พิศวาสทรราช

ตอนที่ 5 ชื่อตอนมุมมืด 25+

เช้าวันหนึ่ง ในฤดูหนาว มู่เหมียนหยิบดอกงิ้ว ที่เปรียบเสมือนชื่อของนาง ทัดลงบนปอยผมและแอบลอดช่องที่ข้างกำแพง ออกไปนอกจวนเช่นดั่งทุกๆวัน

มู่เหมียน เดินไปซื้อหาขนมอร่อยดังเช่นเคย ขณะที่นางกำลังเดินชมตลาด มีรถม้าคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วนัก พุ่งตรงมาที่นาง บุรุษผู้หนึ่งคว้าจับนางเอาไว้ ดึงเข้าปะทะกับเรือนกายตน มู่เหมียนตกใจจนแทบจะทรุดกาย ลงในพื้นถนน

"คุณหนูเจ้าเป็นเช่นใดบ้างเล่า"

บุรุษคลุมใบหน้าก้มลงไถ่ถามนางเบาๆ มู่เหมียนส่ายหน้าช้าๆและนิ่วหน้าน้อยๆ ยามที่นางทำท่าจะขยับ จะเดินต่อไปอีก

"โอ๊ยยย..!!! "

"เจ้าบาดเจ็บหรือคุณหนูน้อย เช่นนั้นให้ข้าพยุงไปทำแผลตรงนู้นก่อน ดีหรือไม่เล่าคุณหนูน้อย "

มู่เหมียนพยักหน้าช้าๆ และยินยอมให้บุรุษแปลกหน้า พานางไปนั่งที่มุมหนึ่งข้างกำแพง มือหนาถือวิสาสะถอดรองเท้าของนางออกเบาๆ มู่เหมียนเจ็บมาก จนหลงลืมตนว่ามิควรให้บุรุษใดมองเห็นฝ่าเท้าของนาง มือหนาจับลงบนข้อเท้าขาวๆและลูบไล้มันช้าๆ

"โอ๊ยย..."

"เจ็บที่นี่หรือ"

เสียงบุรุษกล่าวบางเบา นางฟังมิใคร่ชัดนัก ดวงตาบุรุษข้างหนึ่งพันไว้ด้วยผ้าขาว อีกข้างหรี่ลง คล้ายมิควรจะต้องแสงแดดในยามนี้ บุรุษผู้นี้คงตาบอดข้างหนึ่งกระมัง มู่เหมียนมองเพลิน จนมิทันรู้สึกว่า ฝ่ามือหนาไต่ขึ้นบนเรียวขาของนางน้อยๆ และขยับลงอย่างแสนเสียดาย มือหนาจับข้อเท้านางแน่นๆและหักพลิกกลับในทันใด

"กร๊อบ..โอ๊ยยย..!!! "

เสียงบางเบาส่งมา...ต่อจากนั้น

"ข้อเท้าของเจ้าพลิก ข้าจึงต้องขยับมันให้เข้าที่ลงตามเดิม จากนี้หนึ่งถึงสองวันคงเจ็บปวดนัก แต่มันจะทุเลาลงเอง เจ้าบ้านอยู่ที่ใด ข้าจะไปส่งเจ้า "

มู่เหมียนพยักหน้าและเอ่ยปากบอกไป

"บ้านของข้าคือสกุลเหลียน บ้านอำมาตย์เหลียนเจ้าไปส่งข้าได้หรือไม่ "

ร่างหนาพยักหน้าน้อยๆ ก้มหลังลงให้นางขึ้นขี่ มู่เหมียนอายหน้าแดงแต่ก็ยินยอมแต่โดยดี

ยามนี้หนาวนัก นางจึงขยับกอดคอบุรุษจนแน่นหนา อกของนางแนบชิดกับแผ่นหลังแกร่งอย่างแนบแน่น ยามที่บุรุษก้าวเดินไป ยอดอกของนางเสียดสีไปกับผืนผ้าบางและแผ่นหลังของบุรุษน้อยๆตลอดทาง อาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว บุรุษเดินเชื่องช้านัก จนถึงมุมกำแพงจวนผู้อื่นในตรอกแคบๆ ร่างหนาจึงหยุดและวางนางลง

"เอ่อ..จวนข้าต้องไปอีกนิด ท่านผู้มีบุญคุณ"

"ข้าทราบแล้วคุณหนู เพียงแต่ข้าเหนื่อย จึงขอพักบ้างเท่านั้นเองคุณหนู "

มู่เหมียนอับอาย ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที

"นางขี่หลังบุรุษผู้นี้มาตลอดทาง มิได้เดินเอง นางคงหนักกว่าการแบกกระสอบข้าวเป็นแน่แท้แล้ว"

มู่เหมียนจึงพยักหน้าเบาๆ และขยับนั่งลงบนลังไม้เงียบๆ บุรุษนั่งข้างนางช้าๆ มู่เหมียนเผลอตนถอดรองเท้าออก บีบนวดเรียวขาของตนเองอีกครา เรียวขาขาวๆสะท้อนในแสงจันทราอย่างเด่นชัด มือหนาเผลอไผลวาดมือลงลูบไล้เรียวขานางในทันใด

"อ๊ะ...อย่า....ท่าน...อย่า..."

บุรุษขยับบังนางจากแสงจันทรา ลูบมือเข้าใต้กระโปรงนางเบาๆ ลูบไล้จนถึงขาอ่อนนาง กระซิบเสียงแหบพร่า...

"ข้าขอรางวัลในการแบกท่านไปส่งที่บ้าน เป็นสิ่งนี้ได้หรือไม่คุณหนู ขอเพียงสัมผัส คุณหนูจะมิเสื่อมเสียอันใดเลย และจะมิมีผู้ใดรู้ หากคุณหนูมิร้องเรียกให้ผู้คนมาหาในยามนี้"

มู่เหมียนตกตะลึงและมิกล้าขยับตน ยามที่ใต้กระโปรงของนางมีมือหยาบๆ กำลังลูบไล้นางไปมา

นางสะดุ้งผวากอดบุรุษร่างกำยำน้อยๆ ยามฝ่ามือหยาบกร้านปัดผ่านต้นขาของนาง บุรุษหายใจถี่กระชั้นวาดวงแขนโอบนาง ขึ้นนั่งบนตักในมุมมืด

"คุณหนูเจ้างดงามนัก จนข้ามิอาจทานทนไว้ได้ อภัยให้ข้าได้หรือไม่กับการกระทำหยาบช้าเช่นนี้ "

ร่างบางใบหน้าแดงก่ำ ฝ่ามือบางพยายามดึงมือหยาบหนาออกจากใต้กระโปรงตน แต่ก็มิอาจกระทำได้เลย บุรุษผู้นี้ ร่างกายใหญ่โตกว่าร่างกายของนางมาก มือหนาลูบต้นขานางเบาๆ และขยับขึ้นมาลูบไล้เรือนกายนางในร่มผ้า มู่เหมียนตัวสั่นตื่นตระหนกนัก นางมิเคยรู้เรื่องชายหญิงอันใดเลย มือหนาใช้นิ้วเรียวยาว ขยับแทรกลงเบาๆในกายนาง อย่างเชื่องช้า

"เฮือกกก....อย่า...คุณชาย...ได้โปรด..."

"อย่ากลัวคุณหนู แค่เพียงนิ้วของข้านี้ ยังมิอาจทำลายพรหมจรรย์ของเจ้าได้ลง เจ้าจะยังตบแต่งกับบุรุษผู้อื่นได้ตามประเพณีเช่นดังเดิม กอดข้าและอย่าส่งเสียงใดออกมา มิเช่นนั้น ข้าจะเปลี่ยนใจจากล่วงล้ำเจ้าด้วยปลายนิ้ว เป็นสิ่งอื่นแทน เจ้ารู้หรือไม่คุณหนู "

ร่างบางดึงชายเสื้อบุรุษมาขยำแรงๆ ยามนิ้วแกร่งแทรกลงในกลีบกุหลาบของนางช้าๆ นางขบฟันลงบนริมฝีปากจนบวมช้ำ ยามนิ้วมือแกร่งกดแทรกลงลึกๆในกายนาง

"อ้าา....อื้อออ....ซี้ดดดด อ้าาา "

ร่างงามแอ่นสะโพกขึ้นช้าๆ ยามถูกนิ้วแกร่งรุกล้ำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

"อ้าาาา หยุดเถิด อ่า ข้าจะทานทนมิไหวแล้ว ท่านผู้มีบุญคุณ ได้โปรดเถิด อย่าทำลายเกียรติของข้าเลย ซี้ดดดด อ้าาาา อย่าาา อูยยย อ้าาา "

ดวงตาที่หรี่ลงหลบหนีแสงตะวัน ยามนี้ ฉายแววคมชัดขึ้นมาดั่งสัตว์ร้าย มือหนาที่โอบนางข้างหนึ่ง ขยับขยำยอดอกนางแรงๆก่อน จะสอดมือลงในคอเสื้อนางแล้วขยับบดขยี้ที่ยอดอกของนางเบาๆ

ร่างบางนั้น อ้าปากจะกรีดร้อง ริมฝีปากนุ่มก็ขยับมาบดเบียด ดูดกลืนเสียงร้องของนางลงไป นิ้วแข็งๆค่อยๆแหย่เข้าออกในกายของนางช้าๆจนนางดิ้นเร่า ยอดอกของนางเสียวแปลบปลาบ ยามถูกนิ้วกล้าแกร่งบดขยี้ไปมา

มู่เหมียน ดิ้นรนในอ้อมแขนของบุรุษ จนสะโพกนุ่มถูไถไปบนตักบุรุษ จนรู้สึกถึงแก่นกายของบุรุษเพศ นางตกใจจะขยับหนี แต่บุรุษกอดรัดนางแน่นหนานัก สะโพกแกร่งใต้ล่างนาง ขยับเอาแก่นกายถูไถนางไปมา ภายนอกอาภรณ์ นิ้วร้อนๆขยับคว้านแหย่แยงกลีบเนื้อนางจนร้อนเร่า

"ซี้ด อ่าาา ได้โปรดเถิด ข้ากลัวนัก"

"อือ มิมีอันใดเลยคุณหนู แม้ทำเช่นนี้เจ้าก็จะยังคงบริสุทธิ์ มิมีมลทินใดๆเลย ข้าสาบานได้ ข้าจะสอนความสุขเช่นชายหญิงให้เล็กน้อย ก่อนที่เจ้าจะได้พบพานกับบุรุษอื่น"

นิ้วแกร่งกดลงลึกในกลีบเนื้อคับแน่นของนาง และขยับหมุนวนไปมา

"อึ่กกก อ่า ซี้ดดด อูวววว "

ร่างบางกำชายเสื้อของบุรุษ จนหลุดลงจากบ่า ไหล่ข้างหนึ่งมีรอยสักมังกรทะยานฟ้า สีดำสนิทอยู่ชัดเจน มู่เหมียน มิทันสังเกตุมันมากนัก ยามที่บุรุษขยับนิ้วลงลึกและขยับเข้าออกช้าๆ นางถึงกับเผลอเรอแยกเรียวขาของตนออกกว้างๆ ให้บุรุษรุกรานอย่างย่ามใจ

"อือ เช่นนั้นแหละคุณหนู "

"อืม อร้า "