MY DEAR [คุณป๋าเกรี้ยวกราด]
1235 Words
EP.7
"คุณป๋า ทำอะไรคะ"เหมือนเสียงสวรรค์สำหรับเหล่าบอดี้การ์ดเมื่อปรากฎร่างบางของนายหญิง ฮันน่าเดินเข้ามาในบริเวณคฤาหน์ก็พบแต่ความเงียบไม่รู้ว่าเหล่าบอดี้การ์ดหายไปไหนกันหมดแต่พอเดินเข้ามาในบริเวณด้านในก็เจอเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดชุดดำกำลังยืนเรียงรายหน้ากระดานกันอยู่ แต่พอเดินเข้ามาใกล้ๆเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นวัตถุสีดำเงาในมือของลีโอนาร์ทชี้มายังเหล่าบอดี้การ์ดเธอจึงรีบเอ่ยท่วงขึ้นเพราะสาเหตุก็คงเกิดจากเธอ
สายตาคมเข้มที่ตอนนี้ปลุกโชนไปด้วยความโกรธมองไปยังฮันน่าด้วยแววตาที่ยากจะอธิบาย ก่อนจะหันไปมองเทเลอร์และไทสันใบหน้าหล่อสะบัดเล็กน้อยเพื่อบอกเป็นในๆว่าให้ออกไป เทเลอร์และไทสันพร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ดก็พากันโค้งตัวทำความเครพก่อนจะรีบพากันเดินออกไปจากบริเวณที่เกือบเป็นแดนสังหารสำหรับพวกเขา
พอพ้นร่างของเหล่าลูกน้องร่างสูงของมาเฟียหนุ่มก็ค่อยๆย่างเท้าเข้ามาหาคนตัวเล็ก ความเงียบของลีโอนาร์ททำให้หัวใจดวงน้อยๆของเด็กสาวเต้นรัวๆอย่าตื่นกลัว
"หายหัวไปไหนมาฮันน่า รู้ไหมว่าทำให้คนอื่นต้องวุ่นวายเพื่อตามหาเธอ!!"เขาดีใจที่เธอกลับมาอย่างปลอยภัยแต่ก็อดไม่ได้ที่เขาจะตะเบ็งเสียงต่อว่าเธอ มือหนาสั่นเทาด้วยความโมโหก่อนจะเข้าไปกระชากลากถูกคนตัวเล็กขึ้นไปยังห้องของตน โดยไม่รอฟังคำใดๆจากสาวน้อย ร่างเล็กของฮันน่าถูกเหวี่ยงไปที่เตียงกว้างอย่างแรงจนทำให้สาวน้อยจุกและเจ็บบริเวณท้องน้อย แต่คนทำได้หาสนใจลีโอนาร์ทเก็บวัตถุสีดำเงาไว้ในลิ้นชักก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งหันหลังให้กับเด็กสาว ฮันน่าถึงแม้จะยังเจ็บเธอจะฝืนตัวประคองตัวเองลุกขึ้นแล้วขยับเข้าไปหาร่างหนาที่นั่งหันหลังให้เธออยู่ ใบหน้าสวยแอบอิงซบลงที่แผ่นหลังกว้างแขนเรียวเล็กสองขาก็สอดเข้าไปสวมกอดเอวหนาไว้หลวมโดยเธออยู่ในท่านั่งพับเพียบ ถึงจะชะงักไปในการกระทำของเมียเด็กที่ทำให้เขาใจอ่อนวูบแต่ลีโอนาร์ทก็ยังคงพยายามใจแข็งและนิ่งเงียบรอดูว่าเมียเด็กเจ้าเล่ห์ของเขาจะทำยังไงต่อ
"คุณป่าขาาา หนูฮันขอโทษ"เด็กสาวเอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงออดอ้อน และเป็นอีกครั้งที่มันทำให้หัวใจแกร่งของเขาสั่นรัวๆ
"หนูขอโทษ คุยกับหนูหน่อยสิ"ไม่คิดเลยว่าเธอต้องมาง้อผู้ชายที่พึ่งพรากความบริสุทธิ์ของตัวเองไป มันผิดบทหรือเปล่ามิล(?)ทำไหมฮันน่าอ่านนิยายเรื่องอื่นพระเอกต้องง้อนางเอกไม่ใช่หรอและที่หายไปก็เพราะโกรธ เขาก็ต้องง้อเธอสิ ไม่ใช่มาตะคอกเสียงด่าแถมมาง้อเธออีกต่างหาก สำหรับฮันน่าแล้วชายเพียงคนเดียวที่เธอจะออดอ้อนแล้วง้องอนขอคืนดีมีเพียงผู้เป็นบิดาเท่านั้น
เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ เขารู้ว่าเมียเขาทันง้อเขาไม่ได้นานหรอกและคงอีกไม่นานก็จะอาระวาดเขากลับเหมือนที่เธอเคยทำ
"จะไม่พูดกับหนูจริงๆหรอ"ว่าพร้อมดึงแขนที่โอบกอดเอวของมาเฟียหนุ่มไว้เมื่อสักครู่กลับออกมาแล้วผละใบหน้าสวยออกจากแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะขยับไปข้างๆขอบเตียงพร้อมตวัดขาเรียวลงจากเตียงแล้วมายืนต่อหน้าของมาเฟียหนุ่ม ใบหน้าหล่อนิ่งเฉยเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวตรงหน้านิ่ง ฮันน่าเห็นว่าเขายังนิ่งเฉยไม่ยอมเอื้อนเอ่ยถ่อยคำใดๆกับเธอริมฝีปากบางก็ขบเม้มเข้าหากันแน่น
"คุณป๋า"นํ้าเสียงที่แสนแผ่วเบาเอ่ยเรียกคนตัวโตออกมาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเบี่ยงหนีใบหน้าสวยที่สลดลงเมื่อเขาไม่ยอมพูดด้วย ร่างเล็กขยับเข้ามายืนอยู่ตรงกลางหว่างขาแกร่งของเขาแล้วใช้ท่อนแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างโอบกอดลำคอหนาไว้
"หายไปไหนมา"นํ้าเสียงราบเรียบของมาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน ริมฝีปากบางถึงกลับคลี่ยิ้มเมื่อชายหนุ่มเริ่มจะพูดกับเธอ สะโพกกลมหย่อนลงนั่งที่หน้าขาด้านขวาของลีโอนาร์ทส่วนท่อนแขนเล็กก็ยังคงโอบกอดลำคอหนาเอาไว้
"หนูไปหาเพื่อนมา โมน่า เพื่อนที่มหาลัยฯของหนู"เด็กสาวบอกพร้อมกลับซบหน้าลงที่ซอกคอหนา
"แล้วทำไมไม่บอก"นํ้าเสียงยังอยู่ในโทรนเดิม
"มันสับสน"
"สับสน?"
"ก็เรื่องที่ ที่หนูกับคุณป๋า จุดจุดจุด กัน"ฮันน่าเอ่ยออกมาอย่างเคอะเขิน
"....."
"สับสนในความรู้สึกที่มีต่อคุณป๋า ทั้งที่เราก็พึ่งรู้จักกันได้ไม่นานแล้วหนูยังใจง่ายยอมคุณป๋าอีก หนูกลัวว่าคุณป่าจะมองว่าหนูเป็นเด็กใจแตกหนูเลยไม่กล้าสู่หน้าคุณป่า"เมื่อได้ฟังที่เมียตัวน้อยพูดจบ ท่อนแขนแกร่งของลีโอนาร์ทก็ยกขึ้นมาประคองกอดรอบเอวบางไว้ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาลูบหัวทุยเล็กอย่างอ่อนโยน
"คุณป๋าไม่เคยคิดแบบนั่นคนดี หนูไม่ได้เป็นเด็กใจแตกที่ยอมมอบสิ่งลํ่าค่าให้กับคุณป๋า"เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกในใจที่แท้จริงแล้วความคิดแบบนั้นก็ไม่มีในหัวสมองของเขา
"หนูมีค่าสำหรับคุณป๋ามากนะฮันน่า คุณป๋าไม่มีทางที่จะคิดกับหนูแบบนั้น"เขาจับใบหน้างามของเมียรักผละขึ้นจากซอกคอ นัยตากลมที่ซ่อนทั้งความใสซือและความดื้อลั้นสบเข้ากับนัยตาคมเข้มที่ตอนนี้เหลือแค่ความอ่อนโยนและรักใคร่ ก่อนที่ปากหยักหนาได้รูปของเขาจะประกบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาว ความอ่อนโยนและความหอมหวานถูกถ่ายทอดให้แก่กันผ่านการแรกจูบ ลิ้นหนาเกี่ยวตวัดหลอกล้อกับลิ้นเล็กพร้อมกับดูดเม้มดื่มกินความหวานซึ่งกันและกัน
"อื้มมมมมม"
เสียงครางตํ่าในลำคอของทั้งคู่ดังออกมา ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาทีก่อนที่ทั้งคู่จะยอมผละจูบออกจากกัน ลีโอนาร์ทลูบไล้เข้าที่แก้มนวลที่ขึ้นสีแดงระรื่นจนเขาอดไม่ได้ที่จะฝั่งจมูกโด่งคมสันลงไปอย่างหมั่นเขี้ยว
"คุณป่าไม่โกรธหนูแล้วใช่ไหมคะ?"
"ไม่โกรธแล้วครับ แต่ต่อไปจะไปไหนหนูต้องขออนุญาตคุณป๋าก่อนทุกครั้งเข้าใจไหมคะ"
"คะ"
"และก็ห้ามออกไปไหนมาไหนคนเดียวคุณป๋าเป็นห่วง เพราะที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย ที่นี่มีแต่อันตรายรอบด้านถ้าไม่จึกเป็นห้ามหนูไปไหนไกลหูไกลตาคุณป่าเด็ดขาด"
"คะ ต่อไปนี่หนูจะไม่ทำให้คุณป๋าและทุกๆคนเป็นห่วงอีก"
"พูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วยล่ะ"
"คุณป๋ารักหนูนะฮันน่า"
- Writer
