พิศวาสทรราช

ตอนที่1ชื่อตอน

จ้าวเหวินเต๋อผู้มักใหญ่ไฝ่สูง ผู้มีนามแปลว่าผู้มีคุณธรรมสูงส่ง แต่ทว่าเหวินเต๋อนั้นมิใช่บุรุษเช่นนั้นเลย การแก่งแย่งชิงดีจึงจะใช่บุรุษผู้นี้ ใบหน้างดงามราวกับรูปสลัก เย่อหยิ่งจองหอง มีแววตาและดวงตาคมดุกระหายเลือด รูปงามมิเป็นรองผู้ใดในใต้หล้า

ในยามที่สตรีทั่วหล้าต่างล้วนฝักไฝ่ ที่จะทียบเคียงคู่กับองค์จักรพรรดิ์กันถ้วนทั่ว แต่จ้าวเหวินเต๋อชอบพอสตรีขององค์จักรพรรดิ เช่นนี้ หากมิได้นางมาครอบครอง นางก็อย่าหวังจะได้เป็นของผู้ใดได้อีกเลย

จ้าวเหวินเต๋อ เป็นบุตรขององค์จักรพรรดิพระองค์ก่อน ในยามนี้ ก็นับว่าเป็นบุรุษนอกบัลลังค์ ในสายตาของผู้อื่นทั้งสิ้น ในดวงใจนั้น จ้าวเหวินเต๋อต้องใจในสตรีอยู่นางหนึ่งตลอดมา ยามพบนางอีกครา ยามที่นางเดินทางมาไหว้พระบนเขา ความงามที่ตราตรึงใจ และแววตาหวานซึ้งนำพาให้จ้าวเหวินเต๋อ คบคิดกระทำการใหญ่ขึ้นมาพลัน

"สิ่งใดมิอาจเอื้อม ข้าจะไขว่คว้าลงมาให้จงได้

หากข้ามิได้มันมาครอบครอง ชาตินี้ก็อย่าหวังมีผู้ใด จะได้ครอบครองอีกเลย"

จ้าวเหวินเต๋อใช้เล่ห์กลคราแล้วคราเล่า ต่อสตรีที่ตนเองหมายปอง ในยามยังเยาว์นั้น จ้าวเหวินเต๋อเป็นองค์ชาย ที่ถูกเพิกเฉยจากพระบิดา และต้องจองจำอยู่ภายในตำหนักดำมาตลอด ไร้ความสว่าง ต้องอาศัยแสงจากโคมเทียนทุกทิวาราตรีกาล แสงทิวาเป็นเช่นใด ล้วนมิอาจชิดใกล้แม้เส้นขนบนผิวตน

ยามเติบใหญ่ขึ้นมา จ้าวเหวินเต๋อก็ติดตามเพียงสตรีนางเดียวตลอดเวลา จ้าวเหวินเต๋อเฝ้ามองนางเติบโตขึ้นมาช้าๆ อย่างมีความสุขอยู่ในใจ แต่ทว่าเพราะนางเป็นบุตรีผู้เดียวของอำมาตย์เหลียน ผู้มีอำนาจในวังหลวงมากมายหลายส่วน องค์ไทเฮาจึงทรงบีบบังคับให้นางเข้าวังหลวง ถวายกายนางเป็นสนมของจ้าวเทียนฉิน องค์จักรพรรดิรูปงามผู้มีสตรีในอ้อมแขนอยู่มากมาย

ยามแรกนั้น จ้าวเหวินเต๋อก็มิเคยคิดใส่ใจในราชบัลลังค์มาก่อน และคิดจะละทิ้งมันลงไปแล้ว แต่ทว่ายามแอบลอบพบนาง ใกล้ๆในคราหนึ่ง ความงดงามความสวยงามในจิตใจของนางนั้น ทำให้ผู้ที่มิคิดจะปีนป่ายแล้วกลับมิยอมลงมาอีก ทั้งยังสุดแสนจะพยายามค้นหาปีกแห่งมังกร โบยบินขึ้นบนท้องฟ้าเพื่อไปหานางเสียอีกด้วย

จ้าวเหวินเต๋อนำพาผู้คนซ่องสุมกำลังไว้มากมาย รอคอยวันเวลาอยู่เสมอ เป้าหมายเดียวก็คือการทำเพื่อนาง บุตรสาวผู้เดียวของมหาอำมาตย์ นางผู้งดงามและเคยเอื้อน้ำใจให้ ให้ยามหนึ่งในยามเยาว์ จ้าวเหวินเต๋อที่มิเคยพบผู้ใดมาก่อน จึงจดจำนางอย่างมิเคยลืมเลือน

ยามได้ลิ้มรสนางก็ยากจะลืมเลือนลง กายของบุรุษรุ่มร้อน กินนางกี่คราก็มิเพียงพออิ่ม แม้อยากจะหักใจลงก็มิอาจหักใจตนลงไปได้เลย หัวใจร้อนรุ่มดั่งไฟผลาญ รอคอยนางมาดับลง

จ้าวเหวินเต๋อ มีองครักษ์นางหนึ่งชื่อว่าลี่ชุน ลี่ชุนเป็นดั่งเงามืดที่อยู่ข้างกายของจ้าวเหวินเต๋อ นางนั้นเป็นมนุษย์ที่ถูกเลี้ยงขึ้นมารวมกับสุนัขในยามเยาว์ จึงถูกนำมาฝึกเป็นองครักษ์ของจ้าวเหวินเต๋อ เรื่องราวระหว่างชายหญิงนั้น นางมิใคร่เข้าใจนัก แต่นางมีความซื่อสัตย์ลึกล้ำให้เจ้าเหวินเต๋อตลอดมา

ลี่ชุนคล้ายเครื่องจักรสังหาร ที่มีใจเป็นทารกน้อยๆอยู่ภายใน นางเสมือนจะเข้าใจโลก แต่บางครานั้นนางก็มิเข้าใจ ในเรื่องการเมือง เรื่องเข่นฆ่าล่าสังหาร นางฟังเข้าใจในทุกสิ่ง แต่เรื่องชายหญิงอันใดนางมิใคร่เข้าใจทั้งนั้น

นางรับใช้จ้าวเหวินเต๋อ แม้แต่ในยามอาบน้ำผลัดผ้าให้จ้าวเหวินเต๋อ แต่นางก็มิรู้สึกคิดแตกต่างเท่าใดนัก เนื่องจากนางอยู่ข้างกายพระองค์มาแต่เยาว์วัย ตั้งแต่ยามที่มิรู้จักอ่านเขียน มิพูดจาเช่นภาษามนุษย์ นางทำหน้าที่ดั่งเช่นเป็นข้ารับใช้ของนายตน

จวบจนยามถึงครา ที่นางไล่ล่าติดตามคนร้ายออกไปนั้น นางตกลงบนหลังคาผุพังของโรงอาบน้ำในจวนคนผู้หนึ่ง นางตกลงในบ่อน้ำร้อนลงไปสำลักน้ำ และเร่งขึ้นมาโผล่หายใจในทันใด

"เป็นสตรีที่เที่ยวมาวิ่งเล่นบนหลังคาของบ้านผู้อื่น เจ้ามิรู้หรือว่า หากบุรุษเห็นเรือนร่างของเจ้าแล้วย่อมต้องตกแต่งเจ้าเป็นภรรยา !!! "

ยามนางรู้สึกกาย นางจึงพบเข้ากับคนวิปริตนิสัยสามานย์ผู้หนึ่ง มีนามว่าเสิ่นเหวินปิน นางถูกเจ้าคนสามานย์หยาบช้าผู้นี้ล่อลวงเข้า นางรู้สึกอยากจะหักคอเจ้าบ้าผู้นี้นัก มันช่างนิสัยเสียและทำให้นาง อยากแล่เนื้อหักกระดูกคน โยนให้สุนัขทึ้งกินลงไป

เสิ่นเหวินปินบุรุษอัจฉริยะผู้มากล้น ด้วยความสามารถในหลายแขนง เป็นบุตรของสกุลแห่งอาลักษณ์หลวง ผู้มีวิชาในหลายศาสตร์ เชี่ยวชาญหลากแขนง แต่เสิ่นเหวินปินมิชมชอบอยู่ในราชสำนัก อาศัยเพียงขายภาพผืนหนึ่ง สกุลเสิ่นก็ร่ำรวยจนมิต้องพึ่งพิง กิจการงานใดๆที่ภายนอกแล้ว

เสิ่นเหวินปินนั้นเป็นผู้ขี้รำคาญ เกิดมาก็มิเคยรู้สึกชอบพอสตรีใดในชีวิตเลย จนบิดาของเสิ่นเหวินปินนั้นต้องกราบไหว้ฟ้าดิน ขอให้บุตรนั้นหาทางตบแต่งสตรี มาสืบสกุลมาให้จงได้ จะสตรีทาสหรือไร้สกุลใดๆ บิดาของเสิ่นเหวินปินก็ยินยอมทั้งสิ้น ขอเพียงมีบุตรได้ก็เพียงพอแล้ว

ขณะที่เสิ่นเหวินปินนอนอาบน้ำ อยู่ในโรงอาบน้ำของจวนตนเอง มิคาดเลยว่าจะมีสตรีนางหนึ่ง ร่วงลงมาจากหลังคา ยามพบเข้ากับนางใกล้ๆชัดๆ เสิ่นเหวินปินคล้ายถูกกามเทพนั้นแผลงศร ส่งธนูมาปักที่กลางดวงใจตน จนติดพิษรักลุ่มหลงเมามัว

ยามพบว่า สตรีที่ตกลงมานั้น นางมีป้ายทองขององครักษ์หลวง เสิ่นเหวินปินก็ดีใจเป็นอย่างมาก และรู้ว่านางจะต้องกลับมาเพื่อเอาป้ายของนางคืนเป็นแน่แล้ว เพราะป้ายทองนี้สำคัญนัก ต้องใช้เข้าออกในวังหลวง ทิ้งให้ผู้อื่นนำไปใช้แทนมิได้ นางจะเดือดร้อนในยามต่อไป

ยามนางมานำป้ายคืน เสิ่นเหวินปินก็ใช้สุราอาหารล่อลวงนาง และข่มขืนใจสตรีด้วยความรักหลงไหล และความเข้าใจผิดของบ่าวไพร่ ที่ใส่ยาปลุกกำหนัดลงมาในสุรา เสิ่นเหวิ่นปินยามกินนางลงไปแล้วก็มิพออิ่ม ติดตามนางไป สอบองครักษ์หลวงหน้าตาเฉย ยอมเป็นบุรุษหน้าทนเพื่อหาทางปล้นใจนาง หลังจากเคยปล้นกายมาได้แล้ว