พิศวาสทรราช

ตอนที่ 2 ชื่อตอน เหลียนมู่เหมียน

​

เหลียนมู่เหมียน ดอกไม้งามแห่งอาณาจักรแคว้นจ้าว ดอกไม้เลอค่าแห่งองค์จักรพรรดิจ้าวเทียนฉินที่เป็นจักรพรรดิแห่งจ้าวฝู นางสวยสดงดงามตราตรึงใจของผู้คน ยามแม้เพียงได้แค่พบเห็นเพียงคราหนึ่ง

ยาม แค่เพียงได้พบสบตานาง บุรุษทุกผู้คนก็พลันเพ้อฝัน ดิ้นทุรนทุรายขึ้นมา ในอกล้วนเผาไหม้ขึ้นมาด้วยไฟอันร้อนแรง นางเป็นสตรีที่ผู้คนต่างอยากจะ​ไขว่คว้า แต่ก็มิอาจจะเอื้อมถึง

บุรุษของนางนั้นก็คือองค์จักรพรรดิจ้าวเทียนฉิน ที่สตรีทั้งหลายต่างหมายปองจะไขว่คว้า ขึ้นเป็นหงส์ฟ้าขึ้นเคียงข้างนั่งบนบัลลังค์มังกร เมื่อตบแต่งออกไปแล้ว สตรีย่อมต้องเป็นได้เพียงของบุรุษเดียว มิอาจปันใจให้ผู้ใดไปได้อีก ยามตายก็ล้วนต้องกลบฝังลงในสุสานขององค์จักรพรรดิ แห่งแคว้นจ้าวในทางเดียว

เหลียนมู่เหมียนนางคือบุตรสาวผู้เดียว ของอำมาตย์เหลียน มหาอำมาตย์ผู้มีอำนาจในข้างฝ่ายของวังหลวง อำมาตย์เหลียน สามารถพลิกฟ้ากลับผันในชั่วคืน เรียกฝนตกน้ำแล้ง ชี้ชะตาขององค์จักรพรรดิได้ อยู่มิมากก็น้อยในส่วนหนึ่ง

เหลียนมู่เหมียนนางจึงเป็นหมากตัวสำคัญ ที่องค์ไทเฮาทรงจัดวาง ลงในกระดานหมากสำคัญในการเมือง ของแคว้นจ้าว

องค์ไทเฮาทรงกำหนดให้นางนั้น ต้องเข้าวังหลวงไปเป็นบุบผาของจ้าวเทียนฉิน ตั้งแต่ครั้งในยามที่นางยังเยาว์วัย เพราะนางมีใบหน้างดงาม มิเหมือนผู้ใด

เช่นนี้ยามยังเยาว์ เหลียนมู่เหมียนจึงต้องเข้าออกวังหลวงติดตามบิดาไป อยู่หลายครั้งหลายครานัก นางคล้ายจดจำได้ว่า ยามนั้น นางได้พบองค์ชายจ้าวเทียนฉินและพระชนนีอยู่บ่อยครั้ง และพระชนนีก็ทรงให้ทั้งสองนั้น สนิทสนมกันเข้าไว้ แต่ทว่า องค์ชายจ้าวเทียนฉินก็เป็นบุรุษ จึงมิใส่ใจเล่นกับนางที่เป็นสตรีเพศนัก

เหลียนมู่เหมียนตัวน้อยๆ จึงซุกซนไปตามประสา เด็กสาวตัวน้อยๆทั่วไป นางวิ่งเล่นมุดไปมุดมาอยู่ในอุทยาน ในวังหลวง นางเที่ยวเสาะหาเพื่อนคุย เพื่อนเล่นไปจนทั่ววังหลวง ผู้ใดก็มิกล้าห้ามปรามนาง วันหนึ่ง นางก็ได้ให้ผ้าเช็ดหน้า กับเด็กชายผมยาวสีน้ำหมึก ที่มีดวงตาแสนงดงามผู้หนึ่งไป เพราะว่านางคิดว่า ผู้คนนั้นมิควรมีใบหน้าที่เลอะเทอะ

และนางก็ยังพบเด็กน้อยผู้นั้นอยู่บ่อยๆตามพุ่มไม้และเงามืดในวังหลวง นางคิดว่าสหายผู้นี้นั้นก็คงเพียงชอบซุกซน เฉกเช่นนาง เด็กชายผมยาวดำสยายที่มีดวงตาหม่นเศร้า

มู่เหมียน ชอบเล่นซ่อนหากับเด็กชายผู้นั้นอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วในวันหนึ่ง นางก็มิได้พบกับเด็กชายผู้นั้นอีกเลย แม้เพียรพยายามที่จะมองหาอย่างไร มู่เหมียน ก็มิเคยได้พบกับเด็กชายผู้นั้นอีก แต่นางยังเป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่ง ในยามต่อมา มินานนักนางก็ลืมเลือนมันไปเสียแล้ว

ยามกาลถัดมา เหลียนมู่เหมียนนั้น นางก็ยังคงเป็นคุณหนูน้อยที่แสนงดงาม ที่ทั้งงดงามและแสนซุกซน ตามประสาสตรีที่ยังเยาว์วัย นางชอบหนีออกไปที่นอกจวนบ่อยครั้ง แอบหนีออกไปตามทางลอดของสุนัข ในยามที่ผู้คนเผลอไผล

จนยามที่ใกล้จะถึง เมื่อยามที่นางจะต้องเข้าถวายตัวในวังหลวง ในอีกมิช้าแล้ว นางก็หนีออกมานอกจวน ในยามที่ผู้คนออกไปไหว้พระที่นอกเมือง นางแอบหลบซ่อนจากสายตาของสาวใช้ของนาง เข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง และความทรงจำก็ขาดหาย

ยามต่อมา นางก็ยังคงหนีออกไปนอกจวน ไปเที่ยวเล่นจนหลงลืมกาลเวลา นางบาดเจ็บและขี่หลังบุรุษผู้หนึ่ง และนางถูกบุรุษแปลกหน้าผู้นี้นั้น กระทำการล่วงเกินและสั่งสอนเรื่องกามารมณ์ให้นาง ที่กลางผืนดินและที่รกร้าง กลางราตรีกาลก่อนจะต้องเข้าไปในวังหลวง ช่างน่าตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง ดีที่พรหมจรรย์ของนางยังมิขาดหาย มิเช่นนั้น สกุลเหลียนมากมายหลายชีวิต คงจะต้องจบชีวิตลงไป ติดตามนางแล้ว

จ้าวเทียนฉิน องค์จักรพรรดิแห่งแคว้นจ้าว บุรุษที่แสนองอาจงดงามสมชายชาตรี แต่ทว่ามีเจ้าเล่ห์มากกล และมิใคร่จดจำสตรีใดที่มีในวังหลวงนัก ดวงตาของจ้าวเทียนฉินแฝงไปด้วยความลึกล้ำดูมีเสน่ห์ ในอ้อมอกอ้อมแขนของจ้าวเทียนฉิน และข้างกายยังมีสตรีนับร้อยนาง อยู่ในอ้อมแขนตลอดยามทุกทิวาและราตรีกาล จนจ้าวเทียนฉินมิอาจจะจดจำใบหน้าสตรีใดได้ถ้วนทั่ว

จ้าวเทียนฉิน มีใบหน้าที่หล่อเหลาทรงเสน่ห์ จึงสามารถล่อลวงอิสตรีได้มากมาย จนสตรีนั้นยินยอมตกหลุมพราง ลงในบ่วงแร้ว และดิ้นตายลงไปอย่างช้าๆเหมือนใบไม้ร่วง

องค์จักรพรรดิจ้าวเทียนฉิน มีมารดานั้นที่คอยสนับสนุนเต็มกำลัง พระมารดานั้นมีสหายผู้หนึ่งในราชสำนัก ที่ช่วยผลักดันจ้าวเทียนฉินให้ขึ้นบนราชบัลลังค์มังกร แต่ทว่าจ้าวเทียนฉินก็ยังต้องมีสนมมากมาย เพื่อใช้คะคานอำนาจในวังหลวงและสนองกามารมณ์

อิสตรีคือบันไดขั้นหนึ่งของจ้าวเทียนฉิน สุรานารีนั้นคือสิ่งที่จ้าวเทียนฉินใช้เสพสุข บนบัลลังค์ของจักรพรรดิ จ้าวเทียนฉิน ผู้มิเคยต้องใส่ใจว่า สิ่งใดนั้นจะยากแค้นหรือลำบากอันใด เพราะมารดานั้น ล้วนกรุยทางให้จักรพรรดิผู้นี้นั้น ได้ก้าวเดินอย่างสุขสบาย ไร้ขวากหนามขวางกั้นเส้นทาง มาตลอดทางเดิน

อำมาตย์เหลียนบิดาผู้ชรา มีบทบาทในราชสำนักมายาวนาน ยามที่ต้องส่งบุตรีของตนเองเข้าวังเพื่อเลือกข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง อำมาตย์เหลียนย่อมจำทนยอมรับในชะตากรรมของบุตรสาวตน ดีกว่าปล่อยให้นางนั้นโดนปลิดชีวิตทิ้งไปดั่งใบไม้ร่วง