ชายหนุ่มฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น เขาปกครองเมืองต้าไห่มานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเช่นนี้ตั้งแต่มารับตำแหน่งเจ้าเมือง
และเด็กสาวคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ายามนี้ ดวงตากวางของตนเปล่งประกายมากเพียงใด
“หากหนูกินเสบียงของกองทัพจื้อโหยวหมดแล้วจะเป็นอย่างไรต่อ”
มู่เฟยเหลียนหัวเราะให้แก่ความใจร้อนของคู่สนทนา “ในเมื่อสองแคว้นเป็นพันธมิตรที่ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ หากเสบียงหมดอย่างกะทันหัน แคว้นจื้อโหยวย่อมขอความช่วยเหลือจากแคว้นเกา ซึ่งผลก็แน่นอนว่า... แคว้นเกาย่อมต้องแบ่งเสบียงให้”
“ทางเราไม่ทราบแน่ชัดว่าแคว้นเกามีเสบียงมากเท่าใด หากพวกเขาตระเตรียมมามากพอที่จะแบ่งปันให้กัน และฉวยโอกาสบุกตีมาขโมยเสบียงในเมืองต้าไห่...”
“ในช่วงที่ส่งคนไปปล่อยหนูบนเรือสังกัดแคว้นจื้อโหยว ก็จงส่งคนไปสำรวจเสบียงบนเรือแคว้นเกาให้แน่ชัด ส่วนเสบียงของเมืองต้าไห่ก็ต้องขนย้ายไปไว้ที่อื่น”
“เข้าใจแล้ว”
“ขั
