู่ข้างหน้าก่อนที่ลีโอนาร์ทจะได้ฝากลูกตะกั่วสีเงินเงาฝั่งไปในร่างของเหล่าบอดี้การ์ดก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน

"คุณป๋า ทำอะไรคะ?"