หัวใจของจิ่งเฟิ่นมีเปลวเพลิงแห่งความมุ่งมั่นลุกโหม ทว่าน่าเสียดายนักเมื่อเขาสบเข้ากับดวงตาคมกริบทรงอำนาจของหยางหวู่ เปลวเพลิงที่น่านับถือดังกล่าวก็ดับมอดลงภายในคราเดียว
ฝูเหิงคลี่พัดในมือขณะถามย้ำอีกครา “หือ ว่าอย่างไรเล่า”
ชายหนุ่มหันมาสบตานาง “สะ...”
มู่เฟยเหลียนขมวดคิ้ว นางไม่สามารถเปิดปากพูดชื่อตนเองออกไปได้ มิเช่นนั้นจะดูไม่น่าเชื่อถือเข้าไปใหญ่
“สะ?” ฝูเหิงโน้มตัวเล็กน้อย ตั้งใจรอฟังเต็มที่
ดวงตาที่สั่นไหวของคุณชายน้อยแห่งหอหมื่นอักษรกลอกไปมาอีกครา ครั้นมองเห็นร่างสีส้มของสัตว์หน้าขนตัวหนึ่งเดินผ่านหน้าประตู จากที่คิดชื่อไม่ออกก็นึกได้ขึ้นมาทันที “เสี่ยวมาว!”
เผียะ!
มู่เฟยเหลียนยกมือตบหน้าตัวเองเบาๆ การล่องเรือมานานหลายวันคงทำให้นางกลายเป็นคนโง่งม จนถึงขั้นคิดฝากชีวิตกับบุรุษสมองกลวงผู้นี้ไป!
ประเสริฐนัก! จิ่งเฟิ่น!
“เสี่ยวมาว?” ฝูเหิงกลั้นขำจนไหล่สั่น ตอกย้ำให้เด็กสาวผู้น่า
