“ใต้เท้าลิ่ว” ฝูเหิงปรี่เข้ามาหาเจ้าของวรกายสูงโปร่งในฉลองพระองค์สีทึม “ท่านได้พบแม่นางมู่บ้างหรือไม่”
“วันนี้นางไปไหว้ศาลเจ้าในตัวเมือง เห็นว่าเป็นวันครบรอบวันตายของปู่” หยางหวู่ตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนจะมองเลยพวกเขาทั้งหมดแล้วหันไปพิจารณาสถานการณ์รอบด้าน “ข้าส่งทหารบางส่วนไปช่วยป้องกันกำแพงเมืองทิศบูรพาไว้แล้ว คาดว่าน่าจะช่วยต้านข้าศึกไว้ได้”
หลี่ฉินหันไปทางหยางหวู่ ครั้นได้สบตาก็รับรู้ถึงกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดา ทว่าชายวัยกลางคนก็เลือกที่จะมองข้าม “ไหว้เจ้า?! ฮึ! ไหว้เจ้าที่ไหน ดึกป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาอีก!”
ฝูเหิงคิดจะฝากความหวังของคนทั้งเมืองไว้กับสตรีไร้ตำแหน่งเพียงคนเดียว โง่งมเกินไปแล้ว!
หากเป็นเวลาปกติ หยางหวู่คงไม่ทนกับการพูดจาแดกดันให้เสียเวลาแล้วสั่งให้คนลากเอาไปบั่นคอ เพียงแต่ยามนี้อยู่ในเขตแดนเมืองต้าไห่ จำเป็นต้องอดทนให้มาก
“นางยังเด็กอยู่ ยังมีเวลาเรียนรู้อีกมาก คนที่เป
