“เรื่องแกล้งไม่เกี่ยวกับเจ้านายหรือลูกน้อง” จอมยุทธ์หนุ่มแก้ไขให้ถูกต้อง มือหมุนควงกระบี่ในฝักเล่นแก้เบื่อ “อีกอย่าง... ข้าไม่ได้แกล้งเจ้าเสียหน่อย ข้าแค่ขยี้ผมเจ้าดู เผื่อจะหายซื่อบื้อขึ้นมาบ้าง”
นางอ้าปากคล้ายอยากจะพูดบางสิ่ง แต่หลังจากชะงักไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ส่ายหน้า “ช่างเถิด เจ้าอยากว่าข้าซื่อบื้อก็ตามใจ ข้าไม่ได้อยากเก่งจนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างในใต้หล้า ขอแค่พอเอาตัวรอดและมีความสุขไปวันๆ ก็พอ”
คำตอบจากร่างเล็กเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากจอมยุทธ์หนุ่มได้เป็นอย่างดี
เพราะมู่เฟยเหลียนเป็นคนเช่นนี้ เขาจึงอยากคอยติดตามดูนางต่อไปอีกสักระยะ
“จริงสิ ช่วงนี้ข้าไม่เห็นดาบของเจ้าเลย” หลวนเจี้ยนเสียนเอามือเกาคาง มองผู้ที่แต่งกายในชุดบุรุษด้วยแววตาฉงนสงสัย
เด็กสาวเหลือบตามองคนสูงกว่า ตอบเสียงเรียบเรื่อย “ดาบเล่มนั้นมันใหญ่ไปหน่อย เวลาพกเดินไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวก จึงฝากใต้เท้าลิ่วไว้”
...หากจะพูดให้ถู
