เดิมทีห้องรับรองแขกบนเรือก็ถือว่าน่าประทับใจมากแล้ว แต่พอได้มาเห็นห้องนอนของใต้เท้าลิ่ว สายตาของมู่เฟยเหลียนก็เคลื่อนไปยังแจกันบนโต๊ะกลมเป็นอันดับแรก
‘นั่นไม่ใช่ทองคำแท้หรอกหรือ!’
เด็กสาวหรี่ตามองแจกันสีทองที่เปล่งประกายแสบตาอยู่กลางห้อง กระทั่งดอกหมู่ตาน[1]สีชมพูสวยที่ปักประดับไว้ยังดูจืดชืดไปในพริบตา
มู่เฟยเหลียนจับจ้องแจกันดังกล่าวอยู่ครู่หนึ่งก็คิดว่าตนเองมองมันนานเกินไป แต่พอจะดึงสายตากลับมามองพื้น ภาพเบื้องหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยเงาร่างสูงโปร่งในชุดสีดำเข้าเสียก่อน
เด็กสาวผงะถอยหลัง พอแหงนหน้าขึ้นก็สบกับดวงตาสีน้ำหมึกแสนเย็นชาเป็นอันดับแรก
“เตรียมน้ำชาให้ข้า”
นางก้มหน้าหลบสายตาพร้อมกับขานรับ “เจ้าค่ะ”
“ระหว่างที่ข้าอ่านตำรา ห้ามส่งเสียงรบกวนเป็นอันขาด” น้ำเสียงเฉียบขาดของเขาดังขึ้นเหนือศีรษะของนางอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าเขาคุ้นชินกับการถ่ายทอดคำสั่งจนเป็นนิสัย
ความจริงเสียงของบุร
