ยี่สิบเก้า
ผู้จู่โจมยามวิกาล
“ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ไหน ขอให้จำไว้ว่าที่นี่ยังเป็นบ้านของเจ้าเสมอ หากเจ้ารู้สึกเหนื่อยล้าก็จงรีบกลับมา”
วงแขนอบอุ่นของมารดาที่โอบกอดเด่นชัดและสมจริงราวกับไม่ใช่ความฝัน น้ำเสียงอ่อนโยนที่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ เปรียบเสมือนมีพลังมหาศาลที่สามารถปลอบประโลมหัวใจอันเหนื่อยล้า
มู่เฟยเหลียนดื่มด่ำอยู่กับความฝันอันหวานชื่น ทว่าโสตประสาทอันฉับไวทำให้นางได้ยินเสียงประหลาดร้องดังขึ้นใกล้ๆ ครั้นลืมตาขึ้นมาก็รับรู้ถึงความเปียกชื้นที่ปลายเท้า จึงหดขากลับมาตามสัญชาตญาณ
“นะ...น้ำหรือ” เด็กสาวกะพริบตาเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืด ใช้ปลายนิ้วแตะบริเวณที่เปียกดู รู้สึกว่ามันหนืดพิกล พอใช้จมูกสูดดม สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที
นี่ไม่ใช่น้ำ แต่เป็นเลือดต่างหาก!
ยามนี้กองทัพแคว้นหยางที่นางร่วมเดินทางมาด้วยตั้งค่ายอยู่กลางเขา การที่มีภาพโลหิตไหลนองเช่นนี้อาจมีความเป็นไปได้ว่
