สิบสาม
ไร้ยางอาย
ชั้นหนึ่งของหอหมื่นอักษรมีห้องรับแขกขนาดใหญ่ไว้ต้อนรับแขกคนสำคัญ ข้าวของเครื่องใช้ในห้องต่างเป็นสีน้ำตาลอ่อนดูสะอาดสะอ้าน ประดับด้วยต้นไผ่และภาพอักษรคัดลายมือ เชิญชวนให้ผู้มาเยือนรู้สึกสงบเงียบควรค่าแก่การเป็นสถานที่ของปัญญาชน
ฝนด้านนอกยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง ผ้าเนื้อหนาราคาแพงของฝูเหิงเปียกละอองฝนเล็กน้อย มู่เฟยเหลียนนั่งรออยู่บนเบาะนุ่มด้านใน อีกฝ่ายไม่ทันปรากฏกายนางก็ได้กลิ่นชื้น
“ท่านเจ้าเมืองฝู” เด็กสาวค้อมศีรษะเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายผู้มาใหม่ แม้อีกฝ่ายจะยืนอยู่ นางก็ไม่มีท่าทีอยากลุกขึ้นเพื่อต้อนรับเขาแต่อย่างใด
มู่เฟยเหลียนไม่ใช่ราษฎรแคว้นฝู แล้วก็ไม่ใช่ชาวเมืองต้าไห่ ดังนั้นนางไม่จำเป็นต้องคารวะหรือคุกเข่าให้แก่ฝูเหิง
...บทบาทที่นางแสร้งเป็นสาวใช้ของจิ่งเฟิ่นถูกเปิดเผยตั้งแต่คราวที่อยู่บนเรือรบนั่นแล้ว
ฝูเหิงสบตาผู้อ่อนเยาว์กว่า การกระทำเช่นนี้ถือว่
