ทัณฑ์รักยอดดวงใจ

บทที่ 1 ความหลัง ไร่ชา มลุลี             สายลมเอื่อยๆ ยามเย็นจากยอดใบชาชั้นดีที่กำลังพัดหวิวไปมาถูกจ้องมองจากสายตาคู่ดุของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยืนกอดอกจ้องมองผลิตผลจากไร่ชาชั้นดีของตนเองในอาณาบริเวณหลายพันไร่ไม่นานรอยยิ้มเล็กๆ ก็เผยออกมาอย่างพออกพอใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็นถึงผลสำเร็จจากไร่ชาของเขาที่เป็นผู้สานต่อจากผู้เป็นพ่อและทำทุกๆ อย่างจนพาตัวเองมาถึงทุกวันนี้ได้อย่างที่ใจหวัง หากแต่ภายใต้ความหวังอันแรงกล้านั้นกลับมีบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นคั่นระหว่างกลางเข้าซะก่อนที่เขาจะได้ทันเดินไปจนถึงปลายทางของความฝันที่วางแผนเอาไว้ บางสิ่งบางอย่างที่มันได้เปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้ ทัดเทพ พิมรมณ์ เจ้าของไร่ชา มลุลี ที่ใครต่อใครต่างก็รู้จักกันฐานะเจ้าของไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียงราย ชายหนุ่มเป็นลูกของคุณพิมุขและคุณหญิงชิดชบาที่ตอนนี้ต่างก็เสียชีวิตไปแล้วด้วยกันทั้งคู่ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนตร์เมื่อหลายสิบปีก่อน จะเหลือก็แต่เพียงคุณหญิงนวลแขผู้เป็นย่าเท่านั้นที่เป็นดั่งญาติคนสุดท้ายที่เขาเหลืออยู่ในตอนนี้ แต่เพราะทั้งสองนั้นไม่ค่อยจะลงลอยกันสักเท่าไหร่เขาจึงพาตัวเองมาที่ไร่แห่งนี้ซึ่งเมื่อก่อนนั้นมันเป็นเพียงแค่ไร่ชาเล็กๆ ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักสักเท่าไหร่ แต่ด้วยความมานะเด็ดเดี่ยวที่อยากจะสานความฝันของผู้เป็นพ่อที่อยากเห็นไร่แห่งนี้ประสบความสำเร็จ เขาเลยตัดสินใจนำเงินที่ได้รับจากพินัยกรรมทั้งหมดมาลงทุนและขยายทุกๆ สิ่งตรงหน้าจนเกิดเป็นผลสำเร็จในระยะเวลาแค่เพียงไม่กี่ปีได้อย่างน่าประทับใจจนใครๆ ต่างก็ให้ยกย่องชมเชยให้กับความกล้าได้กล้าเสี่ยงของเขากันถ้วนหน้า  แต่แล้วชีวิตอิสระที่มีความสุขไปวันๆ กลับต้องพังพินาศลงไปเมื่อผู้เป็นย่าหวนกลับเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาเข้าอีกครั้งพร้อมๆ กับพยายามที่จะผลักดันใครบางคนให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตโดยที่เขาไม่ได้ต้องการเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ได้ต้องการมาตั้งแต่แรกเริ่ม และคงไม่มีวันต้องการ... ชายหนุ่มหยุดคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตอันขมขื่นของตัวเองที่แม้อยากจะลืมมันสักแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยทำได้อย่างที่ใจหวังสักครั้งแทบจะทันทีที่ลูกบอลใบเล็กสภาพเก่าตามกาลเวลากระเด็นมาถูกขากางเกงเข้าก่อนที่ร่างเล็กของเด็กผู้หญิงที่มีความสำคัญกับเขาไม่ต่างจากไร่ชาตรงหน้าจะวิ่งไล่ตามลูกบอลเจ้ากรรมมาติดๆ             “คุณพ่อขา...” เสียงหวานใสน่าฟังจากเด็กสาวตัวเล็กที่มีผิวขาวอมชมพูที่ใครได้เห็นเป็นต้องหลงรักไปเสียทุกรายเอ่ยเรียกคนที่ตนเผลอปล่อยลูกบอลในมือมาโดยเขาเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ครู่ก่อนรอยยิ้มสดใสจะเผยกว้างออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็นทันทีที่เจอหน้ากัน เพราะไม่บ่อยนักที่จะได้เจอหน้ากันทั้งๆ ที่ก็อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือถึง แต่แล้วไม่นานรอยยิ้มเล็กๆ ของเด็กสาวก็มีอันต้องจายหายไปจากใบหน้าเล็กเมื่อสายตากลมโตคู่สวยเหลือบไปเห็นรอยเลอะโคลนจากลูกฟุตบอลลูกเก่าที่กางเกงยีนส์ของคนตรงหน้าเข้า             “น้องพลอยขอโทษค่ะคุณพ่อ เดี๋ยวน้องพลอยเช็ดให้นะคะ” เด็กน้อยที่ใครต่อใครก็ว่าเธอมีดวงตาที่โศกเศร้าละม้ายคล้ายผู้เป็นแม่เสียเหลือเกินเอ่ยขึ้นพร้อมย่อตัวลงในระดับเดียวกันก่อนจะคว้าเอาผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กลายกระต่ายน้อยน่ารักออกมาจากเอี้ยมที่ผู้เป็นแม่มักจะชอบใส่เอาไว้ให้อยู่เป็นประจำก่อนจะบรรจงเช็ดรอยเปื้อนที่ขากางเกงยีนส์สีซีตอย่างตั้งอกตั้งใจเพราะไม่อยากถูกผู้เป็นพ่อดุเอาเหมือนทุกทีที่เจอหน้ากัน             “พอแล้ว! แล้วนี่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าพ่อ!” ทว่าเสียงแข็งกระด้างกลับดังขึ้นก่อนร่างสูงใหญ่จะถอยหนีทำราวกับว่าเด็กสาวตรงหน้าเป็นของร้อนที่ไม่น่าเข้าใกล้ก็ไม่ผิด               เด็กผู้หญิงตัวน้อยตรงหน้าคนนี้มีชื่อว่า ‘พลอยลดา พิมรมณ์’ ลูกสาววัยหกขวบของเขากับมิ่งขวัญ ผู้หญิงหน้าเงินที่ย่าของเขาจ้างมาให้ยั่วยวนกันในช่วงที่เมามายไร้สติด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่าย่าของเขานั้นอยากได้หลาน ซึ่งทันทีที่พลาดท่าเสียทีแผนร้ายของผู้เป็นย่ากับผู้หญิงคนนั้นเขาก็สนองตอบความต้องการของคนทั้งคู่ด้วยการกักขังแม่ตัวดีเอาไว้ที่ไร่ชาแห่งนึ้พร้อมกันกับลูกสาวที่บังเอิญเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่ได้เต็มใจจะให้เกิดมา และจะไม่มีวันให้ย่าของเขาได้ทั้งเธอและลูกสาวกลับไปไม่ว่าอีกฝ่ายจะพยายามสักแค่ไหนก็ตามที             มิ่งขวัญที่ทนมองภาพบาดหัวใจตรงหน้าต่อไปไม่ไหวจำต้องรีบเดินตรงเข้าไปหาลูกสาวก่อนจะคว้าตัวเด็กน้อยที่ได้แต่นิ่งค้างเพราะกำลังตกใจต่อเสียงตวาดแข็งกร้าวเข้าหาตัวเพื่อปลอบประโลม ยิ่งเมื่อได้เห็นหยดน้ำตาหยดน้อยๆ จากใบหน้ากลมน่ารักหัวใจของคนเป็นแม่ก็ยิ่งเจ็บปวดจนแทบทำอะไรไม่ถูกไปนานหลายนาที เธอไม่น่าคิดลองใจคนใจร้ายตรงหน้าด้วยการระงับฝีเท้าไม่ให้เข้ามารั้งลูกให้ออกห่างจากเขาตั้งแต่แรกเลย             ไม่น่าเลยจริงๆ แค่นี้มันคงพิสูจน์อะไรได้หลายๆ อย่างแล้วว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนทัดเทพก็ยังคงเป็นคนใจร้ายกับเธอและลูกไม่เคยเปลี่ยนอยู่ดี วันเวลาคงไม่มีวันช่วยทำให้ความเกลียดภายในใจของเขาลดลงไปได้เลย เขาที่เคยเกลียดเธอยังไงวันนี้ก็ยังคงเกลียดกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน