แสงแดดในยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องสีขาวสะอาดผ่านม่านสีฟ้าละมุน ทำให้เปลือกตาที่หนังอึ้งค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ รอยยิ้มเจือจางปรากฏขึ้นบนใบหน้าเพราะคิดว่าตัวเองได้กลับเรือนดังที่คิดไว้เสียที แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็ต้องหุบลงทันทีเมื่อมองไปรอบๆกายพบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องห้องเดิม พร้อมกับร่างของหมออัครวินท์และมลฤดีที่กำลังบรรจงแกะถุงข้าวต้มร้อนๆใส่ในถ้วย
“ตื่นแล้วเหรอครับ” หมออัครวินท์เอ่ยถามหลังจากที่รีบมาตรวจดูอาการหญิงสาวอีกครั้งแต่ว่าจอมจันทร์ยังไม่ตื่น จึงคิดว่ากลับไปก่อนแล้วค่อยขึ้นมาตรวจอีกทีทว่ากลับเจอมลฤดีเสียก่อน หมอหนุ่มจึงถือโอกาศนั่งรอและพูดคุยกับหญิงสาวแก้ขัดระหว่างรอให้ร่างบางบนเตียงตื่นนอนซึ่งเรื่องส่วนใหญ่ที่คุยกันก็มีแต่เรื่องอาการของชนม์ณภัทรนั่นเอง
“ข้ายังอยู่ที่เดิมอีกหรือ พี่ผันพี่อ่ำ” คำแรกที่ร่างบางเปล่งออกมาทำให้มลฤดีถอนหายใจเสียงดังเฮือกเพราะในตอนแรกเธอคิดว่าเพื่อนสนิทจะก
